BARCELONA

 

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΙΛΑΡΕΣΚΕΙΑ

Μία φίλη μου έστειλε πρόσφατα μια φωτογραφία. Δεν κατάλαβα τον λόγο, αλλά όταν τη ρώτησα μου είπε, θα καταλάβεις όταν  την προσέξεις. Περίεργο.

Ήταν  το πρόσωπο συμπαθητικής θα έλεγα κοπέλας με χαρακτηριστικά δύο λάμποντα μάτια. Εκ πρώτης όψεως δεν έλεγε τίποτε όλο αυτό, εκτός από τα μάτια που όντως ήταν εντυπωσιακά, αλλά φαινόταν ότι υπήρχε κάτι ψεύτικο. Κοίταξα προσεκτικά τη φωτό, και κατάλαβα ποιας ήταν. Με δεδομένο ότι γνώριζα το άτομο, ήξερα εκ του φυσικού και το πρόσωπο. Σκληρά χαρακτηριστικά, ρυτίδες,  «σκαμένο» σε ορισμένα σημεία. Η ηλικία και ο αγώνας επιβίωσης πάντα αφήνουν ίχνη. Μα η φωτογραφία που είχα μπροστά μου δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς έμπειρος φωτογράφος για να καταλάβει ότι η εικόνα είχε πειραχτεί βάναυσα. Ακόμη και το χρώμα των ματιών είχε ουσιαστικά αλλάξει. Όλα ήταν επίπεδα, λεία, αψεγάδιαστα.

Ποιο το νόημα όλων αυτών;  Προφανώς για να δείξει νέα και ωραία μια κυρία κάπως μεγαλύτερη. Ποιον όμως κοροϊδεύει αυτή η κυρία;. Μα τους άγνωστους. Διότι οι γνωστοί την γνωρίζουν, και από την καλή και από την ανάποδη. Γυναικεία φιλαρέσκεια είπαμε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μια γυναίκα θέλει να παρεμβαίνει στη φύση και να δείχνει κάτι άλλο.  Που θα κρύψει τις ρυτίδες, την κυτταρίτιδα, το πάχος ή την αδυναμιά; Δεν καταλαβαίνουν οι γυναίκες ότι πιο εύκολα θα τις προσεγγίσει κάποιος γι αυτό που είναι παρά γι αυτό που θέλουν να δείχνουν ότι είναι;

Το αποτέλεσμα αυτών των παρεμβάσεων συνήθως είναι καταστροφικό ή τις κάνει καταγέλαστες. Κρίμα.

ΕΙΠΑΝ...

 

Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, είναι σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος.

A. Camus

Μ. ΤΡΙΤΗ

Ημέρα αφιερωμένη στην "εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή". Νομίζω όμως πως πρέπει να είναι ημέρα περισυλλογής και ενδοσκόπησης για όλους (άνδρες-γυναίκες). Δεν εξαιρείται κάποιος από την  κατηγορία αυτή.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε όλους.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ  και στην πατρίδα μας.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

 Ένα περίεργο όνειρο, χθεσινοβραδινό. Έπρεπε να πάω σε ένα νοσοκομείο. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν στις παρυφές της πόλης. Για να πας περνούσες από παραλιακό δρόμο. Δεξιά η θάλασσα, αριστερά τα σπίτια. Στο βάθος ένα κατάλευκο νοσοκομείο. Μπαίνοντας μέσα βρέθηκα σε μια μεγάλη ελαφρά αμφιθεατρική αίθουσα, γεμάτη κόσμο. Παραξενεύτηκα. Κάθησα κάπου. Σε λίγο ήρθε μια κυρία δίπλα μου. Μια κυρία που μπορεί να μη φαινόταν το πρόσωπο, αλλά η όλη κατατομή , οι κινήσεις και η φωνή παρέπεμπαν σε μια παλιά γνωστή μου. Που όμως είχα να τη σκεφτώ και πολύ περισσότερο να τη δω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχα ξεχάσει σχεδόν την ύπα0ρξη της. Μ έπιασε από το μπράτσο και με τράβηξε έξω από την αίθουσα. Περιμετρικά βγήκαμε, διότι ήταν ο σύζυγος και το παιδι της εκεί. Βρεθήκαμε σ ένα θάλαμο, νοσοκομείου υποτίθεται, ο οποίος όμως ήταν άδειος. Η κυρία μιλούσε χωρίς να διακρίνω τι έλεγε και πηγαινοερχόταν πάνω κάτω. Χαρακτηριστικές ήταν οι γάμπες της. Σφιχτοδεμένες, δυνατές. Πιο πολύ ανδρικές έμοιαζαν. Ξαφνικά κι ενώ προσπαθούσα να αντιληφθώ τι συμβαίνει ένιωσα ότι δεν είχα τηλέφωνο. Χάθηκε. Ψάχνοντας είδα ότι έλειπε και η πιστωτική κάρτα μου. Πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, μπήκε στον χώρο ένας άντρας, άγνωστος για μένα,  που άρχισε να μιλά ακατάληπτα και έντονα  στη γυναίκα. Αυτή έκλαιγε. Μέσα στη φασαρία κατάφερα να ξεφύγω και βρέθηκα έξω σ ένα μακρόστενο δρόμο που κατέληγε στον κεντρικό δρόμο με τη θάλασσα. Ένα πλήθος παιδιών έπαιζε εκεί φωνάζοντας. Από το βάθος του νοσοκομείου όμως ακουγόντουσαν κλάματα παιδιών. Άρχισα να τρέχω θέλοντας να απομακρυνθώ όσο γρηγορότερα γινόταν. Συγχρόνως ξαναέψαχνα την κάρτα και το τηλέφωνο. Τίποτε. Διαπίστωσα όμως ότι τα χέρια μου ήταν λερωμένα, με χώμα και λάσπη. Αναρωτήθηκα από που και ήθελα να σταματήσω να τα πλένω στη θάλασσα.. Εκείνη τη στιγμή ξύπνησα και κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο. Καλό ή κακό; Πως να το ξέρω; 

ΓΙΑΝΝΙΝΑ - ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 

Πάντα έχει να πει κάτι η αρχόντισσα της Ηπείρου