ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...-5

Απόλυτη ησυχία στο δωμάτιο. Για μια ακόμη φορά. Είχε σβήσει το φως και καθόταν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Τι περίμενε; Τι θα μπορούσε να περιμένει άραγε;  Να ξεχαστεί, να ξεχάσει και τον πόνο. Μανία αυτός ο πόνος. Δεν έλεγε να αποχωρήσει, να μην βασανίζει ένα κορμί, αλλά να  μην βασανίζεται και ο ίδιος ο πόνος. Κάθε μέρα πάλευε αυτός με τον πόνο, ο πόνος με τα παυσίπονα. Και φυσικά την πλήρωνε ο λήπτης των παυσιπόνων. 

Α, ωραία έκφραση. Του φάνηκε ποιητική. Μόνο που δεν ήταν. Ο κλαυσίγελως του έρωτα. Άλλη μια περίεργη έκφραση. Πώς του ήρθε;  Σημαίνει άραγε κάτι; Περίεργα παιχνίδια του μυαλού μέσα στη σκοτεινή νύχτα.

Παίζοντας με τις λέξεις και τον πόνο θυμήθηκε ξαφνικά ένα παλιό επεισόδιο. Ήταν πάλι βράδυ. Χτύπησε το τηλέφωνο. Η Λ. Η τρίτη Λ που θυμόταν. Είχε τρομερό πονοκέφαλο. Ημικρανία; Είχε και περίοδο του είπε. Της ερχόταν να ... Μα τι να την κάνει αυτός; Κανένα παυσίπονο δεν την έπιανε. Της είπε λοιπόν πρακτικές οδηγίες:

-βγες έξω, πάνε μια βόλτα στην παραλία σας, τέτοια ώρα δεν θα έχει κόσμο, ανασαινε βαθιά και κοίτα τα αστέρια. Κάτσε δίπλα στη θάλασσα, άκουγε τον φλοίσβο και μέτρα όσα περισσότερα αστέρια μπορείς. Αν βρεις, πιες και ένα χυμό ή καλύτερα νερό.

-Όταν συνέλθεις τηλεφώνησε μου. Όποια  ώρα και να είναι.

Και πράγματι. Κάποια στιγμή ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. 

-Είσαι ο καλύτερος του είπε. Μου έφυγε ο πόνος. Ηρέμησα. Σου χρωστάω ένα ακριβό κέρασμα. Πάρε επιτέλους την απόφαση κι έλα στο νησι μας. Θα σε φιλοξενήσω εγώ. Τόσο σπίτι έχουμε. 

Πράγματι έπρεπε να πάει τότε. Το να αναβάλλεις για αργότερα είναι βασικό λάθος. Ποτέ δεν ξέρεις αν το αύριο θα σου επιτρέπει το ταξίδι. Και ήταν τόσο όμορφο το νησί. 

- Κάποτε θα έρθω της είπε. Τώρα στείλε μου ένα καλό παλιό κρασί Robola. Να πιω στη υγεία σου.

Και όμως το έστειλε. Ένα καλάθι με τα υπέροχα αυτά κρασιά. Και μια υπογραφή: Πενθεσίλεια. Προτιμούσε πάντα το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Αυτό με το οποίο υπέγραφε τα υπέροχα κείμενα της. 

Πενθεσίλεια, η γοητευτική βασίλισσα των Αμαζόνων. Που πήγε να πολεμήσει τον Αχιλλέα, αλλά δεν κατάφερε να τον εξοντώσει. Το κοντάρι της έσπασε δύο φορές πάνω στην ασπίδα του. Και ο Αχιλλέας την κάρφωσε ο ίδιος με το σπαθί του.  Συγχρόνως της έβγαλε τη μάσκα που φορούσε. Για να δει με ποια πολεμούσε . Και τότε γεννήθηκε ο μεγαλύτερος κεραυνοβόλος έρωτας της μυθολογίας μας. Ήταν τόσο όμορφη η Πενθεσίλεια. Τα δύο βλέμματα συναντήθηκαν στιγμιαία κι αυτό έφτανε. Η έκρηξη των αισθημάτων. Όμως η μία πέθαινε, ο άλλος ακίνητος δεν πίστευε το κακό που έκανε. Έμεινε στην ιστορία ο έρωτας αυτός. Μάλιστα όταν ένας στρατιώτης του Αχιλλέα είδε τη μονομαχία πήγε να βοηθήσει και επιτέθηκε στην Πενθεσίλεια. Τότε ο Αχιλλέας έξαλλος και παθιασμένος με αυτό που έχασε σηκώθηκε και εκτέλεσε τον στρατιώτη του.

Έρως ανίκατε  μάχαν.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 4

 Τι βροχή. Όλη μέρα. Και το κρύο; Τι συνδυασμός. Πόνος, φόβος, κρύο, βροχή. Και αν προσθέσεις και τη νύχτα τότε. δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα.  

Κάποτε του αρεζε πολύ η βροχή. Κάποτε όμως. Σε άλλες ηλικίες, χωρίς πόνους, ξένοιαστες εποχές. Θυμήθηκε μια καταιγίδα. Φοβερή. Είχαν σκαρφαλώσει στο δάσος της πόλης. Με ένα τετρακίνητο. Μέρα μεσημέρι.  Σταμάτησαν σ ένα ξέφωτο. Κάτω είχε μια υπέροχη θέα της πόλης. Αυτό όμως κράτησε για λίγο. Γιατί ξαφνικά ο ουρανός συννέφιασε. Σκοτείνιασαν όλα. Και άρχισε μια αγρια βροχή. ΛΕς και θα τρύπαγε ο ουρανός του αυτοκινήτου. Τι να κάνουν; Αποκλεισμένοι μέσα στο αυτοκίνητο. Με τόνους νερά γύρω τους,. Περίμεναν. Και περιμένοντας...

Δυνατή εμπειρία. Που τα χρόνια εκείνα.    

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 3

Κρυώνω.  Απόψε κρυώνω  πολύ. Φοβάμαι. Δύο συναισθήματα που τσακίζουν τον άνθρωπο... Βουνό τα κύματα του άγνωστου αύριο. Ή θα σκαρφαλώσεις το κακοτράχαλο βουνό ή θα κολυμπήσεις στα άγρια κύματα. Πόσο πιθανό να νικήσεις;

Αισιοδοξία χρειάζεται. Που να τη βρεις όμως; Πόσο επιθυμία για ένα ταξίδι. Είναι και εκείνες οι ώρες που σου έρχεται η επιθυμία να βγεις έξω. Να περπατήσεις. Τρεις τα χαράματα. Να σε δροσίσει ο παγωμένος αγέρας. Ή να πάρεις το αυτοκίνητο. Και μέσα στη νύχτα να γυρνάς. Χωρίς σκοπό. Και γυρνώντας να αρχίσει να ξημερώνει. Αυτό σε χαλαρώνει. Και σε ανταμείβει. Η Θεσσαλονίκη είναι μαγευτική όταν αρχίζει και χαράζει. Είναι μια άλλη όψη της πόλης. 

Πάντα μου άρεσε αυτή η ώρα. Το έζησα (το επεδίωξα μάλλον) μερικές βραδιές στη Ν. Υόρκη. Να περπατάς τα χαράματα. Στο Μανχάτταν. Να βλέπεις τους ατμούς να αναδύονται από τα φρεάτια. Τον κόσμο να αρχίζει να πυκνώνει. Τα μαγαζιά με πρωϊνό να ανοίγουν ένα-ένα. Πόσα τέτοια μαγαζιά στους δρόμους. Πρωϊνό (πρωϊνό όμως) νωρίς στη Ν. Υόρκη είναι μια εμπειρία απολαυστική, αξέχαστη. Γραφικές και πανέμορφες γωνίες. Η πολύβουη πόλη έχει ξυπνήσει και ο κόσμος τρέχοντας για τις δουλειές του κάνει και μια στάση για το κολατσιό του. Μαγαζιά γεμάτα, γλώσσες διάφορες. Και μέσα στην ταραχή παραγγέλνεις κάτι στα αγγλικά και μπορεί να σου απαντήσει ο σερβιτόρος στα ελληνικά. Μόνο για ένα τέτοιο πρωϊνό θα ήθελα να ξαναπάω στη Ν. Υόρκη.

Η χαραυγή στη Θεσσαλονίκη φυσικά διαφορετική, αλλά δεν παύει να είναι μια επίσης ελκυστική εμπειρία. Πιο χαλαρές κινήσεις, πιο απαλά χρώματα, τα παιχνιδίσματα των φώτων με την ήρεμη θάλασσα, οι γραφικοί ξενύχτηδες που ξεπροβάλλουν ένας ένα από τα μπαράκια … Μια ενδιαφέρουσα παρέκκλιση από τον τυπικό ύπνο της νύχτας.

Οι σκέψεις και οι θύμησες φαίνεται να γαλήνεψαν κάπως τον φόβο...

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 2

Πόνος. Συνεχής ή περιοδικός. Υποφέρεται; Γιατί; αναρωτιόταν. Και κουνούσε αμέσως το κεφάλι του, ζητώντας συγγνώμη. Υπάρχει γιατί σε τέτοιες περιστάσεις; Υπάρχει ερμηνεία; Όχι φυσικά. Ο άνθρωπος έτσι δομήθηκε. Εν σοφία, αλλά φθαρτός. Κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κάποτε αρχίζει η φθορά. Σε άλλους νωρίτερα σε άλλους αργότερα. Και αποτελεί μέγιστη ύβρι το να αναρωτηθεί κανείς, το γιατί σε μένα; Μα όλοι ίδιοι είμαστε. Τι θα πει γιατί σε εκείνον και όχι στον άλλον. Τί είναι ο άνθρωπος για να ορίζει σε ποιον θα φανεί το Α ή Β κακό;

Βέβαια, αυτό είναι ελάττωμα ή ατόπημα πολλών κατοίκων του πλανήτη μας. Πολλοί θεωρούν πως είναι άτρωτοι, παντοτινοί, πως θα κυριεύσουν το σύμπαν. Οποία ματαιοδοξία. Οποία άγνοια. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι πάντα έτοιμος, για το αύριο. Και φυσικά καλό ότι μπορεί να πραγματοποιήσει σήμερα να μην το αναβάλλει ποτέ για αύριο. Ό,τι μπορεί να ζήσει σήμερα ας το ζει. Το αύριο είναι άλλος αιώνας.

Κοίταξε το  ρολόϊ, ως συνήθως. Απλές έννοιες, σκέφτηκε. Θεωρούσε ότι όλοι τις γνωρίζουν. Πιθανόν ναι, πιθανόν όχι. Ένας βραχύς αλλά οξύς πόνος του θύμισε την κατάσταση του. Έπρεπε σιγά-σιγά να αποσύρεται. 

 

ΟΛΑ

Τα έσβησα ΟΛΑ. Και όποιος με γνωρίζει καταλαβαίνει τι σημαίνει για μένα να σβήσω έναν όγκο αρχείων, κειμένων, φωτογραφιών. 

Η μεγαλύτερη τιμωρία όμως είναι πέραν αυτού, το να αφαιρείς κάποιον από τη σκέψη σου.

Θέλει πολύ δύναμη αυτό.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 1

Η μουσική έπαιζε απαλά. Ίσα ίσα για να καλύπτει το συνεχές βουητό των αυτιών. Ένα μαρτύριο κι αυτό. Το πιο αθώο ουσιαστικά. Θυμόταν, πριν πολλά χρόνια, νέος σχετικά τότε, είχε πάει στο Λονδίνο για το πρόβλημα. Ο καλύτερος ΩΡΛ εκείνη την εποχή ήταν ένας Ινδός. Θα πεις στην Αγγλία πάντα οι ξένοι είναι αυτοί που διαπρέπουν. Οι Άγγλοι δεν φημίζονται ούτε για το σύστημα υγείας που διαθέτουν, ούτε για την ιατρική ευφυία τους, ούτε για τις στρατηγικές που εφαρμόζουν. 

Του είπε λοιπόν ο γιατρός, ότι τα βουητά αυτά είναι όπως η πρεσβυωία. Εμφανίζονται στη μέση ηλικία και παραμένουν εσαεί. Πρεσβυακουσία. Δεν χρειάζονται ούτε φάρμακα ούτε τίποτε. Λίγο μουσική. Βέβαια όταν κανείς είναι νέος, δεν χρειάζεται ούτε τη μουσική. Δουλειές, τρεχάματα, κούραση και το βράδυ έρχεται ο ύπνος.

Τώρα όμως; Η ηλικία προχώρησε, εμφανίστηκαν προβλήματα, εξαφανίστηκε ο ύπνος. Το ταβάνι πάντα άσπρο. Τα βιβλία απέναντι, τα βλέφαρα ανοιχτά, οι σκέψεις στριφογυρίζουν. Η μουσική λοιπόν απαραίτητη. Απαλά νοσταλγικά κύματα φέρνουν κάποια γαλήνη. Φέρνουν αναμνήσεις. 

Ώρες ώρες το απαλό κύμα αλλάζει. Σα να ξεσπάει καταιγίδα και η μουσική αγριεύει. Είναι τότε που εμφανίζονται οι θύμησες από τα παλιά. Από τα νιάτα. Τότε που υπήρχαν οι κλασικές ντισκοτέκ. Πολλές οι φοιτητο-παρέες. Γελαστοί νέοι, ξένοιαστα κορίτσια. Χόρευαν με τις ώρες. Ωραία χρόνια. Αλλά και λίγο αργότερα. Νέοι γιατροί. Δεν σταμάτησαν. Η διασκέδαση συνεχιζόταν. Οι νεαροί κύριοι με τα κοστούμια και τις γραβάτες (πάντα), οι γιατρίνες κομψά ντυμένες. Άλλες εποχές, όμορφες εποχές. Λες και έδιναν ραντεβού οι τάξεις στη "Θεσσαλονικιά". Την εκπληκτική disko λίγο μετά το αεροδρόμιο της πόλης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια συνέχιση, επέκταση ή προέκταση του περίφημου "Χορού της Αμυγδαλιάς". Ο διασημότερος χορός του πανεπιστημίου.  Ο ετήσιος χορός της Ιατρικής Σχολής, όπου προσπαθούσαν να παρευρίσκονται φοιτητές και από τόσες άλλες σχολές. Οι μουσικές εκείνες λοιπόν μπλεκόντουσαν με την απαλή νυκτερινή μουσική. Μια πάλη του χθες με το σήμερα. Πώς όμως να ηρεμήσει ο άνθρωπος με τέτοιες εναλλαγές;

Εκεί που θυμόταν μια κάποια κλασική κυρία του σήμερα, μια νοικοκυρά, μια εργαζόμενη, πετάγονταν στο μυαλό η εκρηκτική τροφαντούλα της Καρόλου Ντηλ. Τι αναμνήσεις. Τι χρόνια.Tι πάρτυ σ εκείνο το παλιό αρχοντικό της Ντηλ. Και μαζί θυμήθηκε και τη φίλη της.  Η Λ. και η Λ. Δύο διαφορετικές νεαρές του ιδίου στυλ όμως, με ίδιο αρχικό ονόματος. Συμπτώσεις. Η μία στο ιστορικό της είχε  ένα κολλέγιο κι ένα δυνατό οίκο αισθητικής. Με παράπλευρο μια εγγραφή στους Ρόταρυ. Η άλλη ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά καταστήματα του κέντρου. Τότε που δεν υπήρχαν ούτε εμπορικά mall, ούτε αλυσίδες καταστημάτων. Η ζωή περιστρεφόταν γύρω από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Ποιος όμως νοιαζόταν για γάμο τότε; Σωστό ή λάθος; Δύσκολο το συμπέρασμα. 

Ξαφνικά σιγή. Η απαλή μουσική είχε τελειώσει. Οι μνήμες θόλωσαν. Κοίταξε το ρολόι απέναντι. Πάλι τα ίδια. Πάλι αϋπνία. Τουλάχιστον οι μνήμες απαλύνουν λίγο τους πόνους. Που να βρίσκονται άραγε σήμερα η Λ και η Λ;  

 

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Κυλούσαν οι μέρες και οι νύχτες. Ειδικά οι νύχτες. Μέσα στη σιωπή και στον πόνο. Να προσπαθείς να ισοζυγίσεις τη μοναξιά, τα κύματα φόβου, τις ζοφερές σκέψεις και  τις ριπές πόνου. Γίνεται; Άραγε είναι μοναξιά ή μοναχικότητα; ‘Εννοιες όμως τελείως διάφορες. Η μοναξιά είναι κατάσταση που σε οδηγεί σε θλίψη, σε κατάθλιψη. Μπορεί να είσαι μόνος ακόμη και αν έχεις γύρω σου πολύ κόσμο. Ακόμη κι αν σε περιτριγυρίζουν γνωστοί και φίλοι.

Αξίζουν όλοι;

Η μοναχικότητα είναι κάτι το διαφορετικό. Το επιλέγεις. Σου δίνει δύναμη. Σε οδηγεί στη δημιουργία. Σε συνεπαίρνει μερικές φορές.

Καθόταν και σκεπτόταν. Ειδικά τα παγωμένα βράδια. Τις λευκές εκείνες νύχτες που ο ύπνος δεν κατηφορίζει στα βλέφαρα. Η μοναξιά τη μέρα ίσως μπορεί να απαλυνθεί. Τη νύχτα όμως δεν παλεύεται. Ανελέητη, σκληρή, τυραννική. Οι σκέψεις κατρακυλούν, θέλουν να ξεφύγουν από το νου, να πλημμυρίσουν τον χώρο. Είναι τόσο πολλές. Και ο χώρος τόσο μικρός. Η ζωή σου όλη, ξετυλίγεται σιγά – σιγά. Τι ήσουν, τι ήθελες, τι κατάφερες, τι θα γίνει από δω και πέρα. Το άλλο βράδυ τα ίδια. Οι ίδιες ή παραπλήσιες σκηνές. Οι δείκτες του ρολογιού σέρνονται αργά. Δεν λέει να ξημερώσει. Να φανεί λίγο φως της αυγής. Μια ελπίδα. Περιμένεις κάποιο τηλέφωνο, ένα μήνυμα. Μα ποιος μπορεί να ασχοληθεί με αυτά τέτοιες ώρες; Ποιος μπορεί να σκεφτεί έναν άλλον όταν προσπαθεί ο ίδιος να καλύψει μέσα στο σκοτάδι της νύχτας τις δικές του ανησυχίες, να αγκαλιάσει λίγο τον ύπνο, καλύπτοντας έτσι τις όποιες αλλότριες και πιθανόν κρυφές ή φανερές αγκαλιές της μέρας;  Και αξίζουν άραγε τέτοιες έννοιες και μηνύματα;

Γι αυτό ίσως νιώθει κανείς μόνος. Ειδικά όταν φτάνει στο σημείο να καταλάβει πόσο και που σπατάλησε τη ζωή του. Σε ανούσιες παρέες. Σε διασκεδάσεις χωρίς ουσία. Όσο θυμόταν τα ταξίδια ! Ναι αξίζουν. Το θέμα είναι ποια και με ποιους. Θυμόταν. Τόσες παρέες. Τόσος χρόνος χαμένος. Άνθρωποι κενοί, γυναίκες κούφιες. Στολισμένες για έξοδο. Φτιασιδωμένες για να καλύψουν κάθε τυχόν ελάττωμα. Όλες υποτίθεται ερωτευμένες. Όμως με τη διασκέδαση και την καλοπέραση. Ακόμη και οι δήθεν σοβαρές κολυμπούσαν στην ανυπαρξία ιδεών και απόψεων. Επιφάνεια. Εγώ, το μότο τους. Υποκρισία και μόνον. Το αστείο; Όσο πιο ηθική φαινόταν μια γυναίκα τόσο πιο βαθιά κολυμπούσε στα νερά της ανηθικότητας. Σκεπτόταν ότι αν έγραφε ένα βιβλίο με το θέμα αυτό και με παραδείγματα-μαρτυρίες θα ήταν πρώτο σε πωλήσεις. Οι ευηπόληπτες κυρίες της καλής και μη κοινωνίας.

Στήλωσε το βλέμμα στο ρολόϊ. Σε λίγο θα χάραζε. Άλλη μια νύχτα τελείωνε. Άκουσε κάτι ήχους από το μπαλκόνι. Είχε αρχίσει να βρέχει. Το φθινόπωρο ήταν εδώ και ο χειμώνας καραδοκούσε. Έκλεισε το φως. Ίσως μπορούσε για λίγο να κοιμηθεί.