ΣΚΕΨΕΙΣ

Η νύχτα προχωρούσε. Ο ύπνος αργοπορούσε. Η σκέψη τριγυρνούσε. Η πανδημία κάλπαζε. Τουλάχιστον στα νούμερα. Αληθινά; Ψεύτικα; Ποιος ξέρει; Η εμπιστοσύνη είχε πια χαθεί. Ο εσμός των υγιειονομικών δικτατορίσκων κανόνιζε τη ζωή των πολιτών, της χώρας, των μαθητών. 

Λίγος πυρετός, μια κακουχία, ένα τεστ και η διάγνωση τέθηκε. Και ο άνθρωπος απομονώθηκε. Είναι όμως έτσι; Είναι όλα σωστά. Μήπως το λάθος  εμφιλοχωρεί πιο συχνά από όσο νομίζουμε; Οι άνθρωποι χωρίστηκαν. Τους επεβλήθηκαν περιορισμοί. Και η θλίψη επέστρεψε στον κόσμο. Κανείς δεν το σκέφτηκε αυτό; Μα τι τους νοιάζει; Αναρωτήθηκαν οι νέοι τι θα κάνουν; Οι μεγαλύτεροι; Όλοι έχουν ανάγκη από κάποιον άλλον.

Σαββατόβραδο. Που να πας, που να φάς, ποιον να συναντήσεις. Δεν έχεις το χαρτί, δεν έχεις τίποτε. Η ώρα κυλά - κάποια στιγμή θα ξημερώσει. Οι σκέψεις δεν λένε να φύγουν. Ψάχνουν το γάργαρο γέλιο. Μέσα στα σκοτάδια της νύχτας, ψάχνουν δυο φωτεινά γαλάζια μάτια.  ΤΑ μάτια.