ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΖΩΕΣ

Περπατούσα αργά, νωχελικά θα έλεγα στο κέντρο της πόλης, του όμορφου νησιού. Η βραδιά ήταν γλυκιά, φυσούσε ελαφρό αεράκι που έκοβε λίγο την αφόρητη ζέστη της μέρας. Ξάφνου άκουσα κλάματα. Γύρισα το κεφάλι. Στα σκαλάκια ενός σπιτιού (βίλα πρέπει να ήταν), ένα ζευγάρι νέα παιδιά. Αυτός, όρθιος, ψηλός με μια έκδηλη αμηχανία στο πρόσωπο. Αυτή καθιστή με το κεφάλι στα γόνατα να κλαίει γοερά. Η σκηνή ήταν προφανές τι δήλωνε. Τα παιδιά είχαν χωρίσει. Τη λυπήθηκα πραγματικά τη μικρή. Αν μπορούσα να παρέμβω θα τους έλεγα πολλά.
Ότι ο έρωτας είναι πάντα καταστροφικός. Πάντα ληξιπρόθεσμος. Ότι δεν τελειώνει ποτέ ήρεμα. Όμως μαζί του δεν τελειώνει η ζωή. Αντίθετα, είναι ευκαιρία για μια νέα ζωή. Μια νέα αρχή. Ίσως καλύτερη. Ίσως και χειρότερη. Κύκλος είναι η ζωή. Θα τους έλεγα ότι δεν αξίζει ποτέ και για τίποτε να κλαις για κανέναν άνδρα και για καμμιά γυναίκα. ΠΟΤΕ. ΑΠΟΛΥΤΟ. Δεν θα με καταλάβαινε κανείς τους όμως.
Περπάτησα σιωπηλός. Σκεφτόμουν τα νιάτα μου. Όταν ήρθα στο νησί νέος, με όνειρα, με φιλοδοξίες. Με έναν έρωτα (;) να φλογίζει την καρδιά μου. Και παντρεύτηκα. Όμως η ζωή τα θέλει αλλοιώς. Φύγαμε από το νησί. Έφυγαν και οι έρωτες. Και ήρθε το τέλμα. Και περπατώ τώρα μόνος.
Αλλά θα έπρεπε να πω και κάτι άλλο στα παιδιά. Ότι ο άνθρωπος δεν βάζει μυαλό. Γιατί σ’ αυτή την ηλικία, τη δικιά μου, ξαναέκλαψα για έναν άλλο έρωτα, πιο ισχυρό, πιο δολοφονικό, πιο αποσυνθετικό. Που μέσα από τη μέθη της ευτυχίας οδήγησε στον γνωστό δρόμο. Της καταστροφικής αποδόμησης.
Τι να καταλάβουν λοιπόν τα παιδιά; Όταν οι μεγάλοι, οι μορφωμένοι, οι έμπειροι δήθεν της ζωής δεν καταλαβαίνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Ένα ίσως οφείλουμε να αντιληφθούμε. Ότι η ζωή είναι στιγμές. Μόνο στιγμές. Αυτές πρέπει να ζούμε.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

Δικτάτορας λένε. Πιθανόν. Δεν είχα γεννηθεί τότε για να γνωρίζω από πρώτο χέρι. Όμως μερικά πράγματα μένουν στην ιστορία και ισχύουν διαχρονικά. Το ΙΚΑ του δικτάτορα ακόμη ισχύει. Επίσης το 8ωρο των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε και τα οχυρά στα σύνορα.  Η περίφημη "γραμμή Μεταξά".

Εκείνο όμως που αναδεικνύει τον Μεταξά σαν ηγέτη (αρχή άνδρα δείκνυσι) είναι το ΟΧΙ ή όπως τυχόν αλλιώς ειπώθηκε η ιστορική φράση. Από τον δικτάτορα, τον "φασίστα". Και ακολούθησε το έπος της Αλβανίας. 

Αυτός ήταν ο δικτάτορας. Οι σημερινοί δημοκράτες τι κάνουν; Χορτάσαμε λόγια, ελευθερία, δημοκρατία κλπ. κλπ. Το αποτέλεσμα; ΜΗΔΕΝ - ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ.  Οι ψοφοδεείς "ηγέτες" μας δεν μπορούν να ψελλίσουν τίποτε. Ίσως εφαρμόζουν την παροιμία "αν δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό, τουλάχιστον απόλαυσε τον". Ίσως απολαμβάνουν λοιπόν τον βιασμό πεσμένοι στα τέσσερα, αδιαφορώντας για το τι θα γίνει ο λαός και η πατρίδα τους. Γιατί να νοιαστούν; Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι έχουμε δημοκρατία, ενώ ζούμε τον χειρότερο φασισμό που γνώρισε η χώρα. 

Νομίζω κάθε σύγκριση του χθες με το σήμερα είναι καταλυτική. Υπέρ του χθες φυσικά.

ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Οι γυναίκες ενίοτε δεν αντιλαμβάνονται τι φορούν και τι δείχνουν. Δεν λέω, ζέστη. Αλλά πρωί-πρωί στην παραλία να βγουν βόλτα μάνα και κόρη, με το μωρό και με τέτοια αμφίεση, νομίζω πάει πολύ. Και να ήταν και αισθητικά ωραίο το θέαμα!