ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 

Κι όμως πάλι έβρεχε, δυνατά, κατακλυσμιαία,

άστατα.

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

 Μάτια γαλάζια. Συνηθισμένο θα πεις. Όχι. Όχι εκείνο το απλό κλασικό γαλάζιο. Ένα μίγμα  χρωμάτων που άλλαζε ανάλογα με τον περιβάλλοντα χώρο ή τον καιρό. Με όποια απόχρωση κι αν είχε αυτό το γαλάζιο, πιο ανοιχτόχρωμη ή πιο σκοτεινόχροη, ήταν ένα γαλάζιο που σε μαγνήτιζε και σε κατακτούσε σχεδόν άμεσα. Όμως το βασικότερο ήταν το βλέμμα που εξέφραζε αυτό το ιδιάζον χρώμα.  Ένα βλέμμα καθηλωτικό, με ποικίλες εκφάνσεις. Χαρούμενο, αυστηρό, διεισδυτικό, ερωτικό, θυμωμένο, συνοφρυωμένο, αισιόδοξο, γελαστό, ονειροπόλο.  

Και τώρα; Προσπαθούσε να καταλάβει το βλέμμα αυτό. Αδιάφορο, θα έλεγε. Δύσκολο όμως να κρυφτεί. Πίσω από τη φαινομενική αδιαφορία διακρινόταν μια έντονα μελαγχολική χροιά. Πως και γιατί; Ποιο το παρόν και ποιο το μέλλον; Τι αξίζει; Η παγερή ηρεμία; Η ταραχή των συγκρούσεων; Το βλέμμα προσπαθούσε να διακρίνει. Χανόταν στον ορίζοντα, χωρίς κατεύθυνση, θολό, ψάχνοντας να βρει εστία. Εύκολο; Το αντίθετο.  

ΑΠΛΑ

Θα ΄θελα τη νύχτα γαλήνια 

Να κοιμηθώ ήρεμα

Να νοιώθω δίπλα μου 

Μια ανάσα να με χαϊδεύει

Δύο χέρια να μ΄ αγκαλιάζουν 

Κι ένα κορμί να με ζεσταίνει.

στα μονοπατια της ποιησης

 

Τρέμει το κορμί
Κάθε φορά που την πλάτη γυρίζεις.

Τα βήματά μου γίνονται πέρασμα
στο αύριο,
όταν τα μάτια σου γεμίζουν στάλες
από λιωμένο κεχριμπάρι.

Οι θύμησες καρφιά στις παλάμες μου,
Και τα χείλη σου
πικρό φιλί μού αποθέτουν σταυρωτά.

Μην ανοίξεις τη χούφτα σου...
Η ψυχή μου θα πετάξει μακριά...
Σαν πεταλούδα
ανάμεσα από τα δάχτυλά σου...

από το διαδίκτυο / αγνώστου

ΕΥΧΕΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ

ΣΕ ΌΛΟΥΣ 

ΝΑΪΣΚΟΙ

Προ ημερών έλεγα για ένα ναό περιφερικού δήμου με τάξη και ησυχία. Σήμερα θα πω για έναν πολύ μικρό ναό στο κέντρο της πόλης. Ηρεμία, κατάνυξη κι εδώ,  μυστηριακή ατμόσφαιρα και ένας ιερέας με απόκοσμη θα έλεγα εμφάνιση, που ενώ έλεγε τα Ευαγγέλια τον φώτιζαν μόλις δύο κεριά. Ουσιαστικά αυτός ήταν ο φωτισμός και για όλον το ναό, στο μεγαλύτερο μέρος της Ακολουθίας. Ο κόσμος λίγος , ενώ όσο προχωρούσε η ώρα τόσο πύκνωνε σε σημείο που δεν χωρούσε πια μέσα στο ναό. Αλλά και στο προαύλιο επικρατούσε ησυχία παρά το ότι τα προαύλια χρησιμοποιούνται συνήθως για συζητήσεις. 

Νομίζω ότι τέτοιοι μικροί ναοί αξίζουν της προσοχής μας σε όλη τη  διάρκεια του έτους.  

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Άστατος καιρός. Κρύο, λίγος ήλιος, πολύ βροχή. Η άνοιξη καθυστερεί μάλλον. Αν και συνήθως ο καιρός  συμπαραστέκεται στη Μ. Εβδομάδα, στην Εβδομάδα των Παθών !  Μετά έρχεται η  Ανάσταση και η Άνοιξη.

Εδώ να πω και κάτι καλό για τις εκκλησιές που πολλές φορές τις κατακρίνω. Και αυτό διότι τούτες τις μέρες η κοσμοσυρροή και η συνεπακόλουθη φασαρία δεν επιτρέπουν ήρεμη και σωστή παρακολούθηση της ιεράς ακολουθίας. Λοιπόν, σήμερα το απόγευμα βρέθηκα σε έναν από τους περιφερικούς δήμους της πόλης και είπα να παρακολουθήσω τη λειτουργία εκεί. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που διαπίστωσα σε εκκλησία τάξη, ηρεμία και θρησκευτικότητα. Ο ναός μεγάλος, μισοφωτισμένος, με σχετικά λίγο κόσμο, που όμως συμμετείχε ενεργά και με κατάνυξη στη Λειτουργία. Και προπαντός χωρίς φασαρία. Μπράβο στους ιερείς αλλά και στον απλό κόσμο που συμμετείχε. 

Βλέπετε πολλές φορές δεν χρειάζονται ωραία ρούχα, τα χρυσά άμφια, πολυστολισμένοι ναοί για να νοιώσεις αυτό που ψάχνεις σε μια θεία λειτουργία. Η πίστη δεν τα χρειάζεται όλα αυτά.

Στο νου μου ήρθε ένας μικρός ναός σε κάποιο χωριό της χώρας πριν πολλά χρόνια. Σχεδόν σκοτάδι μέσα, ένας ιερέας, ένας ψάλτης και 4 άτομα. Έτσι εγκαταβιώνεις. Επίσης, θυμήθηκα την Mantonna del Carmine στο Bergamo της Ιταλίας. Μικρός ναός, με απόλυτη ησυχία, που σου προκαλούσε μια επίσης απόλυτη κατανυκτική διάθεση και γαλήνη. Μάλιστα με το που έμπαινες στο ναό, λες και σε καθήλωνε μια άλλη ατμόσφαιρα.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα. Η Ανάσταση ας απαλύνει και ας απαλείψει τα πάθη και τους πόνους καθενός.

ΑΨΙΜΑΧΙΕΣ

Μια βδομάδα δύσκολη. Εβδομάδα με άγχος, στενοχώρια, απορίες, ελπίδες, αϋπνίες. Το ζευγάρι έφτασε ξαφνικά σε ρήξη. Πώς; Ας πούμε αιφνιδίως.  

Όταν δύο άνθρωποι μαλώνουν ή έστω έχουν ένταση στη σχέση τους, ποιος φταίει; Σίγουρα ποτέ  μόνον ο ένας. Σίγουρα πάντα και οι δύο. Βέβαια όταν μπαίνει και ο εγωϊσμός στη μέση, τότε περιπλέκονται τα πράγματα.  

Αν μάλιστα στη σχέση αυτή ο ένας είναι αρκετά μεγαλύτερος (συνήθως ο άντρας) τότε αυτός οφείλει να ελέγχει και να καθοδηγεί την κατάσταση, λαμβάνοντας υπόψη και τα δεδομένα της άλλης πλευράς. Αυτό είναι το σωστό, όμως δεν συμβαίνει πάντα. 

Σε συγκεκριμένη περίπτωση (που γνωρίζω και αναφέρω) ενός ζευγαριού, τα συναισθήματα του άντρα είναι έντονα, μπορεί να διαταράξουν τη σκέψη, να εμφιλοχωρήσει και ο εγωϊσμος και να μη γίνουν οι σωστές ενέργειες. Έτσι,  ο μεγαλύτερος στη σχέση (ο άντρας δηλ.) αντί να δίνει λύση στο πρόβλημα, γίνεται μέρος του προβλήματος. Βέβαια κάποια στιγμή το αντιλαμβάνεται και ζητά ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Από κεί και πέρα το πρόβλημα πρέπει να διευθετηθεί από κοινού. Υπομονή και κατανόηση χρειάζεται και από τις δυο πλευρές. 

ΦΩΤΟ

 

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

 

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

 Το φεγγάρι. Το λεγόμενο "Πασχαλινό φεγγάρι" απόψε...

Δεν χρειάζονται επεξηγήσεις για το τι μπορεί να  αντιπροσωπεύει ένα φεγγάρι...

ΤΩΡΑ ΤΙ;

Τώρα σιωπή μόνον

Σιωπή και αναμονή

ΞΑΦΝΙΚΑ

Τόσο καιρό έλεγε. Ιδέες, σκέψεις, προγραμμάτιζε. Ζούσαν μια υπέροχη σχέση. Πέντε μέρες πριν σχεδίαζαν διάφορα. Και ξαφνικά ζήτησε να βρεθούνε για λίγο. Κι εκεί του είπε να μην της αγγίζει το χέρι. Του είπε ότι δεν μπορούν να βρεθούν διαφορετικά (ερωτικά). Μπορούν μόνο να μιλούν τηλεφωνικά. Έτσι ξαφνικά. Απότομα.

Δεν κάθησε να ρωτήσει τι συμβαίνει. Γιατί αυτή η μεταστροφή. Ήξερε πως ότι κι αν ρωτούσε θα εισέπραττε ψέματα. Μόνον ΨΕΜΑΤΑ. Γιατί το ψέμα είναι στη φύση των γυναικών. Είναι γραμμένο στα γονίδια τους.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Μπορείς να πιστέψεις τις γυναίκες; Οι πολλοί και έμπειροι λένε όχι. Ποτέ μην πιστεύεις μια γυναίκα ό,τι και να σου πει. Έχουν τέτοιες εγκεφαλικές ιδιότητες και ικανότητες που σε κάνουν το άσπρο μαύρο και εσυ το πιστεύεις. Σου λένε ότι είναι νύχτα κι ας λάμπει ο ήλιος έξω. Και έχουν τέτοια ικανότητα στο να  δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα που δεν μπορείς να τις παρακολουθήσεις ούτε να τις αντικρούσεις.

Παρόλα αυτά πιστεύω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις, που βέβαια επιβεβαιώνουν τον κανόνα. 

Ας θυμηθούμε και τον Ωνάση που έλεγε " όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν καμία αξία αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες".  Κάτι ήξερε κι αυτός. Τέτοιες πάθιες οι γυναίκες της ζωής του, αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτές.