ΔΙΧΩΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Σβήσε το τσιγάρο το στερνό,

μη ρωτάς η αγάπη μας που πήγε,

κι αν εγώ δακρύζω και πονώ

κάνε μου τη χάρη σήκω φύγε.

Δίχως καληνύχτα φύγε μες τη νύχτα,

κάψε την καρδιά μου, τα φτερά μου κόψε,

Κι εγώ θα κλάψω τ όνειρο,

κι εγώ θα κλάψω τ όνειρο που σκότωσες απόψε.

Μπήκε ανάμεσά μας η σιωπή

κι άξαφνα κανείς από τους δύο μας

τίποτα δεν έχει πια να πει,

χάνεται στη νύχτα τ’ όνειρό μας.

Δίχως καληνύχτα φύγε μες τη νύχτα,

κάψε την καρδιά μου, τα φτερά μου κόψε,

Κι εγώ θα κλάψω τ όνειρο,

κι εγώ θα κλάψω τ όνειρο που σκότωσες απόψε.

ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΠΟΥ ΜΙΛΑΝΕ

 

ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ

Νύχτα. Μικρές ώρες. Έγραφα κάτι και συγχρόνως άκουγα μουσική. Απαλά τραγούδια. Και κάποια στιγμή άκουσα τον στίχο:

Συγγνώμη που σ΄ αγάπησα πολύ

δεν ξέρω ν΄ αγαπώ όμως πιο λίγο

Παλιός στίχος. Όμως τόσο απλός. Τόσο αληθινός. Νοερά τον έστειλα στην πιο αυθεντική και αληθινή γυναίκα που γνώρισα στη ζωή μου. Την πιο απλή και απτή ύπαρξη με εκείνο το χαρακτηριστικό γάργαρο γέλιο και την υπέροχη καρδιά.

 

 

ΠΑΓΩΝΙΑ

Χειμώνας, έξω κάνει παγωνιά

Μα μέσα, στη ζέστη και στο πάπλωμα

Το σύγκρυο που σε διατρέχει από πάνω μέχρι κάτω

Δεν αντέχεται    

Μια παγωμένη ψυχή 

Μέσα σε ένα ζεστό δωμάτιο

Πόση αντίφαση!