ΠΡΟΣ ΤΙ;

Πόσες μέρες

Χωρίς μια καλημέρα

Πόσες μέρες 

Χωρίς μια καληνύχτα

Ζει ο άνθρωπος έτσι; 

Πιθανόν

Αν θεωρήσουμε ζωή το κενό. 

Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι που μεγαλώνουν ηλικιακά, γίνονται πιο μαλακοί, πιο συνετοί, πιο "σοφοί" ίσως θα έλεγα. Η ζωή είναι πεπερασμένη. Δεν έχει άπειρα περιθώρια. Και όμως υπάρχουν πολλοί που όσο βαδίζουν προς τα άνω όρια τόσο χειρότερο εαυτό δείχνουν. Άραγε τι προσδοκούν; Άραγε τι φαντάζονται ότι θα κερδίσουν;  Άραγε τι επιδεικνύουν με την άσχημη συμπεριφορά; Αυτά που δεν κατάφεραν στην πρότερη ζωή;  Αντίδραση στην αδυναμία τους να επιδείξουν κάποιο έργο; Επιθυμία τους να φύγουν εν δυνάμει; Νιώθοντας ισχυροί; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!

 

 

ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ...

Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι η αληθινή αγάπη έρχεται μόνο μία φορά και γενικά πριν από τα τριάντα. Δεν μας είπαν ότι η αγάπη δεν εμφανίζεται και δεν αρχίζει σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά οποτεδήποτε.

Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι ο καθένας μας είναι το τέλειο μισό ενός μήλου, ότι η ζωή έχει νόημα μόνο όταν καταφέρουμε να βρούμε το άλλο μισό. Δεν μας είπαν όμως ότι γεννιόμαστε σαν ένα όλον, και ότι κανείς στη ζωή δεν αξίζει να επωμιστεί την ευθύνη να ολοκληρώσει αυτό που μας λείπει. Μεγαλώνουμε με τον εαυτό μας. Αν συγχρόνως έχουμε και μια συντροφιά που μας ευχαριστεί τότε η ζωή είναι απλά πιο χαρούμενη.

Μας έκαναν να πιστέψουμε σε μια φόρμουλα που ονομάζεται «δύο σε ένα»: δύο άνθρωποι που σκέφτονται το ίδιο, ενεργούν το ίδιο. Μόνο αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει. Δεν μας είπαν όμως ότι αυτό έχει κάποιο όνομα: ακύρωση. Ότι μόνο αν ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα, μόνο έτσι θα μπορούμε να έχουμε  μια υγιή σχέση.

Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι ο γάμος είναι αναγκαιότητα και ότι τα πρώϊμα ή πρόωρα αισθήματα και οι επιθυμίες πρέπει να καταπνίγονται.

Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι οι όμορφοι είναι οι αδύναμοι και αυτοί που αγαπιούνται περισσότερο. Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι υπάρχει μόνο μια φόρμουλα για την ευτυχία, η ίδια για όλους, και όσοι προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτήν είναι καταδικασμένοι για περιθωριοποίηση. Δεν μας είπαν ότι αυτές οι φόρμουλες δεν λειτουργούν, ότι απογοητεύουν τους ανθρώπους, και ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Δεν μας είπαν καν ότι δεν θα μας τα πει κανείς όλα αυτά. Ο καθένας μας θα τα μάθει μόνος του. Και έτσι, όταν είσαι βαθιά ερωτευμένος με τον εαυτό σου, θα είσαι απλά ευτυχισμένος και θα μπορείς να ερωτευτείς και να αγαπήσεις κάποιον άλλον.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου κρυβόμαστε για να κάνουμε έρωτα, ενώ η βία και το μίσος απλώνονται στο φως του ήλιου.

Με βάση ένα ποίημα-κείμενο του Hafiz ή Hafez

(Πέρσης ποιητής 1325-1390)

 

ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Το κοίταγα πόση ώρα. Πόσες ώρες. Τι μου θύμιζε. Πόσα μου θύμιζε. Όμως έπρεπε. Ήταν πολλά τα χρόνια. Υπάρχουν  άνθρωποι που δεν μπορούν να αποχωριστούν κάποια αντικείμενα. Πράγματα διάφορα. Από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα. Κακό συνήθειο αυτό. Ενίοτε και επιβλαβες. 

Δεν πειράζει, σκέφτηκα. Θα μείνω με τις αναμνήσεις, αν και στο τέλος πιστεύω να απαγκιστρωθώ και από αυτές.

TA XAΛAΣMATA KAI TO AYΡIO

 

Πολλές φορές μέσα από τα χαλάσματα ξεπροβάλλουν φρέσκα λουλούδια, νέο αίμα, καινούριες προσδοκίες, πιο ελπιδοφόρες, και κυρίως πιο ειλικρινείς. Γι αυτό ποτέ δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς τι φέρνει το αύριο. Τι καινούριο και λαμπερό μπορεί να προκύψει μετά από ένα φθαρμένο υλικό. 

 

ΣΩΣΤΟ ή ΛΑΘΟΣ;

Ένας άνθρωπος που δεν έχει περάσει μέσα από την κόλαση των παθών του, δεν θα τα ξεπεράσει ποτέ.

Carl Yung

Πως να αμφισβητήσεις τον μεγάλο ψυχίατρο - ψυχοθεραπευτή;

"Η ΠΤΩΣΗ"

 «Η τραγωδία των γηρατειών δεν είναι ότι κάποιος είναι γέρος, αλλά ότι είναι νέος. 

Μέσα σε αυτό το γερασμένο σώμα είναι μια καρδιά ακόμα τόσο περίεργη, ακόμα τόσο πεινασμένη, ακόμα γεμάτη λαχτάρα όσο ήταν στη νιότη. 

