ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ

Τριγυρίζοντας στο διαδίκτυο μπορείς να ανακαλύψεις πολλά . Θα σταθώ σε κάτι φωτό που έτυχε να δω. 

Μια παρέα λοιπόν. Γυναικών. Κοίταγα και δεν πίστευα. Άρχισα να σκέφτομαι. Υπάρχει μυαλό στο γυναικείο φύλο; Μην γενικεύουμε όμως, Στην πλειονότητα αυτού του φύλου..

Η φύση δίνει στον καθένα ορισμένα χαρακτηριστικά όταν γεννιέται. Όμορφα ή άσχημα. Αυτό είσαι. Έτσι σε συνηθίζουν οι άλλοι. Τους αρέσεις ή όχι με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Έρχονται λοιπόν οι γυναίκες και προσπαθούν να τα αλλάξουν. Να ομορφαίνουν δήθεν. Μπότοξ, πλαστικές, βαφές, κομμώσεις και δεν συμμαζεύεται. Αποτέλεσμα; Ελάχιστες αυτές που βελτιώνουν την κατάσταση. Οι περισσότερες πάνε προς το χειρότερο. Λίγο μυαλό δεν υπάρχει; 

Έτυχε να γνωρίζω κάπως μια κυρία από τη φωτογραφία. Τώρα δυσκολεύτηκα να την αναγνωρίσω. Μέτρια γυναίκα (εμφανισιακά εννοώ ), με ένα πρόσωπο ανεκτό. Απλά ανεκτό, χωρίς πολύ όμορφο, χωρίς πολύ άσχημο. Τώρα; Παρέμβαση στο βάψιμο, παρέμβαση στην κόμμωση, παρέμβαση στα χείλη, παρέμβαση στην ένδυση και ένα ύφος λες και η κυρία ήταν η μις Υφήλιος. Το ότι όλο αυτό την ασχήμιζε πολύ αντί να την ομορφαίνει, προφανώς δεν της πέρασε καν από το νου. 

Περίεργα όντα αυτές οι γυναίκες. Από  αυτογνωσία τίποτε. Και όσο μεγαλώνουν τόσο περισσότερο παρεμβαίνουν και ποτέ προς το καλύτερο.  

ΑΛΗΘΕΙΕΣ

 

• Ενός κακού μύρια έπονται. 
• Αν πάρεις ένα φάρμακο μπορεί να χρειασθείς άλλα δύο για να διορθώσεις τις παρενέργειες του πρώτου. 
• Οι μεγαλύτερες πόρνες δεν έκαναν ποτέ πεζοδρόμιο.
• Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους για πάντα.
• Ακόμη και ο πιο δυνατός άνθρωπος χρειάζεται φίλους. 
• Ένα ψέμα χαλνάει χίλιες αλήθειες.
• Εάν πετύχεις να ξεγελάσεις κάποιον δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Απλά σημαίνει ότι σε εμπιστεύεται περισσότερο από όσο αξίζεις.
• Στη ζωή το καθετί έχει ένα τίμημα.

Δεκτές ή όχι, είναι αλήθειες.   

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 13

Βρέχει σήμερα. 

Χειμώνας, λογικό είναι. Κάποια ωρα το πρωί πήρα το αυτοκίνητο να κάνω μια βόλτα. Ναι,  είμαι περίεργος άνθρωπος. Σίγουρα το καταλαβαίνει ο άλλος. Εχθές είχε ήλιο και κάθησα σπίτι. Σήμερα βγήκα βόλτα (;;;). Θα πεις τώρα θυμήθηκες τη βόλτα; Όλα όμως τα πράγματα έχουν μια εξήγηση. Αρκεί να την γνωρίζεις. 

Μου αρέσει πολύ η βροχή. Παράξενο; Πιθανόν.

Μου αρέσει η ομίχλη. Ακόμα πιο πολύ. Περίεργο; Καθόλου.  Ήδη την ώρα που γράφω τις γραμμές αυτές η πόλη αρχίζει να τυλίγεται από ένα ελαφρύ σύννεφο ομίχλης. Κοντεύουν μεσάνυχτα και η εικόνα είναι πολύ όμορφη. Ειδικά όταν κοιτάς τα φώτα στο δρόμο. Μου έρχεται να βγω πάλι έξω και περπατώντας να χαθώ μέσα στην αχλή της νυχτας.

Μου αρέσουν οι όχι πολύ όμορφες γυναίκες. Ή ας πούμε οι μη συμμετρικές. Αυτές που έχουν κάτι μη αρμονικό ή κάτι παράταιρο. Τις θεωρώ τις όμορφες, ότι είναι ανάξιες της όποιας ομορφιάς τους. Την χειρίζονται πολύ  άσχημα, θεωρώντας ίσως ότι θα μείνουν εσαεί όμορφες. Βέβαια το ίδιο περίεργα χειρίζονται την εμφάνιση τους και οι μη όμορφες. Γνωρίζοντας την κατάσταση προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ό,τι μπορούν. Ξέρουν ότι το αύριο θα είναι ακόμη πιο δύσκολο. Δεν χρειάζονται ούτε να  επιλέξουν ούτε να σκεφτούν. Ό,τι βρεθεί, καλοδεχούμενο είναι για αυτές. 

Ίσως τα παραπάνω δίνουν μια εξήγηση στο περίεργο του χαρακτήρος.

Κοιτάζοντας τους βρεγμένους δρομους, την ομίχλη να πέφτει, θυμήθηκα πολλά. Πολλά είναι αυτά που με συνδέουν με τη βροχή. Μου ήρθε στο νου ξαφνικά μια έντονη σκηνή. Να βρέχει, να κοιτάζει ο ένας τον άλλον. Μούσκεμα, τα μαλλιά της κοπέλας κολλημένα από το νερό να στάζουν. Δεν θυμάμαι ποιος είπε τότε το όχι. Άραγε έχει σημασία; Ειπώθηκε. Σωστό ή λάθος, ειπώθηκε. Αν κρίνω εκ των υστέρων, θα πω ότι εκείνο το όχι ήταν λάθος. Όποιος από τους δυο μας κι αν το είπε. Τα λάθη όμως πληρώνονται.

Ξανακοίταξα τα θολά φώτα. Πόσο όμορφα έμοιαζαν. Και τότε μου ήρθε στη θύμηση. Η γοητευτική νοτιο-αμερικάνικη πόλη. Όταν περπατούσα με ψιλόβροχο στα πλακόστρωτα στενά του Μπουένος Άϊρες. Μιας απίστευτα ελκυστικής λατινοευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Εκεί που σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο ακούς την υπέροχη μουσική του τάνγκο. Όπου οι πάντες χορεύουν, ακόμη και στους δρόμους. Εκεί που δεν σε ενοχλεί το ψιλόβροχο, εκεί που σε θελγει η ομίχλη και σε κάνει να χαθείς μέσα στην αγκαλιά της, ακούγοντας τη μουσική ενός δυνατού τάνγκο.

Το τάνγκο του δολοφόνου. 

Ναι, πρέπει να είμαι περίεργος. Άλλα όμορφα περίεργος Δύο φορές στο Μπουένος Αϊρες και θα ήθελα να ξαναβρεθώ εκεί. Οι ωραίες γυναίκες και η αριστοκρατία της πόλης διαφέρουν πολύ από ότι οι δικές μας. Βλέπεις είναι μίγμα Λατίνων και Ευρωπαίων. Και με λίγο ισπανική  ή κουβανέζικη μενταλιτέ.

Βρέχει σήμερα.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ

 

https://youtube.com/shorts/LSn4AycVM-o?si=zwu1EO8AsWW-N3dZ

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 12

Καθόταν σε μια καφετέρια περιφερικού δήμου της πόλης. Το έκανε κατά περιόδους αυτό. Πάντα ήθελε να εξερευνά άλλες περιοχές, άλλον κόσμο, άλλες συνήθειες. 

