Έστω ας είναι. Κάτι καλό θα βγει από αυτό.
Και επέστρεψε. Πιο εριστική. Πιο εχθρική. Με την κακία να ξεχειλίζει. Τι προσκύνησε άραγε;
Ποιον Θεό μπορεί να πιστεύεις όταν μισείς; Και πόσο μπορείς να μισείς σ αυτή τη ζωή; Είναι τόσο μικρή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τη ζήσεις. Όχι να τη φθείρεις.
Κι όμως πόσοι ζουν τη ζωή; Όλοι τρέχουν, αγωνίζονται, θέλουν να κερδίσουν, δίκαια ή άδικα. Νομίζουν όλα θα είναι αιώνια.
Κι όταν έρχεται το τέλος, καταλαβαίνεις. Είσαι απολύτως μόνος. Απέναντι στο άγνωστο. Γυμνός από τα πάντα. Σκέφτεσαι το παρελθόν και σε πιάνει σύγκρυο. Τι έκανες; Τι δεν έκανες; Και το ταμείο είναι πάντα μείον. Αναλογίζεσαι τι θα δώσεις εκεί που πας. Ούτε καν το σαρκίο σου. Αυτό θα λιώσει στα έγκατα της γης που σε γέννησε. Τι μένει; Η ψυχή σου. Το πνεύμα που μέσα του είναι γραμμένα όλα. Όχι τα υλικά. Οι πράξεις σου. Αυτά που έκανες. Αυτά που παρέλειψες. Αυτά που αδίκησες. Αυτά που κοροϊδεψες.
Την ωρα αυτή δεν υπάρχει έλεος. Δεν υπάρχει μετάνοια. Υπάρχει μόνον η δίκη. Υπάρχει το αιώνιο. Αυτό που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
