ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ

Συζήτηση (πραγματικό συμβάν) μεταξύ δυο ιατρών:

Προ ημερών ο Α συνάντησε έναν συνάδελφο Β στο δρόμο. Αφού είπαν τα νέα τους, ο Β έκανε τη διαπίστωση:

"συνταξιούχος τώρα ε; πως νοιώθεις;"

"μια χαρά" του απάντησε  ο Α  "καλύτερα από πρώτα".

"μπα.. δεν νομίζω", λέει ο Β,  "όταν βγαίνεις στη σύνταξη, απλά περιμένεις τον θάνατο".

Τον κοίταξε περίεργα ο Α (ο φίλος του ήταν πολύ μεγαλύτερος του):

"μα εσύ είσαι πολλά χρόνια συνταξιούχος" του είπε

"ναι αλλά εγώ κάνω ιατρείο, πρωί βράδυ" απαντάει.

Τον χαιρέτησε χωρίς να πει τίποτε κι έφυγε.

Τι μπορεί κανείς να συμπεράνει;

Ο άνθρωπος (ο Β) ήταν ήδη πεθαμένος (ίσως κι από τα νιάτα του) αλλά δεν μπορούσε να το αντιληφθεί. Όταν  όλη σου τη ζωή δουλεύεις νυχθημερόν και όταν στη σύνταξη σου συνεχίζεις το ίδιο, τότε δεν ζεις αλλά απλά λαθροβιώνεις.  Διέρχεσαι την κοιλάδα της ζωής χωρίς να αντιληφθείς ούτε την αρχή ούτε το τέλος. Χωρίς να αντιληφθείς τι υπάρχει δίπλα σου. Δεν γεύεσαι τίποτε από την εύφορη γη. Βαδίζεις τον ατέρμονα δρόμο της μιζέριας και της ρουτίνας. Κι όταν έρχεται το τέλος, αναρωτιέσαι: μα πως; εγώ; δεν πρόλαβα. Δεν κατάλαβα. Πότε; 

Ποτέ φίλε μου. Ποτέ δεν θα καταλάβεις το τέλος. Γιατί δεν κατάλαβες ούτε την αρχή.  Το ενδιάμεσο δεν το συζητάμε, πέρασε ως να μην υπήρχε. Δεν έχεις απολαύσει τίποτε από όσα προσφέρει η ζωή.

Δυστυχώς το τέλος είναι σκληρό για όλους μας. Και ακόμη πιο σκληρό γι αυτούς που δεν συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι όλα είναι σύντομα και προσωρινά και ότι ζωή δεν είναι μόνο η δουλειά και η συσσώρευση πλούτου.