ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ...

Ήταν το βλέμμα; Ήταν το χαμόγελο, το γέλιο; Ήταν η ομιλία; Ήταν εκείνη η στερεότυπη κίνηση με την οποία κατέβαζε τη φούστα όταν σηκωνόταν από την καρέκλα; Από που να την κατεβάσει όμως αφού ήδη ήταν μέχρι τον αστράγαλο!

Τι να ήταν άραγε αυτό που τον ανατάραξε συνθέμελα; Μάλλον δεν θα το μάθαινε ποτέ. Πάντως ήταν μια γυναίκα. Όχι ιδιαίτερων επιμέρους χαρακτηριστικών.  Σαν σύνολο όμως; Σαν σύνολο...

Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι από τις διαφορές γεννιέται η πιο όμορφη αρμονία. Ο έρωτας όμως; Από που γεννιέται; Περίεργο, και ανεξήγητο συναίσθημα. Το πιο ιδιαίτερο συναίσθημα του ανθρώπου. Πως να το ερμηνεύσεις; Μα ο έρωτας δεν έχει εξήγηση. Όποιος τον έρωτα προσπάθησε να ερμηνεύσει, δεν έχει ερωτευθεί ποτέ στη ζωή του, έλεγε πάντα ο φίλος του ο ποιητής. Σωστό, λάθος; Ποιος ξέρει;

Έρωτας. Και ξεκίνησε μια μακρά ιστορία γεμάτη διαφορές, αβυσσαλέες διαφορές. Γεμάτη πάθος, με συναίσθημα, με αγριότητες ενίοτε. Μια σχέση χωρίς προοπτικές και σκοπούς. Μα χρειάζεται πάντα να υπάρχουν προοπτικές;

Ο έρωτας δεν κοιτάει τέτοιες λεπτομέρειες. Έρχεται, στοχεύει και ρίχνει τα βέλη του. Δεν τον νοιάζει τι ηλικία έχεις, τι θέλεις από τη ζωή σου, αν έχεις σχέδια και προγράμματα. Κι εκεί στα ξαφνικά ανατρέπονται όλα. Οι πεταλούδες χορεύουν στο στομάχι σου, ο ύπνος φεύγει από το κρεβάτι σου, οι σκέψεις τριγυρίζουν, τριγυρίζουν και στο τέλος μαζεύονται όλες και καταλαμβάνουν ολόκληρο τον χώρο μη αφήνοντας σε να σκεφτείς πλέον.

Και πράγματι ο/η ερωτευμένος/η δεν σκέπτονται. Τουλάχιστον λογικά. Διότι έρωτας και λογική είναι δύο αντίθετα πράγματα. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Όταν ανατέλλει το να δύει το άλλο.

Ανέτειλε λοιπόν ο έρωτας, φούντωσε η σχέση, πήρε φωτιά, η ευτυχία κολυμπούσε.  Και ξάφνου ήρθε το τέλος. Όπως ξαφνικά ανέτειλε, έτσι αιφνίδια έσβησε ο έρωτας και μαζί και η σχέση. Μια μέρα, χωρίς λόγο (τουλάχιστον εμφανή) ειπώθηκε το τέλος. Ψυχρά και στεγνά. Παγωμένος πάγος, αν στέκεται μια τέτοια φράση. Λες κι έγινε έτσι για να δικαιώσει τα όσα λέγονται περί γυναικών. Λένε ότι νομοτελειακά ο έρωτας σβήνει και σβήνει με δύο τρόπους: ή με εξέλιξη σε αγάπη η οποία και παραμένει ή με χωρισμό.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου λοιπόν. Παρά τα κομμάτια όμως κάτι μένει στο τέλος. Μένουν οι αναμνήσεις, μένουν οι στιγμές. Ανεπανάληπτες κάποιες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου. Μια γυναίκα απλή και αληθινή που πέρασε σαν άνεμος απ ́ τη ζωή σου αλλά που άφησε ίχνη μόνιμα, ανεξίτηλα, αξεπέραστα.

Ας είσαι πάντα καλά ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ.