ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Θέλω ένα απλό πράγμα μόνο. Να κάθομαι απέναντι σου, να σου κρατώ το χέρι και να σε κοιτάζω. Απλά να σε κοιταζω. Ο έρωτας δεν θέλει λόγια , ούτε καν ψιθύρους.  Ένα βλέμμα αληθινό, αρκεί. 

ΣΚΕΨΕΙΣ

Η νύχτα προχωρούσε. Ο ύπνος αργοπορούσε. Η σκέψη τριγυρνούσε. Η πανδημία κάλπαζε. Τουλάχιστον στα νούμερα. Αληθινά; Ψεύτικα; Ποιος ξέρει; Η εμπιστοσύνη είχε πια χαθεί. Ο εσμός των υγιειονομικών δικτατορίσκων κανόνιζε τη ζωή των πολιτών, της χώρας, των μαθητών. 

Λίγος πυρετός, μια κακουχία, ένα τεστ και η διάγνωση τέθηκε. Και ο άνθρωπος απομονώθηκε. Είναι όμως έτσι; Είναι όλα σωστά. Μήπως το λάθος  εμφιλοχωρεί πιο συχνά από όσο νομίζουμε; Οι άνθρωποι χωρίστηκαν. Τους επεβλήθηκαν περιορισμοί. Και η θλίψη επέστρεψε στον κόσμο. Κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό; Μα τι τους νοιάζει; Αναρωτήθηκαν οι νέοι τι θα κάνουν; Οι μεγαλύτεροι; Όλοι έχουν ανάγκη από κάποιον άλλον.

Σαββατόβραδο. Που να πας, που να φάς, ποιον να συναντήσεις. Δεν έχεις το χαρτί, δεν έχεις τίποτε. Η ώρα κυλά - κάποια στιγμή θα ξημερώσει. Οι σκέψεις δεν λένε να φύγουν. Ψάχνουν το γάργαρο γέλιο. Μέσα στα σκοτάδια της νύχτας, ψάχνουν δυο φωτεινά γαλάζια μάτια.  ΤΑ μάτια.

                                                                              

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ

Φεύγω για λίγες μέρες. Πάω να προσκυνήσω. Να ηρεμήσω.

Έστω ας είναι. Κάτι καλό θα βγει από αυτό.

Και επέστρεψε. Πιο εριστική. Πιο εχθρική. Με την κακία να ξεχειλίζει. Τι προσκύνησε άραγε;

Ποιον Θεό μπορεί να πιστεύεις όταν μισείς; Και πόσο μπορείς να μισείς σ αυτή τη ζωή; Είναι τόσο μικρή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τη ζήσεις. Όχι να τη φθείρεις. 

Κι όμως πόσοι ζουν τη ζωή; Όλοι τρέχουν, αγωνίζονται, θέλουν να κερδίσουν, δίκαια ή άδικα. Νομίζουν όλα θα είναι αιώνια. 

Κι όταν έρχεται το τέλος, καταλαβαίνεις. Είσαι απολύτως μόνος. Απέναντι στο άγνωστο. Γυμνός από τα πάντα. Σκέφτεσαι το παρελθόν και σε πιάνει σύγκρυο. Τι έκανες; Τι δεν έκανες; Και το ταμείο είναι πάντα μείον. Αναλογίζεσαι τι θα δώσεις εκεί που πας. Ούτε καν το σαρκίο σου. Αυτό θα λιώσει στα έγκατα της γης που σε γέννησε. Τι μένει; Η ψυχή σου. Το πνεύμα που μέσα του είναι γραμμένα όλα. Όχι τα υλικά. Οι πράξεις σου. Αυτά που έκανες. Αυτά που παρέλειψες. Αυτά που αδίκησες. Αυτά που κοροϊδεψες. 

Την ωρα αυτή δεν υπάρχει έλεος. Δεν υπάρχει μετάνοια. Υπάρχει μόνον η δίκη. Υπάρχει το αιώνιο. Αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.                         

      

ΚΑΥΣΩΝΑΣ

Η μέρα ήταν καυτή. Πραγματικός καύσωνας. Στο σπίτι η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Ως συνήθως άλλωστε. Είτε θα υπήρχε σιωπή είτε γκρίνια. Κάτι ενδιάμεσο ποτέ. Κενό. Μα η φύση απεχθάνεται το κενό.  

Πήρε το αυτοκίνητο, άνοιξε τα δυο παράθυρα (δεν άντεχε τον κλιματισμό), άνοιξε το ράδιο και ξεκίνησε. Για που; Για οπουδήποτε. Γύριζε αδιάφορα χωρίς να έχει κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Και ο δρόμος (ίσως και η συνήθεια) τον οδήγησε δυτικά. Στην άγνωστη (γι αυτόν) περιοχή της πόλης, την τόσο παρεξηγημένη. Περιπλανώμενος, την είδε στο μπαλκόνι. Τη μια στιγμή να ρεμβάζει στο άπειρο, την άλλη σκυμμένη να διαβάζει κάτι, με μια μπλουζίτσα με τιράντες και μαλλί ανακατεμένο. Και κάτι απλωμένα στα κάγκελα του μπαλκονιού. Μια περίεργη, αλλά ελκτική εικόνα.  

Την κοιτούσε ώρα. Το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπαιζε:

Πριν χαθεί το ονειρο μας ....

και ξαναβραδιάσουμε ....

ασε με να σ αγαπαω κι οπου φτασουμε....

...Δυτικά...

ΒΡΟΧΗ - ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ

Κάθε μέρα. Βρέχει. Συνήθως καταιγίδα. Μπορεί να πλημμυρίσει τα πάντα. 

Κι όμως το υγρό στοιχείο είναι καλό. Βοηθά σε πολλά. Ξεπλένει τα πάντα. 

Καμμιά φορά σε μελαγχολεί. Αλλά μέσα από τη μελαγχολία ξεπηδά η ελπίδα. 

Είναι τότε που σταματά η μπόρα και αχνοφαίνεται ο ήλιος. 

Είναι τότε που το χώμα μυρίζει τόσο όμορφα. 

Η γη που θα καρπίσει. 

Όπως θα καρπίσουν και τα συναισθήματα. 

ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ...

 Ήταν αργά. Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα. Καθόταν σκεπτικός και άκουγε μουσική. 

Φεύγοντας να πάρεις ότι θες, πράγματα, αναμνήσεις κι ενοχές, έλεγε ο καλλιτέχνης

Φεύγοντας... Από που και για που;  Η νύχτα βαθιά και σκοτεινή δεν  ήταν ιδανικό μονοπάτι. Κι όμως κάτι τον έσπρωχνε. Τον κυρίευε μια αίσθηση περίεργη. Πάντως όχι καλή. Γιατί; Γιατί πιανόταν από λέξεις; Από σκέψεις συνήθως λανθασμένες; 

Ξαφνικά μέσα στη νύχτα άρχισε να βρέχει. Όλη η μέρα ήταν καλή. Και τώρα ξέσπασε η μπόρα.  Βγήκε στο μπαλκόνι και άκουγε τον ήχο της βροχής πάνω στα πλακάκια, στις στέγες.  Τι ωραίος ήχος. Η βροχή πάντα του άρεζε. Λες και του καθάριζε τις σκέψεις.

MOOD

 

Χάλια είμαι σήμερα.

Δεν πειράζει. Μια μέρα είναι 

Αύριο πάλι χάλια αλλά λιγότερο χάλια

Δεν πειράζει. 

Καληνύχτα (το συνηθίζουμε στο χωριό μας)

ΤΙ ΜΕΡΑ!

Τι μέρα κι αυτή. Η γιορτή της αγάπης και των λουλουδιών, τυλιγμένη στα λευκά. Χιονίζει, φυσάει και οι θερμοκρασίες χαμηλές. Μέρα που θέλει καυτές αγκαλιές, καυτά φιλιά, τζάκι, κόκκινο κρασί και απαλή μουσική. 

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι χρειάζεται ιδιαίτερη μέρα για να γιορτάζει κανείς το ωραιότερο συναίσθημα του ανθρώπου. Όσοι κατάφεραν να ερωτευθούν στη ζωή τους γιορτάζουν κάθε μέρα.