Κάθομαι στο παράθυρο και παρακολουθώ τον κόσμο να περνάει, νιώθοντας σαν ξένος σε μια ξένη χώρα, ανίκανος να σχετιστώ με τον έξω κόσμο, κι όμως μέσα μου, καίει η ίδια φωτιά που κάποτε πίστευε ότι θα μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο. 

Και η πραγματική τραγωδία είναι ότι ο κόσμος παραμένει ακόμα, τόσο μακρινός και άπιαστος, ένα μέρος που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω».

Αλμπέρ Καμύ, «Η πτώση»

ΛΟΓΙΑ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ

Mόνον ο πόνος μας κάνει να καταλαβαίνουμε τους άλλους και να γινόμαστε πιο ώριμοι.

+ Αναστάσιος (Αλβανίας)

ΑΤΙΤΛΟΝ

Να δέχεσαι και να προσφέρεις. Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής…

 

ΣΚΕΨΕΙΣ ... ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ένα υπέροχο Σαββατο-Κύριακο και πάλι βροχή.

Μετά έναν ανήσυχο ύπνο και ένα περίεργο όνειρο είδα μια μέρα βροχερή. Δεν πειράζει η βροχή. Μου αρέσει. Και τι δεν μου θυμίζει.  Όμως όπως και να το κάνουμε σου πιέζει λίγο το κέφι.

Σήμερα λοιπόν και ανήσυχος ύπνος, και περίεργο όνειρο, και η βροχή, αλλά και ένα πρώτο mail που βρήκα στον υπολογιστή, από φίλο. Με τη φωτογραφία που αναρτώ παρακάτω. Αρχίζει καλά η μέρα βλέπω.

Δεν ξέρω αν  η φωτό (που την ανέβασε από το διαδίκτυο) εκφράζει όλη την αλήθεια. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο φίλος περνά ολίγον έως πολύ τυραννικά εις την οικίαν του. Όπως όλοι βέβαια οι παντρεμένοι. Ας μην το κρύβουμε. Το ασθενές (!!!) φύλο μόνο τέτοιο δεν είναι. Όποιος λέει ότι είναι αφεντικό στο σπίτι του πλανάται πλάνην μεγάλην και ψεύδεται ανερυθριάστως. 

Το θέμα είναι ότι οι γυναίκες γνωρίζουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τόσο τα δικά τους όσο και του ανδρός και έχουν το ταλέντο να τα διαχειρίζονται καταλλήλως. Και να παριστάνουν αυτές τα θύματα. Γονιδιακό αυτό. Να μην πω και ένα άλλο γονιδιακό που έχουν και θα αρχίσει πάλι η φασαρία.

Τελικά μπορούμε ή όχι να κάνουμε χωρίς γυναίκες; Αν το σκεφτεί κανείς βαθιά και αναλυτικά θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μπορούμε. Και πολύ καλύτερα θα είναι. Δύο προβλήματα υπάρχουν. Τα παιδιά και η μεγάλη ηλικία.

Τα παιδιά σαφώς και χρειάζονται γυναίκα. Μια μάνα. Πόσες φορές όμως δεν είδαμε μανούλες  να παρακάμπτουν τα παιδιά τους, να τα αγνοούν, να τα κακομεταχειρίζονται, να… να… να…  Θα μου πεις λίγες. Ναι, αλλά όσο προχωράμε τόσο περισσότερα βλέπουμε. Και τι ντροπή από μια μάνα τέτοια συμπεριφορά ή παραδείγματα διαβίωσης εντός και εκτός οικίας; Τα παιδιά είναι σαν τα σφουγγάρια. Ρουφούν ότι βλέπουν.

Το πρόβλημα της μεγάλης ηλικίας είναι επίσης σοβαρό. Σε τέτοιες ηλικίες και οι δυο χρειάζονται ένα σύντροφο. Μια βοήθεια. Πόσες φορές όμως η γυναίκα φέρεται σωστά σε ένα ανήμπορο ή πάσχοντα άντρα; Συνήθως γκρίνια και δυσφορία υπάρχει ή γίνονται πράγματα κατ΄ ανάγκην. Οπότε αναρωτιέσαι αν μια ξένη γυναίκα, μια υπάλληλος ουσιαστικά αμειβόμενη, μήπως φερόταν καλύτερα; Πιθανόν.

Τελικά υπάρχει συμπέρασμα; Με ή άνευ συζύγου; Δεν θα πω τη γνώμη μου, αλλά η λύση δεν είναι τόσο εύκολη. Η ουσία είναι όμως μία. Ότι εκείνοι που υποφέρουν από τη συνολική συμβίωση είναι όντως οι άντρες.

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Ή ΕΤΣΙ ΤΑ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ;

Όσο χαμηλά ή όσο ψηλά κι αν είναι κάποιος, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνά τη θέση του. Δεν πρέπει να ξεχνά επίσης τι μπορεί να προκαλέσει και ποιο το αποτέλεσμα αυτού. Πολλές φορές προκαλούμε καταστάσεις που υπερβαίνουν τις δυνατότητες μας και που μπορεί να είναι ευεργετικές στην  αρχή αλλά καταλήγουν καταστροφικές στο τέλος. `Και η καταστροφή παρασέρνει όλους τους εμπλεκόμενους. Και φυσικά δεν πρέπει να υπερεκτιμά  κανείς πράγματα, που υποκειμενικά θεωρεί υπέρ αυτού, αλλά αντικειμενικά, στην πράξη είναι αρνητικά. Πρέπει ο καθείς να έχει το γνώθι σ αυτόν, όπως πολύ σωστά έλεγαν κάποιοι σοφότεροι από εμάς.