Σήμερα τι έπαθε;
Όλη μέρα άκουγε, τους χτύπους.
Τα δευτερόλεπτα αργά, ρυθμικά και βασανιστικά δήλωναν την παρουσία τους. Τικ-τακ, τικ-τακ. Τρυπούσαν τα αυτιά. Σαν τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν στα μάγουλα και τα τρυπάνε κι αυτά.
Τα λεπτά κυλούσαν, οι ώρες περνούσαν, ο χρόνος κυλούσε αμείλικτος.
Σιωπή στο δωμάτιο.
Το κινητό μπροστά του. Το σταθερό παραδίπλα. Τίποτε. Όλα σιωπηλά. Μόνον το ρολόϊ ακουγόταν.
Άνοιξε τον υπολογιστή. Προσπάθησε να γράψει κάτι, χτυπώντας τα πλήκτρα δυνατά. Μήπως και σκεπάσουν τον ρυθμικό ήχο του ρολογιού. Τίποτε.
Άνοιξε ένα αρχείο, έβαλε μια φωτό στην οθόνη. Την κοίταξε. Την ξανακοίταξε. Έμεινε να την κοιτάζει, συνέχεια. Στο δωμάτιο σιωπή. Κι εκεί που κοίταζε ήρθε ξάφνου ο ύπνος...
Ίσως ήταν μια λύση για να δραπετεύσει από την προσμονή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου