Μάτια γαλάζια. Συνηθισμένο θα πεις. Όχι. Όχι εκείνο το απλό κλασικό γαλάζιο. Ένα μίγμα χρωμάτων που άλλαζε ανάλογα με τον περιβάλλοντα χώρο ή τον καιρό. Με όποια απόχρωση κι αν είχε αυτό το γαλάζιο, πιο ανοιχτόχρωμη ή πιο σκοτεινόχροη, ήταν ένα γαλάζιο που σε μαγνήτιζε και σε κατακτούσε σχεδόν άμεσα. Όμως το βασικότερο ήταν το βλέμμα που εξέφραζε αυτό το ιδιάζον χρώμα. Ένα βλέμμα καθηλωτικό, με ποικίλες εκφάνσεις. Χαρούμενο, αυστηρό, διεισδυτικό, ερωτικό, θυμωμένο, συνοφρυωμένο, αισιόδοξο, γελαστό, ονειροπόλο.
Και τώρα; Προσπαθούσε να καταλάβει το βλέμμα αυτό. Αδιάφορο,
θα έλεγε. Δύσκολο όμως να κρυφτεί. Πίσω από τη φαινομενική αδιαφορία
διακρινόταν μια έντονα μελαγχολική χροιά. Πως και γιατί; Ποιο το παρόν και ποιο το
μέλλον; Τι αξίζει; Η παγερή ηρεμία; Η ταραχή των συγκρούσεων; Το βλέμμα
προσπαθούσε να διακρίνει. Χανόταν στον ορίζοντα, χωρίς κατεύθυνση, θολό, ψάχνοντας να
βρει εστία. Εύκολο; Το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου