Βρέθηκα τυχαίως στο κέντρο της Αθήνας την Παρασκευή της απεργίας. Παρακολούθησα για λίγο τη συγκέντρωση και στη συνέχεια ακολούθησα, από έξω, την πορεία. Το κλίμα όμως με συνεπήρε και μπήκα μέσα στην πορεία. Ήταν μια εμπειρία αλλοιώτικη. Να φωνάζω μέσα στο πλλήθος των νεαρών, εγώ ο κάποιας ηλικίας, συνθήματα κατά του κεφαλαίου, των ληστών, των καπιταλιστών, της χούντας του ΠΑΣΟΚ κλπ κλπ!!!
Μου έλεγε ένας φίλος ότι η συνήθης πορεία των ανθρώπων είναι : η αριστερά στη νεαρή ηλικία και η δεξιά στη μετέπειτα ζωή. Φαίνεται πως εγώ διάλεξα το αντίστροφο. Μια ζωή ανάποδος ήμουν.
Πάντως ήταν συγκινητικό να βλέπεις τους εκαντοντάδες νέους, τα νιάτια της πατρίδας μας, να βροντοφωνάζουν κατά της κάθε καταπίεσης και αδικίας, να απαιτούν το ελάχιστο ψωμί που τους δίνει ένα ανάλγητο και ληστρικό κράτος, να θέλουν να αποτινάξουν τα ηθικά ψευτοδιλήμματα των ανήθικων πολιτικών που μας κυβερνούν.
Έστω και αν όλα αυτά φαινόταν καθοδηγούμενα, ήταν συγκλονιστικά. Ένας λαός που δεν θέλει να του κλέψουν για μια ακόμη φορά το μέλλον του. Ένας λαός που δεν θέλει για μια ακόμη φορά να αυξήσει την περιουσία των ανεπάγγελτων πολιτικών μας και των θρασύτατων απογόνων τους που διεκδικούν τα πάντα μόνο με το όνομα τυους και τίποτε άλλο.
Και αν τώρα αυτός ο λαός φαίνεται συντεταγμένος, τουλάχιστον στις διαδηλώσεις, δεν θα αργήσει να ξεσπάσει, να ξεχειλίσει το ποτάμι και να ξεχυθεί στους δρόμους, ασύντακτος, χωρίς οδηγούς, σαν χείμαρρος που θα παρασύρει τα πάντα, θα ισοπεδώσιε τα πάντα και θα δώσει το σύνθημα για μια νέα αρχή.
Με τίποτε παλιό. Μόνον με καινούργιο αίμα. Άλικο και ανανεωμένο.
