Ξημέρωσε και σήμερα χωρίς πνοή
Ο ουρανός έσταζε
Σταλαγματιές βροχής κυλούσαν
Aργά, σταθερά, σαν δάκρυα στα μάτια
Σιγά-σιγά γινότανε
Ποτάμι, λίμνη, θάλασσα
Και η ψυχή θαρρείς να κολυμπούσε
Στ΄απόνερα της θολούρας
Να σκίσει την ομίχλη του πρωϊνού
Να βγεί στο ξέφωτο της ελπίδας
Να βρει τί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου