Περπατούσα αργά, νωχελικά θα έλεγα στο κέντρο της πόλης, του όμορφου νησιού. Η βραδιά ήταν γλυκιά, φυσούσε ελαφρό αεράκι που έκοβε λίγο την αφόρητη ζέστη της μέρας. Ξάφνου άκουσα κλάματα. Γύρισα το κεφάλι. Στα σκαλάκια ενός σπιτιού (βίλα πρέπει να ήταν), ένα ζευγάρι νέα παιδιά. Αυτός, όρθιος, ψηλός με μια έκδηλη αμηχανία στο πρόσωπο. Αυτή καθιστή με το κεφάλι στα γόνατα να κλαίει γοερά. Η σκηνή ήταν προφανές τι δήλωνε. Τα παιδιά είχαν χωρίσει. Τη λυπήθηκα πραγματικά τη μικρή. Αν μπορούσα να παρέμβω θα τους έλεγα πολλά.
Ότι ο έρωτας είναι πάντα καταστροφικός. Πάντα ληξιπρόθεσμος. Ότι δεν τελειώνει ποτέ ήρεμα. Όμως μαζί του δεν τελειώνει η ζωή. Αντίθετα, είναι ευκαιρία για μια νέα ζωή. Μια νέα αρχή. Ίσως καλύτερη. Ίσως και χειρότερη. Κύκλος είναι η ζωή. Θα τους έλεγα ότι δεν αξίζει ποτέ και για τίποτε να κλαις για κανέναν άνδρα και για καμμιά γυναίκα. ΠΟΤΕ. ΑΠΟΛΥΤΟ. Δεν θα με καταλάβαινε κανείς τους όμως.
Περπάτησα σιωπηλός. Σκεφτόμουν τα νιάτα μου. Όταν ήρθα στο νησί νέος, με όνειρα, με φιλοδοξίες. Με έναν έρωτα (;) να φλογίζει την καρδιά μου. Και παντρεύτηκα. Όμως η ζωή τα θέλει αλλοιώς. Φύγαμε από το νησί. Έφυγαν και οι έρωτες. Και ήρθε το τέλμα. Και περπατώ τώρα μόνος.
Αλλά θα έπρεπε να πω και κάτι άλλο στα παιδιά. Ότι ο άνθρωπος δεν βάζει μυαλό. Γιατί σ’ αυτή την ηλικία, τη δικιά μου, ξαναέκλαψα για έναν άλλο έρωτα, πιο ισχυρό, πιο δολοφονικό, πιο αποσυνθετικό. Που μέσα από τη μέθη της ευτυχίας οδήγησε στον γνωστό δρόμο. Της καταστροφικής αποδόμησης.
Τι να καταλάβουν λοιπόν τα παιδιά; Όταν οι μεγάλοι, οι μορφωμένοι, οι έμπειροι δήθεν της ζωής δεν καταλαβαίνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Ένα ίσως οφείλουμε να αντιληφθούμε. Ότι η ζωή είναι στιγμές. Μόνο στιγμές. Αυτές πρέπει να ζούμε.
Ότι ο έρωτας είναι πάντα καταστροφικός. Πάντα ληξιπρόθεσμος. Ότι δεν τελειώνει ποτέ ήρεμα. Όμως μαζί του δεν τελειώνει η ζωή. Αντίθετα, είναι ευκαιρία για μια νέα ζωή. Μια νέα αρχή. Ίσως καλύτερη. Ίσως και χειρότερη. Κύκλος είναι η ζωή. Θα τους έλεγα ότι δεν αξίζει ποτέ και για τίποτε να κλαις για κανέναν άνδρα και για καμμιά γυναίκα. ΠΟΤΕ. ΑΠΟΛΥΤΟ. Δεν θα με καταλάβαινε κανείς τους όμως.
Περπάτησα σιωπηλός. Σκεφτόμουν τα νιάτα μου. Όταν ήρθα στο νησί νέος, με όνειρα, με φιλοδοξίες. Με έναν έρωτα (;) να φλογίζει την καρδιά μου. Και παντρεύτηκα. Όμως η ζωή τα θέλει αλλοιώς. Φύγαμε από το νησί. Έφυγαν και οι έρωτες. Και ήρθε το τέλμα. Και περπατώ τώρα μόνος.
Αλλά θα έπρεπε να πω και κάτι άλλο στα παιδιά. Ότι ο άνθρωπος δεν βάζει μυαλό. Γιατί σ’ αυτή την ηλικία, τη δικιά μου, ξαναέκλαψα για έναν άλλο έρωτα, πιο ισχυρό, πιο δολοφονικό, πιο αποσυνθετικό. Που μέσα από τη μέθη της ευτυχίας οδήγησε στον γνωστό δρόμο. Της καταστροφικής αποδόμησης.
Τι να καταλάβουν λοιπόν τα παιδιά; Όταν οι μεγάλοι, οι μορφωμένοι, οι έμπειροι δήθεν της ζωής δεν καταλαβαίνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Ένα ίσως οφείλουμε να αντιληφθούμε. Ότι η ζωή είναι στιγμές. Μόνο στιγμές. Αυτές πρέπει να ζούμε.
2 σχόλια:
Πόση διαφορετικά βλέπω τον έρωτα, τη ζωή απ όσα περιγράφεις. Ο έρωτας δεν είναι τίποτε άλλο από μια πανίσχυρη εσωτερική δύναμη. Είναι το ένα από τα δύο συστατικά τις ζωής. Ζωή = Έρωτας+Θάνατος. Δεν είναι εύκολο να μάθεις να κουμαντάρεις την δύναμη του έρωτα και να την στρέψεις προς όφελός σου, να της έχεις στήθος στήθος με την δύναμη του θανάτου στην πορεία της ζωή. Ματώνουν τα χέρια σου για να κρατήσεις τα αόρατα γκέμια του. Ο έρωτας καταστροφικός; ΠΟΤΕ Ο έρωτας είναι η εισπνοή της ζωής. Ληξιπρόθεσμος? όχι δεν το δέχομαι. Ο έρωτας ζει μέσα σου και μόνο μέσα σου. Είναι η δύναμη να ερωτεύεσαι (εισπνέεις) ξανά και ξανά και ξανά με τον ίδιο άνθρωπό, διαφορετικό άνθρωπο; Τι σημασία έχει ... Όποιος δεν μπορεί να σε ακολουθήσει απλώς δεν είναι τόσο δυνατός στο έρωτα όσο εσύ μικρή μου στα σκαλάκια. Αμήχανε νεαρέ εύχομαι την επόμενη φορά να σταθείς πιο δυνατός να καταφέρεις να πάρεις μεγαλύτερη εισπνοή :)
Οσο για σένα μοναχικέ περαστικέ αχμμμ https://www.youtube.com/watch?v=kvjXHFdwpX8
Καλημέρα εκεί :)
Γενικώς έχεις δίκιο. Κάπου έγραφα παλιότερα ότι ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Παρόλα αυτά κάθε έρωτας είναι συνυφασμένος με πόνο, με λαχτάρα, με αγωνία. Δίνει άπειρη ευτυχία αλλά πολλές φορές μέσω της οδύνης. Με κανένα τρόπο ο έρωτας δεν κρατά για πάντα. Μπορεί να επαναλαμβάνεται με άλλα πρόσωπα αλλά σπάνια διαρκεί με το ίδιο πρόσωπο για όλη τη ζωή. Το λέω με λύπη διότι κι εγώ μπορεί να ψάχνω το πότε θα έρθει το τέλος. Σίγουρα χωρίς τον έρωτα δεν υπάρχει ζωή.
Η ουσία είναι ότι όσα και να λέμε ο έρωτας δεν ερμηνεύεται.
Ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Δημοσίευση σχολίου