Ξύπνησα πολύ πρωί. Τι πρωί; Νύχτα βαθιά ακόμη. Σε λίγο προσπάθησα και ξανακοιμήθηκα. Και είδα ένα όνειρο, ζωντανό θα έλεγα. Περιπλανιόμουν με το αυτοκίνητο σε μια περιοχή φαινομενικά άγνωστη. Βρέθηκα σ ένα στενό δρόμο. Πήγαινα αργά. Μικρά σπιτάκια ισόγεια. Μια πόρτα ανοιχτή. Φαινόταν ένα λιτό δωμάτιο. Μια κοπέλα ήταν όρθια. Φορούσε μαύρο παντελόνι και άσπρο μπλουζάκι. Θερινά, παρά το κρύο που επικρατούσε. Το πρόσωπο δεν φαινόταν διότι ήταν σκυμμένο μπροστά πιθανόν σ΄ ένα καθρέπτη και από τις κινήσεις καταλάβαινες πως η κοπέλα έβαφε τα χείλη της. Τα μαλλιά όμως ήταν χαρακτηριστικά και δήλωναν την ταυτότητα της. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και κοίταζα το περίεργο σκηνικό. Άγνωστος δρόμος, άγνωστο σπίτι, γνωστή κοπέλα. Φώναξα το όνομα της, αυτή γύρισε κι ενώ γυρνούσε χάθηκε σαν ατμός, χάθηκε το σπίτι κι εγώ ξύπνησα. Είχαν χαθεί όλα, μαζί με μένα όμως ξύπνησαν και κάποιες αναμνήσεις. Μια εκδρομή, όπου φορούσε τα ίδια ρούχα, μια υπέροχη μέρα, μια καταπληκτική φύση, το μπάνιο στη μικρή πισίνα, το φαγητό δίπλα στο ποταμάκι. Όλα ζωντάνεψαν στο μυαλό. Και ξαφνικά, λίγο αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ναι, ήταν η κοπέλα του ονείρου. Η κοπέλα όνειρο. Η κοπέλα με το γάργαρο γέλιο. Πόσο πραγματικές είναι οι συμπτώσεις καμιά φορά !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου