Ένα
σχετικά απομονωμένο κεφαλοχώρι του νομού Ξάνθης. Το μεγαλύτερο πομακοχώρι.
Οι άνθρωποι ομιλητικοί και φιλόξενοι. Παντού διάχυτη η τουρκική συνείδηση.
Όμως οι
κάτοικοι ζουν στην Ελλάδα και όφειλαν να έχουν καλύτερη διάθεση για τη
χώρα αυτή. Που ουσιαστικά είναι η πατρίδα τους. Τόσοι και τόσοι
γεννήθηκαν εδώ.Θα μου πεις, η Ελλάδα τους φέρθηκε άσχημα. Μα σε εμάς φέρθηκε καλύτερα; Τι να κάνουμε όμως; Τα παιδιά μας όσα μπορούν φεύγουν έξω. Η χώρα απογυμνώνεται. Ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία δυστυχώς δεν πρόκειται να εκλείψουν, όποια κυβέρνηση κι αν έρθει. Γιατί τις κυβερνήσεις τις κάνουν οι άνθρωποι. Και δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι τέτοιοι είμαστε ή τέτοιους μας έκαναν.
Παρεξήγησα
αρχικά τους νέους που έτρεχαν πάνω κάτω στον ένα δρόμο του χωριού με τα
μοτοσακό ή και με τα αυτοκίνητα. Ακόμη και πολύ νέα παιδιά. Από την άλλη, σκέφτηκα: πως θα εκτονωθεί ο νέος σ' ένα τόσο κλειστό και πιθανόν αυστηρό
περιβάλλον;
Οι
άνθρωποι εκεί θέλουν βοήθεια. Το κράτος έπρεπε να τους αγκαλιάσει. Θα τους
κέρδιζε σίγουρα.
Δεν μπορώ
φυσικά να βγάλω συμπεράσματα με μια σύντομη επίσκεψη, αλλά θα στηριχτώ στο βλέμμα.
Ανάλογο είδα μόνο στην Ινδία. Καθαρό, και φιλόξενο. Θα έλεγα και ελπιδοφόρο
παρά τις σκιές πίκρας που περιπλανιώνται μέσα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου