Πήρε το αυτοκίνητο, άνοιξε τα δυο παράθυρα (δεν άντεχε τον κλιματισμό), άνοιξε το ράδιο και ξεκίνησε. Για που; Για οπουδήποτε. Γύριζε αδιάφορα χωρίς να έχει κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Και ο δρόμος (ίσως και η συνήθεια) τον οδήγησε δυτικά. Στην άγνωστη (γι αυτόν) περιοχή της πόλης, την τόσο παρεξηγημένη. Περιπλανώμενος, την είδε στο μπαλκόνι. Τη μια στιγμή να ρεμβάζει στο άπειρο, την άλλη σκυμμένη να διαβάζει κάτι, με μια μπλουζίτσα με τιράντες και μαλλί ανακατεμένο. Και κάτι απλωμένα στα κάγκελα του μπαλκονιού. Μια περίεργη, αλλά ελκτική εικόνα.
Την κοιτούσε ώρα. Το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπαιζε:
Πριν χαθεί το ονειρο μας ....
και ξαναβραδιάσουμε ....
ασε με να σ αγαπαω κι οπου φτασουμε....
...Δυτικά...
