2024, A YEAR OF LOVE

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Με αγάπη, σύνεση, πίστη.

Ο εγωϊσμός δεν βοηθά  ποτέ και κανέναν. 

ΑΛΗΘΕΙΕΣ

 

Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ.

Franz Kafka

ΜΟΝΟΙ

 

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μόνος. Ακόμη κι αν έχεις κόσμο γύρω σου. Τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο.  

Και φυσικά η μοναξιά δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τις γιορτές. 

ΜΟΥΣΙΚΗ

Κάποτε μια κυρία μού είχε πει να μην ακούω "94.8"  και ειδικά τα βράδια. Το δέχθηκα. Τελευταία όμως, εδώ και αρκετές μέρες δεν ακολούθησα τη συμβουλή. Ακούω συνεχώς τον σταθμό αυτό και ειδικά τα βράδια μέσα στην ησυχία. Τι το ΄θελα; 

Πραγματικά σε διαλύει ώρες - ώρες. Κοψοφλεβικά άσματα. 

ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ...

Ήταν το βλέμμα; Ήταν το χαμόγελο, το γέλιο; Ήταν η ομιλία; Ήταν εκείνη η στερεότυπη κίνηση με την οποία κατέβαζε τη φούστα όταν σηκωνόταν από την καρέκλα; Από που να την κατεβάσει όμως αφού ήδη ήταν μέχρι τον αστράγαλο!

Τι να ήταν άραγε αυτό που τον ανατάραξε συνθέμελα; Μάλλον δεν θα το μάθαινε ποτέ. Πάντως ήταν μια γυναίκα. Όχι ιδιαίτερων επιμέρους χαρακτηριστικών.  Σαν σύνολο όμως; Σαν σύνολο...

Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι από τις διαφορές γεννιέται η πιο όμορφη αρμονία. Ο έρωτας όμως; Από που γεννιέται; Περίεργο, και ανεξήγητο συναίσθημα. Το πιο ιδιαίτερο συναίσθημα του ανθρώπου. Πως να το ερμηνεύσεις; Μα ο έρωτας δεν έχει εξήγηση. Όποιος τον έρωτα προσπάθησε να ερμηνεύσει, δεν έχει ερωτευθεί ποτέ στη ζωή του, έλεγε πάντα ο φίλος του ο ποιητής. Σωστό, λάθος; Ποιος ξέρει;

Έρωτας. Και ξεκίνησε μια μακρά ιστορία γεμάτη διαφορές, αβυσσαλέες διαφορές. Γεμάτη πάθος, με συναίσθημα, με αγριότητες ενίοτε. Μια σχέση χωρίς προοπτικές και σκοπούς. Μα χρειάζεται πάντα να υπάρχουν προοπτικές;

Ο έρωτας δεν κοιτάει τέτοιες λεπτομέρειες. Έρχεται, στοχεύει και ρίχνει τα βέλη του. Δεν τον νοιάζει τι ηλικία έχεις, τι θέλεις από τη ζωή σου, αν έχεις σχέδια και προγράμματα. Κι εκεί στα ξαφνικά ανατρέπονται όλα. Οι πεταλούδες χορεύουν στο στομάχι σου, ο ύπνος φεύγει από το κρεβάτι σου, οι σκέψεις τριγυρίζουν, τριγυρίζουν και στο τέλος μαζεύονται όλες και καταλαμβάνουν ολόκληρο τον χώρο μη αφήνοντας σε να σκεφτείς πλέον.

Και πράγματι ο/η ερωτευμένος/η δεν σκέπτονται. Τουλάχιστον λογικά. Διότι έρωτας και λογική είναι δύο αντίθετα πράγματα. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Όταν ανατέλλει το να δύει το άλλο.

Ανέτειλε λοιπόν ο έρωτας, φούντωσε η σχέση, πήρε φωτιά, η ευτυχία κολυμπούσε.  Και ξάφνου ήρθε το τέλος. Όπως ξαφνικά ανέτειλε, έτσι αιφνίδια έσβησε ο έρωτας και μαζί και η σχέση. Μια μέρα, χωρίς λόγο (τουλάχιστον εμφανή) ειπώθηκε το τέλος. Ψυχρά και στεγνά. Παγωμένος πάγος, αν στέκεται μια τέτοια φράση. Λες κι έγινε έτσι για να δικαιώσει τα όσα λέγονται περί γυναικών. Λένε ότι νομοτελειακά ο έρωτας σβήνει και σβήνει με δύο τρόπους: ή με εξέλιξη σε αγάπη η οποία και παραμένει ή με χωρισμό.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου λοιπόν. Παρά τα κομμάτια όμως κάτι μένει στο τέλος. Μένουν οι αναμνήσεις, μένουν οι στιγμές. Ανεπανάληπτες κάποιες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου. Μια γυναίκα απλή και αληθινή που πέρασε σαν άνεμος απ ́ τη ζωή σου αλλά που άφησε ίχνη μόνιμα, ανεξίτηλα, αξεπέραστα.

Ας είσαι πάντα καλά ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ.

ΡΗΣΗ

 

Από τις διαφορές γεννιέται η πιο όμορφη αρμονία

Ηράκλειτος

ΛΕΞΕΙΣ ΣΩΣΤΕΣ

Οι πιο μεγάλοι έρωτες κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια.

ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ;;

Ξύπνησα πολύ πρωί. Τι πρωί; Νύχτα βαθιά ακόμη. Σε λίγο προσπάθησα και ξανακοιμήθηκα. Και είδα ένα όνειρο,  ζωντανό θα έλεγα. Περιπλανιόμουν με το αυτοκίνητο σε μια περιοχή φαινομενικά άγνωστη. Βρέθηκα σ ένα στενό δρόμο. Πήγαινα αργά. Μικρά σπιτάκια ισόγεια. Μια πόρτα ανοιχτή. Φαινόταν ένα λιτό δωμάτιο. Μια κοπέλα ήταν όρθια. Φορούσε μαύρο παντελόνι και άσπρο μπλουζάκι. Θερινά, παρά το κρύο που επικρατούσε. Το πρόσωπο δεν φαινόταν διότι ήταν σκυμμένο μπροστά πιθανόν σ΄ ένα καθρέπτη και από τις κινήσεις καταλάβαινες πως η κοπέλα έβαφε τα χείλη της. Τα μαλλιά όμως ήταν χαρακτηριστικά και δήλωναν την ταυτότητα της. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και κοίταζα το περίεργο σκηνικό. Άγνωστος δρόμος, άγνωστο σπίτι, γνωστή κοπέλα. Φώναξα το όνομα της, αυτή γύρισε κι ενώ γυρνούσε χάθηκε σαν ατμός, χάθηκε το σπίτι κι εγώ ξύπνησα. Είχαν χαθεί όλα, μαζί με μένα όμως ξύπνησαν και κάποιες αναμνήσεις. Μια εκδρομή, όπου φορούσε τα ίδια ρούχα, μια υπέροχη μέρα, μια καταπληκτική φύση, το μπάνιο στη μικρή πισίνα, το φαγητό δίπλα στο ποταμάκι. Όλα ζωντάνεψαν στο μυαλό. Και ξαφνικά, λίγο αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ναι, ήταν η κοπέλα του ονείρου. Η κοπέλα όνειρο. Η κοπέλα με το γάργαρο γέλιο. Πόσο πραγματικές είναι οι συμπτώσεις καμιά φορά !

ΣΚΕΨΗ

 

…Μη νομίζεις πως ότι δεν είναι ωραίο είναι κατ΄ανάγκη άσχημο…

QUOTE

 

Where there is hope

There is life.

Anne Frank

ΟΝΕΙΡΟ... ΧΕΙΜΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Να 'ναι το χιόνι απλωμένο

Ολούθε γύρω

Η βραδιά ξάστερη

Το φεγγάρι ολόγιομο 

Να στραφταλίζει πάνω 

Στην παγωμένη λίμνη 

Το αρχοντικό ψηλά

Με το τζάκι αναμμένο

Κι εμείς να απολαμβάνουμε

Σιωπηλοί τη θέα...

Περιμένοντας...

----------------

Τι δεν θα 'δινα έστω και για μία μόνο τέτοια βραδιά! 

JUST A GRAFFITI

 

ΟΤΑΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ ΔΙΑΦΩΝΩΝΤΑΣ

 Όταν δύο άνθρωποι διαφωνούν, ένας από τους δύο πρέπει να έχει λάθος και ο άλλος δίκιο. Αυτό λέει η λογική. Υπάρχει όμως περίπτωση να έχουν και οι δύο δίκιο;  Θεωρώ πως υπάρχει. Βλέποντας το θέμα από τη δική του σκοπιά ο καθένας, μπορεί να συναντηθούν κάπου οι σκέψεις τους που αναγνωρίζουν και των δύο τα επιχειρήματα, χωρίς να παραβλέπουν τις αντιξοότητες. Κοινά σημεία λοιπόν πάντα θα υπάρχουν.  To θέμα είναι πως μπορούν να εκμεταλλευθούν τα κοινά αυτά σημεία, χωρίς να απαρνηθούν τα σημεία στα οποία διαφωνούν.

ΠΕΡΙΤΕΧΝΑ ΛΟΓΙΑ

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.

Τ. Λειβαδίτης 

ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΙΧΟΙ

Γράφοντας άκουγα μουσική. Όταν όμως γράφεις πρέπει να ακούς ορισμένο είδος μουσικής. Όχι τα πάντα. Διότι κάποια στιγμή ακούστηκαν οι στίχοι:

στο κάτω κάτω της γραφής

αξίζει να καταστραφείς 

και ως τον θάνατο να πας 

για μια γυναίκα που αγαπάς.

Πως να συνεχίσεις το γράψιμο μετά;

Λοιπόν, η ουσία είναι άλλη. Οι στίχοι είναι καλοί. Το αν είναι σωστοί θέλει κάποια συζήτηση.

Υπάρχουν άνδρες που θα φτάσουν σε τέτοια κατάσταση; Θα έλεγα πως ναι. Δεν ξέρω ποσοστό αλλά νομίζω υπάρχουν. Η Ιστορία μάλιστα έχει αρκετά παραδείγματα.  

Το άλλο μέρος τώρα. Υπάρχουν γυναίκες (ειδικά σήμερα) για τις οποίες  αξίζει ένας άνδρας να φτάνει σε τέτοιο σημείο; Εδώ είναι πολύ δύσκολη η απάντηση. Θα έλεγα πως είναι εξαιρετικά λίγες οι γυναίκες αυτές. Ξέρω ότι αν αυτό το πεί κάποιος σε ένα συγκεντρωμένο πλήθος γυναικών, θα τον ποδοπατήσουν όλες. Η αλήθεια όμως είναι, ότι ναι. Λίγες είναι οι γυναίκες που αξίζουν τέτοιες θυσίες. Τυχεροί είναι οι άνδρες που συναντούν αυτές τις γυναίκες, και ακόμη πιο τυχεροί όταν δεν αναγκάζονται να φτάσουν σε τέτοιες καταστάσεις-θυσίες, αλλά μπορούν να συνεχίσουν ομαλά την κοινή ζωή τους. 

 

ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Διττή η όψη της πόλης μας. Νύχτα γλυκειά σήμερα, ζεστή, ηδυπαθής θα λέγαμε, με μια νεφοσκεπή σελήνη που έσερνε πίσω της ένα σωρό αναμνήσεις. Άξιζε μια βόλτα στους δρόμους, τα σοκάκια και την παραλία. 

Όμως πνιγμένοι στα σκουπίδια  οι δρόμοι,, κατάλοιπο του πιο θλιβερού και πιο αποτυχημένου δημάρχου ever. Ντροπή σου Ζέρβα, να μην φροντίσεις ούτε αυτές τις γιορτινές μέρες την πόλη που κάποτε έκανε το λάθος και σε ψήφισε. 

Έστω κι έτσι όμως η Θεσσαλονίκη δεν χάνει τον ερωτισμό που αναδίδει. 

    

FOTO MEMORIES

 Διανύοντας το φθινόπωρο και πλησιάζοντας τον χειμώνα, μια καλοκαιρινή φωτογραφία από την όμορφη Πρέβεζα αλλάζει τη διάθεση και μπορεί να διώξει το φθινοπωρινό ρίγος φέρνοντας μια κάποια ευεξία.

ΥΓΡΟΣ ΒΡΟΧΕΡΟΣ ΚΑΙΡΟΣ

Βρέχει, συνεχώς. Όχι δυνατά. Μια σιγανή βροχή. Βουβή θα έλεγα. Τι συμπτώσεις, μερικές φορές. Πονάς και σε συμπαραστέκεται ο καιρός. Βουβός ο πόνος, βουβή και η βροχή. Παγωνιά μέσα σου, ψυχρές ριπές το αεράκι έξω. 

Κάποιος είχε μιλήσει για τον πανδαμάτορα χρόνο. Ισχύει άραγε; 

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

https://youtu.be/7-bjNOb3GLw?feature=shared

ΟΛΑ

Και όμως. Όλα μπορείς να τα δεις σ' αυτή τη ζωή. Και τα πιο περίεργα ακόμη. 

Πράματα και θάματα, που λέει και ο λαός.

ΣΩΣΤΟ Ή ΛΑΘΟΣ;

 

Γιατί; ρώτησε

Διότι, του απάντησε

Και τα δυο ήταν λάθος

ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ

 

ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ

Αδόκιμο να ομιλεί κανείς από καθέδρας, καθήμενος στο βάθρο της τυχόν υπεροχής του (προσωρινής κατά τεκμήριο), να απαλείφει το χθες, να αγνοεί το σήμερα και να ελπίζει στο αύριο. Απλά γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να προδικάζει κανείς το αύριο. Το πιο σίγουρο είναι ότι θα κάνει λάθος και θα χάσει. 

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

 

Ωραία τα ταξίδια. Καμιά φορά όμως έχουν και απρόοπτα. Λίγο προ της επιστροφής χάλασε το κινητό. Το θέμα δεν ήταν τα νούμερα των επαφών. Ήταν και όλα τα άλλα που είχα μέσα στο τηλέφωνο. Αύριο λοιπόν στο ψάξιμο για τηλέφωνο. Και φυσικά επανεγκατάσταση κάποιων δεδομένων, ει δυνατόν.

Ίδωμεν. 

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

Η αρχή

Ένα λαμπρό φεγγάρι 

στραφτάλιζε πάνω στο κορμί της 

Ιούνης μήνας

Το τέλος

Ένα ολόγιομο  φεγγάρι μπλε

Δεν βρήκε που να ακουμπήσει

Αύγουστος μήνας

Η αυγή 

Τους βρήκε ξάγρυπνους

Ανατολή και Δύση

Να αναπολούν το ενδιάμεσο

Των φεγγαριών μεθύσι.

---------------------

Σημείωση  Σε ό,τι καλύτερο βρήκα στη ζωή μου. Κατάφερε κι έσβησε κάθε παληό, κάθε βάρος, τα πάντα όλα από μέσα μου. Πλην όμως  έφυγε κι αυτό κι άφησε ένα απόλυτο κενό. 

ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

 Βράδυ, σήμερα. Οδηγούσα στον περιφερειακό. Από δυτικά προς ανατολικά. Το φεγγάρι μπροστά μου. Μεγαλώνει σιγά σιγά. Οβάλ σχήμα σημερα, θα φτάσει στην ολοκλήρωση σε λίγες μέρες. Έπαιζε με κάποια σύννεφα. Έριχνε νότες αισιοδοξίας όταν φαινόταν και σκοτεινές ριπές όταν χανόταν. Ελπίδες και απογοήτευση. Ας περιμένουμε το τέλος της πορείας. Η πλήρωση της λαμπρής βασίλισσας της νύχτας θα φέρει χαρές σε πολλούς, θύμησες σε άλλους, ελπίδες ίσως, αλλά και μελαγχολία σε κάποιους. Δεν μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Νοσταλγικές μνήμες θα προσπαθήσουν να καλύψουν ορισμενους. Άλλοι μπορεί να μην επηρεαστούν. Πολλές φορές ο εγωϊσμος δεν αφήνει ούτε να δεις ούτε να θυμηθείς, αλλά ούτε και να αντιληφθείς.

Περιμένοντας την πανσέληνο, ας μας συντροφεύει η σονάτα του σεληνόφωτος. 

ΛΕΚΤΙΚΕΣ ΑΚΡΟΒΑΣΙΕΣ

 

Το τηλεφώνημα αιφνίδιο αλλά ευχάριστο. Και αφού η κυρία έλεγε στον κύριο πως πέρασε, απάντησε σε δυο ερωτήσεις περίεργα. Είπε (με περίεργο τρόπο και τόνο) ότι θα  στείλει φωτό μόνο από τοπία. Προηγουμένως είχε αναφέρει ότι θα πήγαινε σε προγραμματισμένο ταξίδι, όπου όμως πέρισυ είχαν συνεννοηθεί να πάνε μαζί. Φέτος η κυρία αυστηρά (και αδιάφορα ή ψυχρά) είπε: άλλο πέρισυ, άλλο φέτος. Λογικά ο κύριος ακούγοντας το ύφος αντέδρασε και αναρωτήθηκε προς τι το τηλέφωνο αν αντιδράς έτσι στις ερωτήσεις. Αυθωρεί λοιπόν και παραχρήμα η κυρία του έκλεισε το τηλέφωνο, ευγενικά πάντως.

Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Αψιμαχίες χωρίς νόημα, άδικες και άσκοπες.

ΑΞΙΖΕΙ;

Ερώτημα απλό. Η απάντηση φαίνεται ακόμη πιο απλή. 

Μάλλον όμως θέλει κάποια σκέψη, ειδικά αν η ζυγαριά κλίνει προς το ΟΧΙ. 

ΓΙΑΤΙ;

 Καθόταν σ ένα παγκάκι της παραλίας και ρέμβαζε.  Παρατηρούσε και σκεφτόταν, θα ήταν το πιο σωστό. 

Άτομο δραστήριο και ενεργητικό, βασανιζόταν από ένα ερώτημα που είχε πάντα μέσα του. 

ΓΙΑΤΙ; 

Δεν μπορούσε να το εξειδικεύσει, καταλάβαινε όμως ότι του στέρησε το πιο πολύτιμο ίσως πρόσωπο που συνάντησε στο διάβα της ζωής του.

 

ΜΙΑ ΛΕΞΗ - ΜΙΑ ΖΩΗ

J' Adore.  M΄αυτό άρχισαν όλα! 

Η ωραιότερη περιπέτεια στη ζωή κάποιου ανθρώπου. Που συνεχίζει να ζει μέσα του. 

ΤΗΙΝΚ ΑΒΟUT

 Love is a serious mental disease.

So simple.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

 Χαίρεται.

Μια λέξη. Καμία φορά φτάνει και η μία λέξη. Φανερώνει κάτι, δίνει χαρά, κουράγιο θα έλεγα. Η δύναμη του λόγου.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ

 Κάποια "σ αγαπώ" σου μην τα ξοδεύεις άστοχα. Κράτησε τα μήπως συναντήσεις μια μεγάλη αγάπη, ώστε όλα όσα θα πρέπει να δώσεις να μην είναι νοθευμένα. 

Κι’ αν τελικά δεν βρεις αυτή την αγάπη κράτα ένα "σ’ αγαπώ" για τον εαυτό σου,  που είναι πολύτιμος σε όσους πραγματικά σ’ αγαπούν.

 

 

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 

Όταν απόψε το φεγγάρι δεις

Μην απορήσεις που ΄ναι κόκκινο

Είναι η φλόγα της καρδιάς μου εκεί

Την έστειλα ακριβώς για να τη δεις

ΕΣΥ.

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ

Καθόμουν με ένα φίλο σήμερα. Υποτίθεται θα λέγαμε και καμιά κουβέντα. Μας άφησε όμως η τεχνολογία; Εγώ μιλούσα και ο φίλος έβλεπε στο κενό. Ή εβλεπε κάθε λεπτό το κινητό του. Χωρίς να μιλά. Κάτι θα περίμενε φαίνεται. Κάποια στιγμή πρόσεξα ότι κοίταγε επίμονα την οθόνη, που έγραφε ένα όνομα. Μάλλον το όνομα κοίταγε.  

Θυμήθηκα πριν πολλά πολλά χρόνια μια εκπομπή στο ραδιόφωνο (την άκουγε η μισή Ελλάδα): " ...Κι ύστερα ήρθε ο έρωτας..." λεγόταν.  Τελικά όλες οι εποχές παρόμοιο αντικείμενο έχουν. Αλλάζει η τεχνολογία. Τότε άκουγαν ράδιο, τώρα ψάχνουν οθόνες. Η ουσία είναι ίδια. Τα λεφτά, ο βήχας και ο έρωτας δεν κρύβονται - που λέει και η παροιμία. 

ΤΟ ΚΕΝΟ

Κενό. Το απόλυτο κενό. Πόσο διαρκεί; Ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ. Όχι πάντα όμως. Ενίοτε λοιπόν διαρκεί επί μακρόν. Το δεύτερο ερώτημα. Ποιον επηρεάζει περισσότερο αυτό το κενό; Μα φυσικά όχι τους επιφανειακά σκεπτόμενους και περιστασιακά δρώντες. Αυτοί βέβαια είναι και οι περισσότεροι. 

  

ΠΟΙΗΣΗ

Ποίηση!

Η λέξη από μόνη της σε μεταφέρει σε ονειρικούς κόσμους, σε εξωθεσμική γραφή, σε κάτι που ίσως δεν μπορείς να το αγγίξεις ή να το κατανοήσεις πλήρως.

Είναι ο τρόπος που μπορεί ένας άνθρωπος να καταγράψει ιδέες, αισθήματα, επιθυμίες πέρα και πάνω από κάθε κανόνα.

Είναι μια λέξη συνυφασμένη με ομορφιά και με κάλλος.

Πολλές φορές μη κατανοητή η ποίηση, αλλά πάντα άρρηκτα δεμένη με μια διακριτή ποιότητα του συγγραφέα-ποιητή. Μια διαφορετικότητα στη σκέψη και την όλη δομή του.

Κι αν από τα βάθη των αιώνων ξεπηδούν οι ποιητές που τα έργα τους μόρφωσαν και καλλιέργησαν μυριάδες ανθρώπων, ας φανταστούμε την αναγκαιότητα της ποίησης σήμερα. Τώρα που η τεχνητή νοημοσύνη επελαύνει και θα μας επιβληθεί καταργώντας κάθε ικμάδα του πνεύματος μας. Τώρα η ποίηση είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Πέρα από το ότι η ποίηση εξυπηρετεί κατ΄ εξοχήν αυτόν που την καλλιεργεί δίνοντας διέξοδο σε προσωπικά βιώματα και συναισθήματα, η ποίηση οδηγεί και τον αναγνώστη σε μια ευγενέστερη θεώρηση πραγμάτων και καταστάσεων. Μπορεί πολλές φορές να μην είναι πλήρως κατανοητά τα λόγια του ποιητή, να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς θέλει να πεί, ωστόσο, νοιώθεις ότι συμμετέχεις σε μια μυστηριακή εκφορά του λόγου. Σε κάτι που σε  οδηγεί αλλού. Που μπορεί ενίοτε να εξαϋλώσει και τη δική σου σκέψη.

Αντισταθείτε στην τεχνοκρατική και αλγοριθμικά τυποποιημένη γραφή. Ας μη γίνουμε σειριακοί αριθμοί. Το μολύβι και το χαρτί ας είναι οι σύντροφοι μας και η ποίηση ας παραμείνει η μόνιμη ερωμένη του μυαλού μας.

TYXAIO

  

Ακόμη μια νύχτα λευκή

Χωρίς τη μορφή σου

Χωρίς το γέλιο σου

Χωρίς εκείνο το βλέμμα σου

Ακόμη μια νύχτα μοναχική.

ΛΕΥΚΑΔΑ

 

Για μια ήρεμη και γαλήνια νύχτα 

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ

 

Σε ένα από τα γραφικά στενά του κέντρου της πόλης (στην καρδιά του κέντρου θα έλεγα) το κολλημένο αυτό χαρτί (δεν είναι γκραφιτι), αν και μουτζουρωμένο, έχει ένα έξυπνο μήνυμα.

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

 

ΠΕΡΙ ΣΙΩΠΗΣ

 Κάπου διάβαζα πως υπάρχει σιωπή που αφουγκράζεται την καρδιά των ανθρώπων. Και θυμήθηκα τον φίλο μου που έγραφε : όταν η σιωπή βαραίνει ... σε ακούω καλύτερα. Μάλλον είχε δίκιο.

ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙ

Προς το τέλος μιας ζεστής μέρας, όπως η σημερινή, ξέσπασε η καταιγίδα. Απότομη και δυνατή, όπως οι πάσης φύσεως καταιγίδες στη ζωή. Και ενώ περπατάς αμέριμνος ξαφνικά γίνεσαι μούσκεμα, "παπί" όπως λένε. Το περίεργο είναι ότι μέσα στην καταρρακτώδη αυτή βροχή φάνηκε ξαφνικά στον ουρανό ένα μεγαλόπρεπο φεγγάρι. Είναι λίγο πριν την πανσέληνο σήμερα. Περίεργο όντως το γεγονός της συνύπαρξης βροχής και φεγγαριού, αλλά  συνέβη γιατί μετακινήθηκαν παροδικά τα σύννεφα κι έτσι φάνηκε για λίγο η αρχόντισσα της νύχτας. Η σελήνη των ονείρων, των ευχών και των πόθων. 

   

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

 Ανακοινώθηκαν σήμερα οι βαθμοί  των υποψηφίων φοιτητών. Αλλού χαρές, αλλού λύπες. Να συγχαρούμε τα παιδιά που πέτυχαν βαθμολογικά και να πούμε στα άλλα παιδιά ότι μια αποτυχία δεν σημαίνει το τέλος. Είναι η αρχή για κάτι καινούριο.

Θα ήθελα να επισημάνω όμως ένα γεγονός που προξενεί αλγεινή εντύπωση. Συζήτηση μιας κυρίας με μία υποψήφια. Η δεύτερη λέει χαρούμενη ότι με βάση τους βαθμούς θα πρέπει να περάσει στην Α ή Β σχολή. Και η πρώτη κυρία πικρόχολα και απαξιωτικά σχολιάζει ότι οι σχολές αυτές είναι άνευ αξίας. 

Να σημειώσω τώρα κάποιες λεπτομέρειες για να δείτε το επίπεδο ορισμένων ανθρώπων. Η κυρία έχει μια κόρη που τελειώνει ιατρική. Καλώς μέχρι εδώ. Η κόρη έδωσε εξετάσεις σε νεαρή ηλικία μετά από χρόνια φροντιστήρια και διάβασμα υπό την φροντίδα της μαμάς. 

Η φετεινή υποψήφια είναι μιας κάποιας ηλικίας, γύρω στα 40, πολύτεκνη και έδωσε εξετάσεις χωρίς να έχει κάνει φροντιστήρια, μελετώντας στον όποιο ελεύθερο χρόνο είχε φροντίζοντας ένα σπίτι και μια πολυμελή οικογένεια. Και επέτυχε σε σχολές της Θεσσαλονίκης. 

Ποια από τις δυο είναι πιο αξιέπαινη; Σκεφτείτε το εσείς. Και αντί η μαμά της "γιατρού" να την συγχαρεί ένθερμα και να την εξυψώσει λίγο, αντίθετα περιφρόνησε τις σχολές επιτυχίας της. Λες και μόνον η ιατρική αξίζει σε αυτόν τον κόσμο. Πόσο κομπλεξισμός και πόση κακία υπάρχει στους ανθρώπους;

Με την ευκαιρία να πούμε ότι το πόσο χαμηλά κατρακύλησε η ιατρική και οι άνθρωποι της φάνηκε στην πανδημία του κορωνοϊού. Οι γιατροί δυστυχώς έδειξαν τον χειρότερο εαυτό τους. 

Εγώ να συγχαρώ θερμά την πολύτεκνη μάνα που έδωσε στις πανελλαδικές και να της πω ότι είναι  αξιέπαινη, αξιόλογη, θαρραλέα και πολύ ικανή που κατάφερε μέσα από αντιξοότητες να φέρει ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν πρέπει να την αγγίζουν οι κακοήθειες των άλλων.

         

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

 

"Ο χειρότερος Πρεβεζάνος είναι πολύ καλύτερος από τον καλύτερο Έλληνα".

Αυτό μου είπε θυμοσοφικά ο μπάρμπα Θωμάς, ο γερόλυκος ναυτικός που έπινε κρασάκι μόνος του στην παραλία της πόλης και θυμόταν τα περασμένα.

Δεν ξέρω αν ισχύει το παραπάνω, αλλά μου είπε και κάτι άλλο, πιο γνωστό:

"να βοηθάς όσο μπορείς τους ανήμπορους, τα φτωχά παιδάκια που δεν έχουν να φάνε. Αν όλοι δίναμε κάτι ελάχιστο γι αυτούς δεν θα πέθαινε κανείς από  την πείνα".

Πάντως ο ίδιος, ταλαιπωρημένος αλλά περήφανος, δεν δέχτηκε βοήθεια λέγοντας ότι ζει από κάποια ενοίκια παλαιών οικημάτων που είχε στην πόλη. 

Εκείνο που δεν διευκρίνησα ήταν αν έπινε για να θυμάται τα παλιά ή για να ξεχάσει κάποια από τα περασμένα. Πιστεύω το δεύτερο. 

Και για να τονίσω τα λεγόμενα του θα πω ότι η βοήθεια προς κάποιον που έχει ανάγκη, βοήθεια ανεξαρτήτως ύψους, δίνει απίστευτη ψυχική δύναμη και ηρεμία σ΄ αυτόν που προσφέρει. 

    

ΠΡΑΣΙΝΟ

Μου άρεσε το χρώμα.

Εξάλλου είναι χρώμα της ελπίδας. 

ΜΗ...

 "Μην κουραστείς να μ' αγαπάς

κι αν κουραστείς μη φύγεις..."

Λ. Παππάς

Πρεβεζάνος τραγουδοποιός

Δύο στίχοι τόσο απλοί και συνάμα τόσο μεστοί νοημάτων.

NO NEWS

Οι δημοσιογράφοι λένε : no news, good news. 

Μη βλέποντας λοιπόν μηνύματα θεωρούμε πως όλα πάνε καλά. 

That's a good thought.

ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΝΟΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ

  O σύζυγος ήθελε να πάει μια εκδρομή. Το συζήτησε με κάποιους φιλους. Χωρις ημερομηνία ακόμη. Προφανως η σύζυγος κάτι άκουσε. Και πρωί πρωί αρχίζει την γκρίνια για ταξίδι. Αναγκάζει τον σύζυγό να δεχθεί. Αυτός προτείνει Αλεξανδρούπολη. Η κυρία λέει Γιάννινα. Ο κύριος αντιπροτείνει Αμφιλοχία ή Λευκάδα. Η κυρία συμφωνεί για Λευκάδα. Και οδόν αλλάζει γνώμη, θέλει Σύβοτα. Πάνε εκεί και ξαναλλαζει γνώμη η κυρία που τώρα θέλει κάπου στην παραλία της Πρέβεζας. Φτάνουν λοιπόν σ ενα ωραίο μέρος. Της φάνηκε κατωτερης ποιότητας. Δεν θέλει. Ο σύζυγος αρχίζει να φουντώνει και να κοκκινιζει. Συνεχίζουν για Λευκάδα. Σιγά σιγά όμως άρχισε  να νυχτώνει. Η κυρία καταλήγει να θέλει Πρεβεζα όπου μετά βίας βρίσκουν ένα δωμάτιο. Καταλήγουν κατάκοποι και φυσικα αμίλητοι.

Ωραίο ταξίδι!

Και ο σύζυγος αναρωτιέται: γιατί παντρεύτηκε; Γιατί συνεχίζει να υποχωρεί στα καπρίτσια μια φαντασμενης κυρίας;

ΔΕΙΛΙΝΟ

Μετά από δύο μήνες άστατου καιρού και βροχής, 

ένα ωραιότατο απόγευμα και δειλινό στην παραλία.

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ

 

F

 

Ο ΛΟΓΟΣ

Ρώτησαν κάποιον, πόσο κοστίζει μια καληνύχτα.

Τούς κοίταξε απορημένος. Είναι δυνατόν να κοστίζει ένας καλός λόγος;

 

ΕΠΙΜΟΝΗ Ή ΟΧΙ;

Επιμένεις πολύ,  είπε.

Ο επιμένων νικά, θα μπορούσε να απαντήσει. 

Το θέμα όμως είναι να νικήσεις επιμένοντας; Για κάτι που θεωρούσες ή πίστευες ότι ήταν δικό σου; Και ξαφνικά (για μη κατανοητό σε σένα λόγο το ξαφνικά) χάθηκε; 

Μπορεί να θέλεις μέχρι θανάτου κάποιον, αλλά πόσο νόημα έχει να παρακαλάς; Κάτι που γίνεται με παρακάλια ή με καταναγκασμό, δεν έχει και αξία. Ενίοτε μάλιστα φτάνει να σε αποτρέπει από την επιθυμία. 

Πόσο όμορφο είναι όταν κάτι το επιθυμούν και οι δύο! Το ιδανικό.

Λοιπόν, το πιο σωστό είναι να λες σταθερά και κάθετα την άποψη σου. Σταθερά μιλάς, σταθερά απαντάς. Ναι ή όχι. Εκεί λήγει το θέμα ομαλά. Είτε θετικά είτε αρνητικά. 

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ

Το καλό του ανθρώπου είναι ότι μπορεί να μαθαίνει (εφόσον το θέλει βέβαια) σε οποιαδήποτε ηλικία. Κι όταν μαθαίνει μπορεί και ψάχνει. Και όταν ψάχνει μπορεί να βρεί. Ο,τιδήποτε, σωστά ή λάθη. Έτσι κατατοπίζεσαι για πολλά πράγματα. Αυτό ενέχει βέβαια και τον κίνδυνο να μην εκτιμήσεις σωστά τα ευρήματα.  Είναι όμως σπάνιο. Ένας καλός συνδυασμός ευρημάτων και ενδείξεων οδηγεί συνήθως σε ασφαλή συμπεράσματα. Αυτό φυσικά λύνει πολλές απορίες. 

Βέβαια, στα παραπάνω μπορεί να αντιπαρατεθεί μια απλή, απλοϊκή θεωρία που λέει: δεν ψάχνω γιατί φοβάμαι ότι θα βρω. 

Η επιλογή ανήκει στον καθένα. 

 

ΤΑ ΛΑΘΗ - Ι

Στη ζωή μπορεί να κάνουμε λάθη. Μπορεί να πάρουμε αποφάσεις που αποδεικνύονται εσφαλμένες. Οι αποφάσεις αυτές δεν είναι άμοιρες συνεπειών.  Για όλους. Τα λάθη πληρώνονται στη ζωή. Κι όποιος νομίζει ότι μπορεί να βγει κερδισμένος από λαθεμένες ενέργειες, κάνει ακόμη ένα λάθος. Αυτές οι ενέργειες πάντα αφήνουν το αποτύπωμα και το στίγμα τους στον καθένα. 

Εξάλλου ο σοφός παππούς έλεγε: τα λάθη, τα πάθη και οι γυναίκες κοστίζουν ακριβά στη ζωή. Πολύ ακριβά, θα πρόσθετα εγώ.

ΜΑΖΙ

Τρία χρόνια! Πώς πέρασαν; Τρεις μέρες μαζί. Μακριά απ' όλους. Να μας βλέπει μόνο το φεγγάρι. Να φωτίζει τα βράδια μας. Και να μας χαϊδεύει όταν κοιμόμαστε. 

Τρεις μέρες. Μια ολόκληρη ζωή. Αξέχαστες μέρες. Οι ωραιότερες μέρες. 

Πόσο θα 'θελα να τις ξαναζήσω! Οπουδήποτε! Μαζί!!!

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ

Διατηρώντας την ψυχραιμία του ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει πολλά. 

C' EST LA VIE

Πόσο επώδυνο είναι όταν απλές μεγάλες χαρές της ζωής μετατρέπονται σε σύνθετες δυσκολίες. Έτσι βεβαια μαθαίνεις και την αξία του τί είχες και του τι έχασες. Είτε θετική είτε αρνητική. Η ζωή βλέπεις παίζει πάντα με το θετικό και αρνητικό.  

C ' est la vie  όμως. Αυτή είναι η ζωή.

ΟΤΑΝ ΘΥΜΑΣΑΙ

Αν έχεις κάποιες θύμησες

Αν θες να ξαναδείς κάτι

Αν σου λείπει το γάργαρο γέλιο  

δεν έχει παρά να ξαναπάς

Αξίζει.

Τουλάχιστον ακούς 

τον ήχο του γάργαρου νερού

που κυλάει.

ΔΙΑΣΠΩΝΤΑΣ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Λογική. Μπορείς πάντα να την ακολουθείς; Δικαιολογείται η απόκλιση από αυτήν;  Πότε; Γιατί; Αξίζει η παρέκκλιση; Ερωτήματα που βασανίζουν πολλές φορές τον άνθρωπο. Ιδιαίτερα όταν άπτονται του συναισθηματικού τομέα. Τότε όμως προκύπτουν και οι εντονότερες υπερβάσεις της λογικής.  Που είναι και οι πιο καταλυτικές για τον άνθρωπο. Το σωστό κυλάει ήρεμα, αποδεκτά, τυπικά. Μερικές φορές παθιασμένα, αλλά αποδεκτά. Το πέραν της λογικής είναι αυτό που δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις. Αξίζουν; Από μια άποψη ναι. Όταν ζεις τη γοητευτική πλευρά της παράλογης λογικής. Προσοχή θέλει στο να μην κυλήσει κανείς στην καταστροφική πλευρά.     

 Καλά η μέρα. Κυλάει εύκολα με διάφορα.

Η νυχτα πως περνά;

Εύχομαι και πιστεύω όλα να πάνε καλά.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Μερικές φορές σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ δύο ατόμων (για οποιουσδήποτε λόγους), οι άνθρωποι οδηγούνται σε διάφορες σκέψεις και σενάρια που συνήθως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Σίγουρα και οι δυο νομίζουν ότι ο άλλος σκέφτεται αρνητικά γι αυτούς.. Μπορεί αυτό να είναι σωστό μερικές φορές. Ελάχιστες όμως θα έλεγα. Συνήθως και οι δύο "βράζουν" μέσα τους περιμένοντας ένα σημάδι, ένα μήνυμα, μια είδηση από τον άλλον. Μάλιστα σε περίπτωση σχέσης που διακόπηκε για κάποιους εγγενείς λόγους (και όχι για λόγους βασικής διαφωνίας) τότε οι σκέψεις κυριαρχούνται από τον άλλον, κατευθύνονται προς τον άλλον. Δεν απαλείφει κανείς εύκολα συναισθήματα ετών, ενέργειες, πράξεις, κοινές πορείες. Αυτά, όταν είναι αληθινά, δεν ξεριζώνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Μάλιστα πολλές φορές μπορεί να συνοδεύουν κάποιον επί χρόνια ή και για πάντα. Και οι δύο λοιπόν αναμένουν. Κάτι. Ένα σημάδι. Ένα μήνυμα, έστω  και αρνητικό. Ακόμη και το αρνητικό μήνυμα έχει τη θετική πλευρά του. Πάντως καλό είναι σε τέτοιες περιπτώσεις να μην κρατά κανείς εγωϊσμό. Ο εγωϊσμός μόνο κακό προκαλεί. 

ΔΕΝ ΗΡΘΕ

Τα λεωφορεία λίγα, πάνε έλα. Άδεια γενικώς. Τα ταξί λίγα κι αυτά.  Νύχτα. Ποιοι ταξιδεύουν νύχτα; Ελάχιστοι και οι επιβάτες που περίμεναν. Αυτός τι περίμενε, σε ένα άδειο κυκλικό κενό; Κενό-πράγματι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Νύχτα, κακός σύμβουλος. Νόμιζε ότι θα έπεφτε ο θόλος στο κεφάλι του. Κοίταζε απέναντι, χωρίς να βλέπει. Κοίταζε αδιάφορα. Απλά στιγμές-στιγμές πρόβαλαν περίεργες εικόνες. Προσπαθούσε να βγάλει άκρη. Να βάλει μία τάξη, να θυμηθεί. Ενοιωθε μια οργή. Παλιά ή τωρινή;. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει. Ξαφνικά άκουσε κίνηση. Κάτι θα έφτασε φαίνεται. Νεαροί και νεαρές κατέβαιναν με μια βαλιτσούλα στο χέρι. Φοιτητές και φοιτητριούλες μέσα στη νύχτα. Κάτι του ήρθε στη θύμηση. Ασαφές. Κάτι που φαινόταν να έχει σχέση με φοιτητές. Δεν μπορούσε να εντοπίσει γιατί συνοδευόταν από μια αρνητική ενέργεια. Ήταν οι εικόνες, ήταν οι θύμησες, κάτι που ερχόταν κι έφευγε. Μπερδεμένα όλα. 

Ξαφνικά ησυχία και πάλι. Έφυγαν όλοι. Δύο τρεις έμειναν σ΄ αυτό το κυκλικό χάος. Χαμήλωσαν και τα φώτα. Ίσως του φάνηκε. Αφαιρέθηκε σκεπτόμενος. Λίγο σα να χάθηκε. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ένα χέρι στον ώμο του. Τινάχτηκε.  Τον είχε πάρει ο ύπνος. Ήταν ο φύλακας της ασφάλειας. 

- Κύριε, του είπε. Κοιμηθήκατε. Είναι πολύ αργά. Δεν μπορείτε να μείνετε εδώ. Πρέπει να φύγετε.

Τον κοίταξε σιωπηλός και απορημένος. Αλήθεια, τι ήθελε εκεί αυτός;

- Που μένετε κύριε; ρώτησε ο φύλακας. Πώς θα πάτε;. Να φωνάξω ένα ταξί; Εδώ δεν έχει πια τέτοια ώρα. 

Τον κοίταξε ξανά σιωπηλός, νυσταγμένος και απορημένος.

- Ταξί; Όχι. Θα πάρω το αυτοκίνητό μου. Κάπου έξω το έχω. 

- Θα σας πάω μέχρις εκεί είπε ο φύλακας.

- Ευχαριστώ.

Κοίταξε γύρω του. 

- ΔΕΝ ΗΡΘΕ,  μουρμούρισε. Ούτε σήμερα.

Και ξεκίνησε να φύγει. 

Ιχν.

Ο ΕΡΩΤΑΣ

- Αγόρι μου, για να απολαύσεις τον έρωτα πρέπει πρώτα να τον νοιώσεις. Πρέπει να πονέσεις. Κι έπειτα θα γευτείς τη γλύκα.                                            

Την κοίταξε. Την γνώριζε πολλά χρόνια αλλά πρώτη φορά την παρατηρούσε τόσο. Το  μισό πρόσωπο της ήταν καλυμμένο από το πλούσιο ριχτό μαλλί της. Είχε μια έκφραση δυνατή, επίμονη. Αποφασιστική  θα έλεγε. Το βλέμμα της ήταν ανακατεμένο με επιθυμίες και υποσχέσεις.  Αλλά μαζί αχνόφεγγε κι ένας  δισταγμός. Ίσως μια πικρία.  Ήταν το "πρέπει" που μάλωνε με το "θέλω".

-Τι ακριβώς εννοείς; της είπε.

- Είσαι πολύ έξυπνος και πρέπει να καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Κι όμως αυτή τη φορά ο Πέτρος βρέθηκε ανέτοιμος. Την κοίταξε  βαθιά. Με απορία.

-Σε βλέπω ιδιαίτερα ανήσυχο σήμερα, συνέχισε η Νίκη. Είσαι κάπως αναστατωμένος. Στριφογυρνάς, αναζητάς με το βλέμμα, φαίνεται να οργίζεσαι. Κάτι πρέπει να συμβαίνει. Σίγουρα είσαι ερωτευμένος. Και είναι ωραίο να είσαι ερωτευμένος.

-Ο έρωτας είναι το αντίδοτο της μοναξιάς και του θανάτου. Είναι η ίδια η ζωή, της απάντησε.

Η Νίκη του έσφιξε το χέρι. Απαλά και ίσως τρυφερά.

-Ο έρωτας έχει διακυμάνσεις. Έτσι πρέπει να είναι ο αληθινός έρωτας. Έχει κορυφές και βυθούς. Κι εσύ τώρα είσαι στον βυθό.  Ή μάλλον λίγο πάνω από το βυθό. Αρχίζεις να ξανα-ανεβαίνεις.

Ο Πέτρος τρόμαξε.  Ήξερε ή ψάρευε; Πάντως είχε κάνει απόλυτα σωστή διάγνωση.  Ο Πέτρος μόλις είχε ξεπεράσει μια θυελλώδη συνάντηση. Που έβγαινε από τα σπλάγχνα μιας σφοδρής, θολής και βροχερής μέρας. Του θύμιζε φθινοπωρινό Λονδίνο. Ο Πέτρος περίμενε όλη μέρα ζητώντας και αναζητώντας. Αλλά δεν βρήκε τίποτε. Τίποτε στον ορίζοντα. Πως όμως να φανεί ορίζοντας μέσα από το πέπλο της βροχής; Και τα χαράματα της άλλης μέρας ήρθε η συνάντηση.  Άγρια, απειλητική, αληθινή, ψεύτικη; Ποιος ξέρει; Δικαιολογίες, υποσχέσεις, όρκοι. Τα συνηθισμένα των γυναικών. Αλήθειες και ψέματα μπερδεμένα με φιλιά.

Όμως τι είναι η αλήθεια στον έρωτα; Και ποιο είναι το ψέμα; Υπάρχει άραγε διάκριση; Μήπως ο  έρωτας είναι ολόκληρος ένα μεγάλο ψέμα; Μια φαντασίωση δυο ανθρώπων που κάποια στιγμή βρέθηκαν να κολυμπούν στην ίδια θάλασσα; Και νόμισαν ότι τα κοράλλια και οι ακρογιαλιές φτιάχτηκαν μόνο γι αυτούς; Πως να της πει ότι ήταν ερωτευμένος; Πως να ομολογήσει κάτι που προσπαθούσε να το κρατήσει κρυφό; Αλλά ποιος είπε ότι ο έρωτας μπορεί να κρυφτεί;

- Ο έρωτας, αγόρι μου, φαίνεται παντού, συνέχισε η Νίκη. Στα μάτια, στις κινήσεις, στο πως περπατάς, πως μιλάς. Ακόμη στο πως κάθεσαι.

-Πονάει, είπε ο Πέτρος. Πονάει πολύ.

-Δεν πειράζει. Είναι ο πιο γλυκός πόνος στη ζωή. Μη φοβάσαι. Ζήσε τον.

-Μίλησε μου σε παρακαλώ, της είπε ο Πέτρος. Πες μου ότι θέλεις. Πνίγομαι και μου ΄ρχεται να κλάψω.

Βρισκόντουσαν σε μια εκδήλωση και η μουσική έπαιζε. Συγκυριακά θές, επίτηδες θές, τα τραγούδια έφερναν θύμησες και λύπες. Ο Πέτρος ένοιωθε να τον γρατσουνάει ένα μαχαίρι στην καρδιά. Δεν είχε ηρεμήσει ακόμη. 

Η Νίκη άρχισε να του μιλά. Συνέχεια. Για πολλά. Για βιβλία, για φιλοσοφία, για τη ζωή. Ο Πέτρος άκουγε. Δεν πίστευε ότι ήταν τόσο ολοκληρωμένη, τόσο συναισθηματική, τόσο διαβασμένη. Είχαν ξεχάσει τον κόσμο γύρω τους, δεν άκουγαν καν τη μουσική.

-Εσύ καλά είσαι του είπε κάποια στιγμή. Πονάς, δεν πονάς, είσαι ερωτευμένος. Εγώ νοιώθω ότι δεν ζω. Νοιώθω ότι έχω πεθάνει από τα σαράντα μου. Θέλω να ερωτευθώ.  Να έχω έναν σκοπό. Έναν άντρα που θα με σκέπτεται. Που θα με φροντίζει. Βαρέθηκα να αλλάζω πάνες και να ταΐζω. Βαρέθηκα να μην νοιάζεται κανείς για το τι φοράω, για το πως χτενίζομαι, για το αν υπάρχω. Θέλω να βρω κάποιον που να τον κοιτάζω στα μάτια και να λιώνω. Να με πάρει σ' ένα βουνό και να κάνουμε άγριο έρωτα. Μέσα στο δάσος. Οι δυο μας. Θέλω να με φιλάει και να λιποθυμώ. Θέλω να με κρατάει από το χέρι και να χάνομαι. Σε κόσμους ονειρικούς, υπερβατικούς.

Ο Πέτρος άκουγε. Ήταν η κραυγή μιας γυναίκας που δεν είχε ζήσει. Που απλώς λαθροβιούσε. Όπως πλήθος γυναικών. Που απλά ζητούσε κάτι άλλο. Τι ζητούσε; Μα την ίδια τη ζωή. Μια σταγόνα πνοής. Να ξεφύγει. Από το μηδέν του πουθενά. Να νοιώσει το καυτό χάδι του έρωτα. Να νοιώσει την ανατριχίλα της παρανομίας. Να κάνει αυτό που δεν της επέτρεπαν  τα «χρηστά ήθη» της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας αποστεωμένης, υποκριτικής, εγκληματικά «ηθικής». 

-Πέτρο, με καταλαβαίνεις; Είπε η Νίκη.

Ο Πέτρος καταλάβαινε πολύ καλά. Αλλά τι μπορούσε να κάνει;  Πως μπορούσε να βοηθήσει. Ήταν κι αυτός σε ανάλογη κατάσταση. Ερωτευμένος, βαθιά και ατελείωτα. Και πώς να το πει; Πώς να της πει τη σχέση του;  Ένας τρίτος θα τον μακάριζε. Μια σχέση που οι άλλοι θα την  έλεγαν τέλεια. Θα ΄πρεπε να ήταν ευτυχισμένος. Γιατί αν η Νίκη λαχταρούσε για το ελάχιστο, αυτός είχε το πολύ. Λαχταρούσε όμως για το όλο. Οι άνθρωποι βλέπεις ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι.

Η Νίκη τον κοίταξε σιωπηλά. ΄Εντονα. Πιθανόν να ήξερε, πιθανόν όχι. Όμως καταλάβαινε.

-Ζήσε τη στιγμή, του είπε. Ρούφηξε τα πάντα. Μην είσαι αχάριστος στα δώρα της ζωής.

Ο Πέτρος  της έστειλε ένα ευχαριστώ με τα μάτια. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Ένοιωθε πως θα δάκρυζε. Θυμόταν όμως πολύ καλά τον στίχο της μεγάλης καλλιτέχνιδας: «οι άνδρες δεν κλαίνε..»

Εκείνη την ώρα η ορχήστρα άρχισε ένα ζεϊμπέκικο. Η Νίκη σαν να είχε ξυπνήσει από τον λήθαργο, τον άρπαξε από το χέρι.

-Απαιτώ να με συνοδέψεις.

 Έτρεξαν στην πίστα. Ο Πέτρος στα γόνατα χτυπούσε αφηνιασμένα παλαμάκια και αυτή χόρεψε ένα άγριο, παθιασμένο χορό. Με ένταση και αλλοτριωμένη έκφραση.  Κυριολεκτικά το ζούσε. Όταν τελείωσε, τον κοίταξε και μούσκεμα από τον ιδρώτα του είπε:

-Είναι άδικο να δίνεις αυτά που έχεις, μόνο σε μια μεριά...  

ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ 

ΤΑ ΛΑΘΗ

Τι κρίμα ! 

Πόσο λάθος ! 

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 Είτε εντός είτε εκτός των τειχών 

ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 

Κι όμως πάλι έβρεχε, δυνατά, κατακλυσμιαία,

άστατα.

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

 Μάτια γαλάζια. Συνηθισμένο θα πεις. Όχι. Όχι εκείνο το απλό κλασικό γαλάζιο. Ένα μίγμα  χρωμάτων που άλλαζε ανάλογα με τον περιβάλλοντα χώρο ή τον καιρό. Με όποια απόχρωση κι αν είχε αυτό το γαλάζιο, πιο ανοιχτόχρωμη ή πιο σκοτεινόχροη, ήταν ένα γαλάζιο που σε μαγνήτιζε και σε κατακτούσε σχεδόν άμεσα. Όμως το βασικότερο ήταν το βλέμμα που εξέφραζε αυτό το ιδιάζον χρώμα.  Ένα βλέμμα καθηλωτικό, με ποικίλες εκφάνσεις. Χαρούμενο, αυστηρό, διεισδυτικό, ερωτικό, θυμωμένο, συνοφρυωμένο, αισιόδοξο, γελαστό, ονειροπόλο.  

Και τώρα; Προσπαθούσε να καταλάβει το βλέμμα αυτό. Αδιάφορο, θα έλεγε. Δύσκολο όμως να κρυφτεί. Πίσω από τη φαινομενική αδιαφορία διακρινόταν μια έντονα μελαγχολική χροιά. Πως και γιατί; Ποιο το παρόν και ποιο το μέλλον; Τι αξίζει; Η παγερή ηρεμία; Η ταραχή των συγκρούσεων; Το βλέμμα προσπαθούσε να διακρίνει. Χανόταν στον ορίζοντα, χωρίς κατεύθυνση, θολό, ψάχνοντας να βρει εστία. Εύκολο; Το αντίθετο.  

ΑΠΛΑ

Θα ΄θελα τη νύχτα γαλήνια 

Να κοιμηθώ ήρεμα

Να νοιώθω δίπλα μου 

Μια ανάσα να με χαϊδεύει

Δύο χέρια να μ΄ αγκαλιάζουν 

Κι ένα κορμί να με ζεσταίνει.

στα μονοπατια της ποιησης

 

Τρέμει το κορμί
Κάθε φορά που την πλάτη γυρίζεις.

Τα βήματά μου γίνονται πέρασμα
στο αύριο,
όταν τα μάτια σου γεμίζουν στάλες
από λιωμένο κεχριμπάρι.

Οι θύμησες καρφιά στις παλάμες μου,
Και τα χείλη σου
πικρό φιλί μού αποθέτουν σταυρωτά.

Μην ανοίξεις τη χούφτα σου...
Η ψυχή μου θα πετάξει μακριά...
Σαν πεταλούδα
ανάμεσα από τα δάχτυλά σου...

από το διαδίκτυο / αγνώστου

ΕΥΧΕΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ

ΣΕ ΌΛΟΥΣ 

ΝΑΪΣΚΟΙ

Προ ημερών έλεγα για ένα ναό περιφερικού δήμου με τάξη και ησυχία. Σήμερα θα πω για έναν πολύ μικρό ναό στο κέντρο της πόλης. Ηρεμία, κατάνυξη κι εδώ,  μυστηριακή ατμόσφαιρα και ένας ιερέας με απόκοσμη θα έλεγα εμφάνιση, που ενώ έλεγε τα Ευαγγέλια τον φώτιζαν μόλις δύο κεριά. Ουσιαστικά αυτός ήταν ο φωτισμός και για όλον το ναό, στο μεγαλύτερο μέρος της Ακολουθίας. Ο κόσμος λίγος , ενώ όσο προχωρούσε η ώρα τόσο πύκνωνε σε σημείο που δεν χωρούσε πια μέσα στο ναό. Αλλά και στο προαύλιο επικρατούσε ησυχία παρά το ότι τα προαύλια χρησιμοποιούνται συνήθως για συζητήσεις. 

Νομίζω ότι τέτοιοι μικροί ναοί αξίζουν της προσοχής μας σε όλη τη  διάρκεια του έτους.  

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Άστατος καιρός. Κρύο, λίγος ήλιος, πολύ βροχή. Η άνοιξη καθυστερεί μάλλον. Αν και συνήθως ο καιρός  συμπαραστέκεται στη Μ. Εβδομάδα, στην Εβδομάδα των Παθών !  Μετά έρχεται η  Ανάσταση και η Άνοιξη.

Εδώ να πω και κάτι καλό για τις εκκλησιές που πολλές φορές τις κατακρίνω. Και αυτό διότι τούτες τις μέρες η κοσμοσυρροή και η συνεπακόλουθη φασαρία δεν επιτρέπουν ήρεμη και σωστή παρακολούθηση της ιεράς ακολουθίας. Λοιπόν, σήμερα το απόγευμα βρέθηκα σε έναν από τους περιφερικούς δήμους της πόλης και είπα να παρακολουθήσω τη λειτουργία εκεί. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που διαπίστωσα σε εκκλησία τάξη, ηρεμία και θρησκευτικότητα. Ο ναός μεγάλος, μισοφωτισμένος, με σχετικά λίγο κόσμο, που όμως συμμετείχε ενεργά και με κατάνυξη στη Λειτουργία. Και προπαντός χωρίς φασαρία. Μπράβο στους ιερείς αλλά και στον απλό κόσμο που συμμετείχε. 

Βλέπετε πολλές φορές δεν χρειάζονται ωραία ρούχα, τα χρυσά άμφια, πολυστολισμένοι ναοί για να νοιώσεις αυτό που ψάχνεις σε μια θεία λειτουργία. Η πίστη δεν τα χρειάζεται όλα αυτά.

Στο νου μου ήρθε ένας μικρός ναός σε κάποιο χωριό της χώρας πριν πολλά χρόνια. Σχεδόν σκοτάδι μέσα, ένας ιερέας, ένας ψάλτης και 4 άτομα. Έτσι εγκαταβιώνεις. Επίσης, θυμήθηκα την Mantonna del Carmine στο Bergamo της Ιταλίας. Μικρός ναός, με απόλυτη ησυχία, που σου προκαλούσε μια επίσης απόλυτη κατανυκτική διάθεση και γαλήνη. Μάλιστα με το που έμπαινες στο ναό, λες και σε καθήλωνε μια άλλη ατμόσφαιρα.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα. Η Ανάσταση ας απαλύνει και ας απαλείψει τα πάθη και τους πόνους καθενός.

ΑΨΙΜΑΧΙΕΣ

Μια βδομάδα δύσκολη. Εβδομάδα με άγχος, στενοχώρια, απορίες, ελπίδες, αϋπνίες. Το ζευγάρι έφτασε ξαφνικά σε ρήξη. Πώς; Ας πούμε αιφνιδίως.  

Όταν δύο άνθρωποι μαλώνουν ή έστω έχουν ένταση στη σχέση τους, ποιος φταίει; Σίγουρα ποτέ  μόνον ο ένας. Σίγουρα πάντα και οι δύο. Βέβαια όταν μπαίνει και ο εγωϊσμός στη μέση, τότε περιπλέκονται τα πράγματα.  

Αν μάλιστα στη σχέση αυτή ο ένας είναι αρκετά μεγαλύτερος (συνήθως ο άντρας) τότε αυτός οφείλει να ελέγχει και να καθοδηγεί την κατάσταση, λαμβάνοντας υπόψη και τα δεδομένα της άλλης πλευράς. Αυτό είναι το σωστό, όμως δεν συμβαίνει πάντα. 

Σε συγκεκριμένη περίπτωση (που γνωρίζω και αναφέρω) ενός ζευγαριού, τα συναισθήματα του άντρα είναι έντονα, μπορεί να διαταράξουν τη σκέψη, να εμφιλοχωρήσει και ο εγωϊσμος και να μη γίνουν οι σωστές ενέργειες. Έτσι,  ο μεγαλύτερος στη σχέση (ο άντρας δηλ.) αντί να δίνει λύση στο πρόβλημα, γίνεται μέρος του προβλήματος. Βέβαια κάποια στιγμή το αντιλαμβάνεται και ζητά ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Από κεί και πέρα το πρόβλημα πρέπει να διευθετηθεί από κοινού. Υπομονή και κατανόηση χρειάζεται και από τις δυο πλευρές. 

ΦΩΤΟ

 

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

 

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

 Το φεγγάρι. Το λεγόμενο "Πασχαλινό φεγγάρι" απόψε...

Δεν χρειάζονται επεξηγήσεις για το τι μπορεί να  αντιπροσωπεύει ένα φεγγάρι...

ΤΩΡΑ ΤΙ;

Τώρα σιωπή μόνον

Σιωπή και αναμονή

ΞΑΦΝΙΚΑ

Τόσο καιρό έλεγε. Ιδέες, σκέψεις, προγραμμάτιζε. Ζούσαν μια υπέροχη σχέση. Πέντε μέρες πριν σχεδίαζαν διάφορα. Και ξαφνικά ζήτησε να βρεθούνε για λίγο. Κι εκεί του είπε να μην της αγγίζει το χέρι. Του είπε ότι δεν μπορούν να βρεθούν διαφορετικά (ερωτικά). Μπορούν μόνο να μιλούν τηλεφωνικά. Έτσι ξαφνικά. Απότομα.

Δεν κάθησε να ρωτήσει τι συμβαίνει. Γιατί αυτή η μεταστροφή. Ήξερε πως ότι κι αν ρωτούσε θα εισέπραττε ψέματα. Μόνον ΨΕΜΑΤΑ. Γιατί το ψέμα είναι στη φύση των γυναικών. Είναι γραμμένο στα γονίδια τους.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Μπορείς να πιστέψεις τις γυναίκες; Οι πολλοί και έμπειροι λένε όχι. Ποτέ μην πιστεύεις μια γυναίκα ό,τι και να σου πει. Έχουν τέτοιες εγκεφαλικές ιδιότητες και ικανότητες που σε κάνουν το άσπρο μαύρο και εσυ το πιστεύεις. Σου λένε ότι είναι νύχτα κι ας λάμπει ο ήλιος έξω. Και έχουν τέτοια ικανότητα στο να  δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα που δεν μπορείς να τις παρακολουθήσεις ούτε να τις αντικρούσεις.

Παρόλα αυτά πιστεύω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις, που βέβαια επιβεβαιώνουν τον κανόνα. 

Ας θυμηθούμε και τον Ωνάση που έλεγε " όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν καμία αξία αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες".  Κάτι ήξερε κι αυτός. Τέτοιες πάθιες οι γυναίκες της ζωής του, αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτές. 

ΑΤΙΤΛΟΝ

Mια μέρα; 

Λάθος 

Κάθε μέρα

Πάντα.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

........

Μάτια που κλαίνε μην τα πιστεύεις

είναι επικίνδυνα να τ΄ αγαπάς 

Θα σε γελάσουνε αν τα λατρεύεις

Θα σε πληγώσουν και θα πονάς

..........

από λαϊκό άσμα