ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Κυλούσαν οι μέρες και οι νύχτες. Ειδικά οι νύχτες. Μέσα στη σιωπή και στον πόνο. Να προσπαθείς να ισοζυγίσεις τη μοναξιά, τα κύματα φόβου, τις ζοφερές σκέψεις και  τις ριπές πόνου. Γίνεται; Άραγε είναι μοναξιά ή μοναχικότητα; ‘Εννοιες όμως τελείως διάφορες. Η μοναξιά είναι κατάσταση που σε οδηγεί σε θλίψη, σε κατάθλιψη. Μπορεί να είσαι μόνος ακόμη και αν έχεις γύρω σου πολύ κόσμο. Ακόμη κι αν σε περιτριγυρίζουν γνωστοί και φίλοι.

Αξίζουν όλοι;

Η μοναχικότητα είναι κάτι το διαφορετικό. Το επιλέγεις. Σου δίνει δύναμη. Σε οδηγεί στη δημιουργία. Σε συνεπαίρνει μερικές φορές.

Καθόταν και σκεπτόταν. Ειδικά τα παγωμένα βράδια. Τις λευκές εκείνες νύχτες που ο ύπνος δεν κατηφορίζει στα βλέφαρα. Η μοναξιά τη μέρα ίσως μπορεί να απαλυνθεί. Τη νύχτα όμως δεν παλεύεται. Ανελέητη, σκληρή, τυραννική. Οι σκέψεις κατρακυλούν, θέλουν να ξεφύγουν από το νου, να πλημμυρίσουν τον χώρο. Είναι τόσο πολλές. Και ο χώρος τόσο μικρός. Η ζωή σου όλη, ξετυλίγεται σιγά – σιγά. Τι ήσουν, τι ήθελες, τι κατάφερες, τι θα γίνει από δω και πέρα. Το άλλο βράδυ τα ίδια. Οι ίδιες ή παραπλήσιες σκηνές. Οι δείκτες του ρολογιού σέρνονται αργά. Δεν λέει να ξημερώσει. Να φανεί λίγο φως της αυγής. Μια ελπίδα. Περιμένεις κάποιο τηλέφωνο, ένα μήνυμα. Μα ποιος μπορεί να ασχοληθεί με αυτά τέτοιες ώρες; Ποιος μπορεί να σκεφτεί έναν άλλον όταν προσπαθεί ο ίδιος να καλύψει μέσα στο σκοτάδι της νύχτας τις δικές του ανησυχίες, να αγκαλιάσει λίγο τον ύπνο, καλύπτοντας έτσι τις όποιες αλλότριες και πιθανόν κρυφές ή φανερές αγκαλιές της μέρας;  Και αξίζουν άραγε τέτοιες έννοιες και μηνύματα;

Γι αυτό ίσως νιώθει κανείς μόνος. Ειδικά όταν φτάνει στο σημείο να καταλάβει πόσο και που σπατάλησε τη ζωή του. Σε ανούσιες παρέες. Σε διασκεδάσεις χωρίς ουσία. Όσο θυμόταν τα ταξίδια ! Ναι αξίζουν. Το θέμα είναι ποια και με ποιους. Θυμόταν. Τόσες παρέες. Τόσος χρόνος χαμένος. Άνθρωποι κενοί, γυναίκες κούφιες. Στολισμένες για έξοδο. Φτιασιδωμένες για να καλύψουν κάθε τυχόν ελάττωμα. Όλες υποτίθεται ερωτευμένες. Όμως με τη διασκέδαση και την καλοπέραση. Ακόμη και οι δήθεν σοβαρές κολυμπούσαν στην ανυπαρξία ιδεών και απόψεων. Επιφάνεια. Εγώ, το μότο τους. Υποκρισία και μόνον. Το αστείο; Όσο πιο ηθική φαινόταν μια γυναίκα τόσο πιο βαθιά κολυμπούσε στα νερά της ανηθικότητας. Σκεπτόταν ότι αν έγραφε ένα βιβλίο με το θέμα αυτό και με παραδείγματα-μαρτυρίες θα ήταν πρώτο σε πωλήσεις. Οι ευηπόληπτες κυρίες της καλής και μη κοινωνίας.

