ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Η μοναξιά της θάλασσας

Η ΠΤΩΣΗ ΕΝΟΣ "ΚΡΑΤΟΥΣ"

Τα γεγονότα πάντα μας προλαβαίνουν. Στην προηγούμενη ανάρτηση έγραφα για τις καταιγίδες της πόλης μας. Την ίδια μέρα όμως ξέσπασε η φωτιά και η τραγωδία στην Αττική.  Σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως είναι καλύτερα να σιωπά κανείς, σεβόμενος τα θύματα. Μια εβδομάδα μετά, οι νεκροί αυξήθηκαν, τα λόγια περίσσεψαν και η πολεμική των κομμάτων στα κόκκινα.

Ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί μετά βεβαιότητας: υπεύθυνοι για τέτοιες τραγωδίες είμαστε ΟΛΟΙ. Πολίτες, πολιτικοί, κόμματα, κράτος. Όλα τα άλλα, δηλ. μονομερείς ευθύνες, είναι απλά υποθέσεις.

Δεν δικαιολογώ κανέναν πολιτικό και κανένα κόμμα. Ο καθένας μας κοιτάζει να βολέψει το σπίτι του, την οικογένεια του κλπ έστω και παρανομώντας άγρια και αναίσχυντα. Ούτε περνά από το νού του παρανομούντα ότι αν συμβεί μια τραγωδία θα πλήξει και τον ίδιο. Το ίδιο ισχύει και για το κράτος. Καθεύδει μονίμως και εγκρίνει όποια παρανομία υπάρχει. Πάντα έλεγα ότι το κράτος λειτουργεί υπέρ των παρανόμων και ουδέποτε φροντίζει του νομοταγείς πολίτες. Και αυτό έγινε πιο εμφανές επί αριστεράς διακυβερνήσεως! 

Το λυπηρό, πολύ λυπηρό, είναι η συνεχής μετάθεση ευθυνών. Και το πιο λυπηρό η για μια ακόμη φορά διάψευση όσων είχαν πιστέψει στην "πρώτη φορά αριστερά". Θα τα άλλαζε ολα. Πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει αλλάξει πολλά. Μία από τα ίδια θα λέγαμε. 

Μάλλον δεν πρόκειται να γίνουμε κράτος ποτέ.

ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ

Ο καιρός φέτος αποδιοργανώθηκε. Πότε βροχές και καταιγίδες, πότε ήλιος και ζέστη. Και αφού μεσούντος Ιουλίου βιώσαμε υψηλότατες θερμοκρασίες και είπαμε "ωραία πάμε διακοπές" ξέσπασε μια απίστευτη καταιγίδα στην πόλη. Τα μάζεψε όλα. 

Αξιόπιστος φέτος ο καιρός.

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ

O παππούς 94 χρονών.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν είχε παιδιά, δεν έπινε, δεν μέθυσε ποτέ, δεν κάπνισε, δεν ξενυχτούσε, δεν πήγαινε με γυναίκες (στα νιάτα του φυσικά), έκανε ελάχιστα ταξίδια. Όλη του τη ζωή δούλευε και μάζευε λεφτά. Ακόμη και σε μεγάλες ηλικίες πήγαινε στο ΙΚΕΑ για να αγοράσει σοκολάτες επειδή ήταν πιο φτηνές - δεν υπολόγιζε βέβαια τη βενζίνη που ξόδευε. Πάντα φυσικά έψαχνε όλα τα σουπερ μάρκετ για να βρει προσφορές. Συγχρόνως βέβαια καυχιόταν πως είχε πάμπολλες υψηλές καταθέσεις στις τράπεζες.
Στο θέμα της μόρφωσης απελπισία: δεν ήξερε από μουσική, δεν είχε ιδέα από λογοτεχνία, δεν είχε πάει ποτέ σε εκθέσεις ή μουσεία.
Το χρήμα όμως υπήρχε, στόλισε το σπίτι του με καλά έπιπλα, στερεοφωνικά (που δεν άνοιγε ποτέ), βιβλιοθήκες και ένα "κάρο"  βιβλία.  Καυχιόταν μάλιστα πως είχε σπουδαία βιβλία, όπως το "Ο Χριστό ξανασταυρώνεται" του Μ. Καραγάτση. Ναι, επέμενε πως το κλασικό βιβλίο του Καζαντζάκη ήταν του Καραγάτση. Όταν κάποιος του ζήτησε να το δει, τότε αντελήφθη τον συγγραφέα. Μάλιστα το βιβλίο δεν ήταν αγορασμένο αλλά προσφορά από μια εφημερίδα. Τόσο είχε ασχοληθεί ο παππούς.
Στην πολυκατοικία έκανε τον αριστοκράτη, είχε βρει και δυο μετριότατης πνευματικής υπόστασης άτομα και τους πουλούσε εφέ. Η πολυκατοικία τον αγνοούσε. Κάποιοι νέοι μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, κάποιοι από τους παλαιούς (πλην όμως νεότεροι του παππού) απεβίωσαν και η ζωή προχωρούσε. Ο παππούς αγέρωχος, απαξιωτικός προς όλους συνέχιζε τον βίο του που ήταν πλέον μόνο TV και πολιτική ανάλυση - συζήτηση αυτών που έβλεπε στην ΤV.  Τίποτε παραπάνω. Μια μέρα σκόνταψε έξω από την πόρτα του, παραπάτησε, έπεσε, χτύπησε, κόντεψε να χάσει τα μάτια του. Δεν βρέθηκε κανείς να τον βολέψει (με ποιον μιλούσε άραγε;), πήγε μόνος στο νοσοκομείο, τακτοποιήθηκε. Τότε άρχισε να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν πτοήθηκε αλλά έγινε πιο εγωϊστής, είρων κλπ. Μέχρι που είχε και άλλο ατύχημα: ο παππούς είχε ακράτεια κοπράνων, φορούσε πάνες, αλλά μια μέρα λέρωσε το ασανσέρ. Δεν το παραδέχτηκε, έβρισε τους πάντες αλλά το νέο μαθεύτηκε.
Λίγο αργότερα, ξέχασε κανά δυο αριθμούς τηλεφώνου και μπέρδεψε κάποιους λογαριασμούς.            Τότε λοιπόν ο παππούς έκανε δυο "εμπεριστατωμένες" σκέψεις:
- άρχισαν τα γεράματα πλέον (ναι ο παππούς των 94 χρ. θεώρησε ότι τότε άρχιζαν τα γεράματα! στα 94 του. Μάλλον είχε ήδη αρχίσει η άνοια.
- τι κατάλαβα που μάζευα λεφτά σε όλη τη ζωή μου; Δεν έζησα τίποτε και τώρα δεν μπορώ ούτε να τα φάω.  Επιτέλους ο παππούς κατάλαβε στα 94 του ό,τι δεν είχε αντιληφθεί σε όλη τη ζωή του και το μόνο που του απέλειπε στην απελπιστική μοναξιά του ήταν κάποιες χιλιάδες ευρώ.

Γιατί τα γράφω αυτά; Μα για να δείξω τη ματαιότητα της αναζήτησης πλούτου και μέλλοντος. Ο άνθρωπος πρέπει να ζει τη στιγμή. Γιατί η ζωή είναι μόνον στιγμές. Συσσωρεύεις για πότε; Για αύριο; Μα ίσως δεν υπάρχει αύριο. Σχεδιάζεις για το μέλλον; Μα πιο μέλλον; Μόνον ο Κύριος γνωρίζει το μέλλον. 

Μια συνετή διαχείριση των οικονομικών για να υπάρχει κάποιο μικρό απόθεμα για ώρα ανάγκης που λέει και η παροιμία και από κει και πέρα πρέπει κανείς να ζει τη ζωή του. Να τη ζει και όχι να λαθροβιώνει. Περιμένοντας το αύριο χάνεις σίγουρα το σήμερα.