C' EST LA VIE

Πόσο επώδυνο είναι όταν απλές μεγάλες χαρές της ζωής μετατρέπονται σε σύνθετες δυσκολίες. Έτσι βεβαια μαθαίνεις και την αξία του τί είχες και του τι έχασες. Είτε θετική είτε αρνητική. Η ζωή βλέπεις παίζει πάντα με το θετικό και αρνητικό.  

C ' est la vie  όμως. Αυτή είναι η ζωή.

ΟΤΑΝ ΘΥΜΑΣΑΙ

Αν έχεις κάποιες θύμησες

Αν θες να ξαναδείς κάτι

Αν σου λείπει το γάργαρο γέλιο  

δεν έχει παρά να ξαναπάς

Αξίζει.

Τουλάχιστον ακούς 

τον ήχο του γάργαρου νερού

που κυλάει.

ΔΙΑΣΠΩΝΤΑΣ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Λογική. Μπορείς πάντα να την ακολουθείς; Δικαιολογείται η απόκλιση από αυτήν;  Πότε; Γιατί; Αξίζει η παρέκκλιση; Ερωτήματα που βασανίζουν πολλές φορές τον άνθρωπο. Ιδιαίτερα όταν άπτονται του συναισθηματικού τομέα. Τότε όμως προκύπτουν και οι εντονότερες υπερβάσεις της λογικής.  Που είναι και οι πιο καταλυτικές για τον άνθρωπο. Το σωστό κυλάει ήρεμα, αποδεκτά, τυπικά. Μερικές φορές παθιασμένα, αλλά αποδεκτά. Το πέραν της λογικής είναι αυτό που δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις. Αξίζουν; Από μια άποψη ναι. Όταν ζεις τη γοητευτική πλευρά της παράλογης λογικής. Προσοχή θέλει στο να μην κυλήσει κανείς στην καταστροφική πλευρά.     

 Καλά η μέρα. Κυλάει εύκολα με διάφορα.

Η νυχτα πως περνά;

Εύχομαι και πιστεύω όλα να πάνε καλά.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Μερικές φορές σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ δύο ατόμων (για οποιουσδήποτε λόγους), οι άνθρωποι οδηγούνται σε διάφορες σκέψεις και σενάρια που συνήθως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Σίγουρα και οι δυο νομίζουν ότι ο άλλος σκέφτεται αρνητικά γι αυτούς.. Μπορεί αυτό να είναι σωστό μερικές φορές. Ελάχιστες όμως θα έλεγα. Συνήθως και οι δύο "βράζουν" μέσα τους περιμένοντας ένα σημάδι, ένα μήνυμα, μια είδηση από τον άλλον. Μάλιστα σε περίπτωση σχέσης που διακόπηκε για κάποιους εγγενείς λόγους (και όχι για λόγους βασικής διαφωνίας) τότε οι σκέψεις κυριαρχούνται από τον άλλον, κατευθύνονται προς τον άλλον. Δεν απαλείφει κανείς εύκολα συναισθήματα ετών, ενέργειες, πράξεις, κοινές πορείες. Αυτά, όταν είναι αληθινά, δεν ξεριζώνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Μάλιστα πολλές φορές μπορεί να συνοδεύουν κάποιον επί χρόνια ή και για πάντα. Και οι δύο λοιπόν αναμένουν. Κάτι. Ένα σημάδι. Ένα μήνυμα, έστω  και αρνητικό. Ακόμη και το αρνητικό μήνυμα έχει τη θετική πλευρά του. Πάντως καλό είναι σε τέτοιες περιπτώσεις να μην κρατά κανείς εγωϊσμό. Ο εγωϊσμός μόνο κακό προκαλεί. 