Στήλωσε το βλέμμα στο ρολόϊ. Σε λίγο θα χάραζε. Άλλη μια νύχτα τελείωνε. Άκουσε κάτι ήχους από το μπαλκόνι. Είχε αρχίσει να βρέχει. Το φθινόπωρο ήταν εδώ και ο χειμώνας καραδοκούσε. Έκλεισε το φως. Ίσως μπορούσε για λίγο να κοιμηθεί.

 

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

 

ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ

Έχεις μια σχέση. Έντονη, βαθειά. Την θέλεις και υποτίθεται σε θέλει. Η σχέση δεν έχει προοπτική λόγω αντικειμενικών δεδομένων από την πλευρά του άνδρα. Γνωστό και στους δύο από την πρώτη στιγμή. Η γυναίκα όμως προχώρησε. Και αφού έδεσε η σχέση, αφού πέρασε πολύς χρόνος ευτυχισμένων στιγμών, κάποια στιγμή η γυναίκα είπε τέλος. Αναμενόμενο εξ αρχής, αλλά απότομο και σκληρό. Δεκτό ωστόσο.

Ο άνδρας προσπάθησε να ηρεμήσει, να ξεχάσει, να μαζέψει τα ερείπια μιας σχέσης όχι πολύ αποδεκτής λόγω συνθηκών, αλλά ευεργετικής γι αυτόν. Δεν θα τον πείραζε τόσο ο χωρισμός, αν μπορούσε να έχει μια φιλική έστω συμπαράσταση, μια κατανόηση.  Ήταν και σε φάση που τα χρειαζόταν όλα αυτά. Δεν μπορούσε όμως να το διαχειριστεί ακόμα. Προφανώς  και η κυρία θα επιθυμούσε κάτι ανάλογο γιατί προσπάθησε να έρθει σε επαφή κάποια στιγμή. Το κατάφερε τελικά και άρχισε να υπάρχει μια επικοινωνία. 

Ώσπου μια μέρα η κυρία ζήτησε συζήτηση για ένα θέμα που την απασχολούσε. Άρχισε λοιπόν να εξιστορεί στον τέως σύντροφό της (με το οποίον υπόψη είχαν ζήσει πολλά και είχαν εκτεθεί αρκούντως) ότι βρήκε έναν άλλον άντρα μέσης ηλικίας, που δεν βλεπότανε (δικά της λεγόμενα), μετρίων λοιπών δυνατοτήτων, που όμως αυτή νομίζει ότι τον αγαπάει, ότι τον θέλει τρελά. Η κυρία που είναι παντρεμένη πολύτεκνη και νέα, και ο κύριος μεσήλικας, χωρισμένος με μεγάλα παιδιά.  Και τα λέει αυτά στον τέως. Και δεν σταματά εκεί αλλά του περιγράφει πως έκαναν έρωτα, πως κοιμήθηκε κάποιες φορές στο σπίτι του, πως πήγαν εκδρομές. Η παντρεμένη πολύτεκνη με τον χωρισμένο μεσήλικα.  

Ο τέως έχει μείνει αποσβολωμένος και αντί να της κλείσει το τηλέφωνο κάθεται και ακούει, περιμένοντας την κατάληξη. Η οποία είναι η εξής: Ο νυν φίλος μεσήλικας εξαφανίσθηκε κάποια στιγμή και η κυρία έχει πέσει σε μαύρες απελπισίες, άρχισε να καπνίζει, παραμέλησε την οικογένεια, και ζητά από τον τέως συμβουλές για το πώς να φερθεί. Τι να κάνει με τον νυν. Να τον κυνηγήσει για να τον επαναφέρει (που άραγε;), να τον αγνοήσει, να προσπαθήσει για διαζύγιο; Το τελευταίο είναι ανέφικτο με τις συνθήκες που επικρατούν στο σπίτι της κυρίας.

Ο τέως δεν μπορεί ακόμα να αντιληφθεί τον λόγο των περιγραφών. Δεν μπορεί να χωνέψει το γιατί ειπώθηκαν πράγματα που αντανακλούσαν και στη δική τους σχέση. Αφέλεια; Εκδίκηση; Λάθος; Και πως μπορείς να λες σε κάποιον ότι πήγες στο ίδιο μέρος, στο ίδιο ξενοδοχείο όπου είχες πάει με αυτόν, αλλά τώρα πήγες με άλλον. Και να χαίρεσαι. Και να ζητάς συμβουλές. Πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια γυναίκα.  Και καλά να ζητάς συμβουλές για κάτι που έχεις βρει. Αλλά να περιγράφεις στον τέως, που ξέρεις ότι σε θέλει πολύ ακόμη,  τις ερωτικές σου επιδόσεις με τον νυν; Αυτό δεν είναι εξωφρενικά διαστροφικό; Θεωρώ πως είναι ο ορισμός της πουτανιάς. Μιας γυναίκας που δεν σκέφτεται πάρα μόνο τον εαυτό της και την ηδονή της. Εκτός πια κι αν έχει τόση ανωριμότητα που δεν καταλαβαίνει τι κάνει, τι λέει και σε ποιον τα λέει.  Νομίζω λοιπόν ότι αυτά όλα επιβεβαιώνουν τον διαχρονικό ορισμό: όλες οι γυναίκες είναι πόρνες.

Μικρή λεπτομέρεια. Η κυρία είναι ή παριστάνει τη θρησκευούμενη.

Κάθε σχόλιο δεκτό.

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ

 Λες σε κάποιον ότι είναι τετοιος πάθοιος, έχει αυτό ή το άλλο ελάττωμα και του συστήνεις να μη ρίχνει σε τέτοια επίπεδα τον εαυτό του..

Και αυτός καταλαβαίνει άλλα και νομίζει ότι του συστήνεις να μην συναγελάζεται με τέτοια επίπεδα.. 

Βλέπεις καμμιά φορά μπλοκάρει το μυαλό και των έξυπνων ανθρώπων. Και αντι να αναλογιστούν γιατί τους τα λες αυτά, σε βρίζουν κι από πάνω.

Γυναίκες!!! Τι περιμένεις.

 

ΡΗΣΕΙΣ ΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Μια κυρία διετύπωσε την ακλόνητη άποψη της (προφανώς σε κάποια συζήτηση γυναικών) ότι  "όλοι οι άνδρες είναι μαλάκες".

Πολύ συζητήσιμο αυτό, αλλά δεν θα διαφωνήσω. Να διευκρινίσω όμως το γιατί. Κάτι που δεν τόλμησε να το πεί η κυρία. Είναι λοιπόν μαλάκες διότι κάθονται και ασχολούνται και τρέχουν πίσω από τις γυναίκες, οι οποίες κατά γενική  και επιστημονική παραδοχή είναι ΟΛΕΣ πουτάνες. Γονιδιακό ελάττωμα αυτό. Κάτι που δεν συμβαίνει στους άνδρες. Τώρα γιατί ο άντρας πρέπει να κυνηγά τέτοιου είδους όντα, αυτό είναι μια σκοτεινή πλευρά της ιστορίας. Γνωστού όντος ότι η γυναίκα κουβαλάει μέσα της έναν τόνο βλαπτικών και επικίνδυνων χαρακτηριστικών. Όμως η αφέλεια του άντρα επεκτείνεται και στο ότι πιστεύει πως αυτός θα είναι ο ένας και μοναδικός που θα κρατήσει μια γυναίκα. Δεν αντιλαμβάνεται ότι μόλις στρίψει τη γωνία, το μάτι της γυναίκας ήδη στριφογυρίζει για να εντοπίσει το επόμενο θήραμα. Συγχρόνως; Δεν την ενοχλεί καθόλου. Είπαμε, Πουτάνες.

Πιο σωστός ένας σοφός γέρων που έλεγε "τα πάθη, τα λάθη και οι γυναίκες κοστίζουν ακριβά στη ζωή". Ακριβώς, διότι οι γυναίκες προκαλούν έντονα πάθη που όλα μα όλα στο τέλος αποδεικνύονται λάθη.

Κρίμα στους άντρες. Δεν θα πω το ίδιο για τις γυναίκες. Δεν θα το καταλάβουν. Εξάλλου στερούνται αντιληπτικής ικανότητας για τέτοιες λεπτές αποχρώσεις. 

ΠΕΡΙ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΥΣ

 Λένε πως αν σβήσεις το φως κάθε γυναίκα είναι ίδια.

Αν όμως ανάψεις μια γυναίκα, κάθε σκοτάδι είναι μοναδικό.

ΠΕΡΙ ΙΔΑΝΙΚΩΝ

 

Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. 

Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού.

Ε. Κριαράς