Κατρακυλούσε το δάκρυ, ανάμικτο με τις στάλες της βροχής. Στεκόταν στο μπαλκόνι άσκεπη, ακάλυπτη. Τι κι αν είχε καταιγίδα. Όλα ήταν ανακατεμένα στο μυαλό, στην καρδιά. Η βροχή ήταν το λιγότερο κακό. Πως θα ξετύλιγε το κουβάρι των σκέψεων;
Κι όμως, πόσες φορές οι σκέψεις είναι λανθασμένες, λάθος κατευθυνόμενες, λάθος ερμηνευόμενες.
Όταν τελειώνει η μέρα, όταν ο καθένας απομονώνεται στη σιωπή του, τότε οι σκέψεις στριφογυρίζουν, αναλύουν, ψάχνουν και πολλές φορές λοξοδρομούν. Αυτό συμβαίνει σε όλους και ειδικά όταν δεν εκτιμάς σωστά τη στάση, τις σκέψεις και τις αντιδράσεις του άλλου. Όχι λοιπόν αυθαίρετη και μεμονωμένη ανάλυση και λογισμός. Συζήτηση και σωστή ερμηνεία θέλει. Όμως ας μην ξεχνούμε και το διαχρονικό αξίωμα ότι η πολλή συζήτηση (και ανάλυση) φέρνει ενίοτε αντίθετα αποτελέσματα.
Που να ΄σαι τώρα
Ποιος ξέρει πως περνάς
που να ΄σαι τώρα, αχ πως αντέχεις
χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως να αγαπάς αυτό που έχεις
Κάνε κουράγιο...
από γνωστότατο άσμα