ΔΕΝ ΗΡΘΕ

Τα λεωφορεία λίγα, πάνε έλα. Άδεια γενικώς. Τα ταξί λίγα κι αυτά.  Νύχτα. Ποιοι ταξιδεύουν νύχτα; Ελάχιστοι και οι επιβάτες που περίμεναν. Αυτός τι περίμενε, σε ένα άδειο κυκλικό κενό; Κενό-πράγματι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Νύχτα, κακός σύμβουλος. Νόμιζε ότι θα έπεφτε ο θόλος στο κεφάλι του. Κοίταζε απέναντι, χωρίς να βλέπει. Κοίταζε αδιάφορα. Απλά στιγμές-στιγμές πρόβαλαν περίεργες εικόνες. Προσπαθούσε να βγάλει άκρη. Να βάλει μία τάξη, να θυμηθεί. Ενοιωθε μια οργή. Παλιά ή τωρινή;. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει. Ξαφνικά άκουσε κίνηση. Κάτι θα έφτασε φαίνεται. Νεαροί και νεαρές κατέβαιναν με μια βαλιτσούλα στο χέρι. Φοιτητές και φοιτητριούλες μέσα στη νύχτα. Κάτι του ήρθε στη θύμηση. Ασαφές. Κάτι που φαινόταν να έχει σχέση με φοιτητές. Δεν μπορούσε να εντοπίσει γιατί συνοδευόταν από μια αρνητική ενέργεια. Ήταν οι εικόνες, ήταν οι θύμησες, κάτι που ερχόταν κι έφευγε. Μπερδεμένα όλα. 

Ξαφνικά ησυχία και πάλι. Έφυγαν όλοι. Δύο τρεις έμειναν σ΄ αυτό το κυκλικό χάος. Χαμήλωσαν και τα φώτα. Ίσως του φάνηκε. Αφαιρέθηκε σκεπτόμενος. Λίγο σα να χάθηκε. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ένα χέρι στον ώμο του. Τινάχτηκε.  Τον είχε πάρει ο ύπνος. Ήταν ο φύλακας της ασφάλειας. 

- Κύριε, του είπε. Κοιμηθήκατε. Είναι πολύ αργά. Δεν μπορείτε να μείνετε εδώ. Πρέπει να φύγετε.

Τον κοίταξε σιωπηλός και απορημένος. Αλήθεια, τι ήθελε εκεί αυτός;

- Που μένετε κύριε; ρώτησε ο φύλακας. Πώς θα πάτε;. Να φωνάξω ένα ταξί; Εδώ δεν έχει πια τέτοια ώρα. 

Τον κοίταξε ξανά σιωπηλός, νυσταγμένος και απορημένος.

- Ταξί; Όχι. Θα πάρω το αυτοκίνητό μου. Κάπου έξω το έχω. 

- Θα σας πάω μέχρις εκεί είπε ο φύλακας.

- Ευχαριστώ.

Κοίταξε γύρω του. 

- ΔΕΝ ΗΡΘΕ,  μουρμούρισε. Ούτε σήμερα.

Και ξεκίνησε να φύγει. 

Ιχν.

Ο ΕΡΩΤΑΣ

- Αγόρι μου, για να απολαύσεις τον έρωτα πρέπει πρώτα να τον νοιώσεις. Πρέπει να πονέσεις. Κι έπειτα θα γευτείς τη γλύκα.                                            

Την κοίταξε. Την γνώριζε πολλά χρόνια αλλά πρώτη φορά την παρατηρούσε τόσο. Το  μισό πρόσωπο της ήταν καλυμμένο από το πλούσιο ριχτό μαλλί της. Είχε μια έκφραση δυνατή, επίμονη. Αποφασιστική  θα έλεγε. Το βλέμμα της ήταν ανακατεμένο με επιθυμίες και υποσχέσεις.  Αλλά μαζί αχνόφεγγε κι ένας  δισταγμός. Ίσως μια πικρία.  Ήταν το "πρέπει" που μάλωνε με το "θέλω".

-Τι ακριβώς εννοείς; της είπε.

- Είσαι πολύ έξυπνος και πρέπει να καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Κι όμως αυτή τη φορά ο Πέτρος βρέθηκε ανέτοιμος. Την κοίταξε  βαθιά. Με απορία.

-Σε βλέπω ιδιαίτερα ανήσυχο σήμερα, συνέχισε η Νίκη. Είσαι κάπως αναστατωμένος. Στριφογυρνάς, αναζητάς με το βλέμμα, φαίνεται να οργίζεσαι. Κάτι πρέπει να συμβαίνει. Σίγουρα είσαι ερωτευμένος. Και είναι ωραίο να είσαι ερωτευμένος.

-Ο έρωτας είναι το αντίδοτο της μοναξιάς και του θανάτου. Είναι η ίδια η ζωή, της απάντησε.

Η Νίκη του έσφιξε το χέρι. Απαλά και ίσως τρυφερά.

-Ο έρωτας έχει διακυμάνσεις. Έτσι πρέπει να είναι ο αληθινός έρωτας. Έχει κορυφές και βυθούς. Κι εσύ τώρα είσαι στον βυθό.  Ή μάλλον λίγο πάνω από το βυθό. Αρχίζεις να ξανα-ανεβαίνεις.

Ο Πέτρος τρόμαξε.  Ήξερε ή ψάρευε; Πάντως είχε κάνει απόλυτα σωστή διάγνωση.  Ο Πέτρος μόλις είχε ξεπεράσει μια θυελλώδη συνάντηση. Που έβγαινε από τα σπλάγχνα μιας σφοδρής, θολής και βροχερής μέρας. Του θύμιζε φθινοπωρινό Λονδίνο. Ο Πέτρος περίμενε όλη μέρα ζητώντας και αναζητώντας. Αλλά δεν βρήκε τίποτε. Τίποτε στον ορίζοντα. Πως όμως να φανεί ορίζοντας μέσα από το πέπλο της βροχής; Και τα χαράματα της άλλης μέρας ήρθε η συνάντηση.  Άγρια, απειλητική, αληθινή, ψεύτικη; Ποιος ξέρει; Δικαιολογίες, υποσχέσεις, όρκοι. Τα συνηθισμένα των γυναικών. Αλήθειες και ψέματα μπερδεμένα με φιλιά.

Όμως τι είναι η αλήθεια στον έρωτα; Και ποιο είναι το ψέμα; Υπάρχει άραγε διάκριση; Μήπως ο  έρωτας είναι ολόκληρος ένα μεγάλο ψέμα; Μια φαντασίωση δυο ανθρώπων που κάποια στιγμή βρέθηκαν να κολυμπούν στην ίδια θάλασσα; Και νόμισαν ότι τα κοράλλια και οι ακρογιαλιές φτιάχτηκαν μόνο γι αυτούς; Πως να της πει ότι ήταν ερωτευμένος; Πως να ομολογήσει κάτι που προσπαθούσε να το κρατήσει κρυφό; Αλλά ποιος είπε ότι ο έρωτας μπορεί να κρυφτεί;

- Ο έρωτας, αγόρι μου, φαίνεται παντού, συνέχισε η Νίκη. Στα μάτια, στις κινήσεις, στο πως περπατάς, πως μιλάς. Ακόμη στο πως κάθεσαι.

-Πονάει, είπε ο Πέτρος. Πονάει πολύ.

-Δεν πειράζει. Είναι ο πιο γλυκός πόνος στη ζωή. Μη φοβάσαι. Ζήσε τον.

-Μίλησε μου σε παρακαλώ, της είπε ο Πέτρος. Πες μου ότι θέλεις. Πνίγομαι και μου ΄ρχεται να κλάψω.

Βρισκόντουσαν σε μια εκδήλωση και η μουσική έπαιζε. Συγκυριακά θές, επίτηδες θές, τα τραγούδια έφερναν θύμησες και λύπες. Ο Πέτρος ένοιωθε να τον γρατσουνάει ένα μαχαίρι στην καρδιά. Δεν είχε ηρεμήσει ακόμη. 

Η Νίκη άρχισε να του μιλά. Συνέχεια. Για πολλά. Για βιβλία, για φιλοσοφία, για τη ζωή. Ο Πέτρος άκουγε. Δεν πίστευε ότι ήταν τόσο ολοκληρωμένη, τόσο συναισθηματική, τόσο διαβασμένη. Είχαν ξεχάσει τον κόσμο γύρω τους, δεν άκουγαν καν τη μουσική.

-Εσύ καλά είσαι του είπε κάποια στιγμή. Πονάς, δεν πονάς, είσαι ερωτευμένος. Εγώ νοιώθω ότι δεν ζω. Νοιώθω ότι έχω πεθάνει από τα σαράντα μου. Θέλω να ερωτευθώ.  Να έχω έναν σκοπό. Έναν άντρα που θα με σκέπτεται. Που θα με φροντίζει. Βαρέθηκα να αλλάζω πάνες και να ταΐζω. Βαρέθηκα να μην νοιάζεται κανείς για το τι φοράω, για το πως χτενίζομαι, για το αν υπάρχω. Θέλω να βρω κάποιον που να τον κοιτάζω στα μάτια και να λιώνω. Να με πάρει σ' ένα βουνό και να κάνουμε άγριο έρωτα. Μέσα στο δάσος. Οι δυο μας. Θέλω να με φιλάει και να λιποθυμώ. Θέλω να με κρατάει από το χέρι και να χάνομαι. Σε κόσμους ονειρικούς, υπερβατικούς.

Ο Πέτρος άκουγε. Ήταν η κραυγή μιας γυναίκας που δεν είχε ζήσει. Που απλώς λαθροβιούσε. Όπως πλήθος γυναικών. Που απλά ζητούσε κάτι άλλο. Τι ζητούσε; Μα την ίδια τη ζωή. Μια σταγόνα πνοής. Να ξεφύγει. Από το μηδέν του πουθενά. Να νοιώσει το καυτό χάδι του έρωτα. Να νοιώσει την ανατριχίλα της παρανομίας. Να κάνει αυτό που δεν της επέτρεπαν  τα «χρηστά ήθη» της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας αποστεωμένης, υποκριτικής, εγκληματικά «ηθικής». 

-Πέτρο, με καταλαβαίνεις; Είπε η Νίκη.

Ο Πέτρος καταλάβαινε πολύ καλά. Αλλά τι μπορούσε να κάνει;  Πως μπορούσε να βοηθήσει. Ήταν κι αυτός σε ανάλογη κατάσταση. Ερωτευμένος, βαθιά και ατελείωτα. Και πώς να το πει; Πώς να της πει τη σχέση του;  Ένας τρίτος θα τον μακάριζε. Μια σχέση που οι άλλοι θα την  έλεγαν τέλεια. Θα ΄πρεπε να ήταν ευτυχισμένος. Γιατί αν η Νίκη λαχταρούσε για το ελάχιστο, αυτός είχε το πολύ. Λαχταρούσε όμως για το όλο. Οι άνθρωποι βλέπεις ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι.

Η Νίκη τον κοίταξε σιωπηλά. ΄Εντονα. Πιθανόν να ήξερε, πιθανόν όχι. Όμως καταλάβαινε.

-Ζήσε τη στιγμή, του είπε. Ρούφηξε τα πάντα. Μην είσαι αχάριστος στα δώρα της ζωής.

Ο Πέτρος  της έστειλε ένα ευχαριστώ με τα μάτια. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Ένοιωθε πως θα δάκρυζε. Θυμόταν όμως πολύ καλά τον στίχο της μεγάλης καλλιτέχνιδας: «οι άνδρες δεν κλαίνε..»

Εκείνη την ώρα η ορχήστρα άρχισε ένα ζεϊμπέκικο. Η Νίκη σαν να είχε ξυπνήσει από τον λήθαργο, τον άρπαξε από το χέρι.

-Απαιτώ να με συνοδέψεις.

 Έτρεξαν στην πίστα. Ο Πέτρος στα γόνατα χτυπούσε αφηνιασμένα παλαμάκια και αυτή χόρεψε ένα άγριο, παθιασμένο χορό. Με ένταση και αλλοτριωμένη έκφραση.  Κυριολεκτικά το ζούσε. Όταν τελείωσε, τον κοίταξε και μούσκεμα από τον ιδρώτα του είπε:

-Είναι άδικο να δίνεις αυτά που έχεις, μόνο σε μια μεριά...  

ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ 

ΤΑ ΛΑΘΗ

Τι κρίμα ! 

Πόσο λάθος ! 

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 Είτε εντός είτε εκτός των τειχών