Έπινε τον καφέ του χαζεύοντας γύρω του ή κοιτάζοντας το κινητό του. Κακιά συνήθεια αυτή, γενικευμένη πλέον. Δεν γλυτώνει κανείς. 

Το μαγαζί γεμάτο κόσμο. Νεαρής ή και ελάχιστα μεγαλύτερης ηλικίας. Κυριακή βλέπεις, που θα πάνε οι νέοι;

Στο πίσω τραπέζι καθόταν μια κοριτσοπαρέα. Γέλια, φωνές. Μίλαγαν δυνατά. Αναγκαστικά άκουγε. Ειδικά μια που καυχιόταν για το άτομο της και τις κατακτήσεις της. Με τρόπο έστρεψε την καρέκλα προς το μέρος τους ελαφρά. Να δει. Περίεργος κι αυτός. Τι τον ένοιαζε άραγε;

Το πρόσωπο της κοπέλας αδιάφορο. Γέλιο ικανοποιητικό. Μάτια ακαθόριστου χρώματος. Μαλλί ανάκατο. Η κατατομή φαινόταν ποντιακή. Στήθος, μάλλον σε χαμηλά αδιόρατα επίπεδα. Επιδερμίδα;;; Ενδυμασία τρίτης ή και κάτω κατηγορίας, ως προς το γούστο.

Ε λοιπόν αυτό το άτομο θεωρούσε (με βάση τα λεγόμενα της) ότι είναι άκρως γοητευτικό. Ότι όταν περπατά στο δρόμο τα αυτοκίνητα κορνάρουν για αυτήν. Στην εποχή μας! Είναι δυνατόν; Ότι την φλερτάρουν όλοι στη δουλειά της. Τι ματαιοδοξία, σήμερα που ο τόπος έχει πλημμυρίσει από νέα, φρέσκα και όμορφα κορίτσια. 

Τι να πεις. Από μια άποψη όμως καλά κάνουν οι κοπέλες και οι νεαρές κυρίες. Έστω κι αν φαντάζονται. Έστω κι αν κομπορρημονούν. Τα νιάτα είναι μόνο μία φορά. Επιστροφή δεν υπάρχει. 

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 11

Χρόνια ολόκληρα. Φροντίζεις, ενδιαφέρεσαι, ασχολείσαι, πληρώνεις, δεν μιλάς, δεν παραπονιέσαι. Κάποια στιγμή, περνώντας τα χρόνια, χρειάζεσαι πλέον μια βοήθεια. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Βοήθεια; Ναι, τυπική όμως. Και στις τυπικές βοήθειες κάποια στιγμή θα ξεφύγει η κουβέντα. Μη μιλάς, τόσο καιρό σε σέβομαι, τόσο καιρό σε βοηθάω, κάνω υπομονή. Ποιον σέβεται άραγε; Ποιον βοηθάει;  Τον ξένο; Τον άγνωστο; Ή αυτόν που τους φρόντιζε μια ζωή; Και εκεί καταρρέει ό,τι είχες κτίσει μέσα σου. Και αναρωτιέσαι, άξιζε; Γυναίκες !

ΠΕΡΙ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ ΠΑΛΙ

 

“Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο”

Leon Tolstoy

ΠΕΡΙ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

 Έγραφα πρόσφατα κάτι περί ευτυχίας (26-12-24). 

Ο Freud μας λέει κάτι άλλο:  η ευτυχία βρίσκεται στην αυτάρκεια και τη γαλήνη της συνείδησης. 

Πολύ σωστό και αυτό. 

 

ΕΜΜΟΝΕΣ

Ο καλύτερος τρόπος για να μην προχωράς,  είναι να ακολουθείς μία έμμονη ιδέα.

J. Prévert

(1900-1977)

ΦΩΤΙΣΗ

Ας ελπίσουμε να δοθεί Φώτιση τόσο στον απλό τον κόσμο οσο και στους ισχυρούς του πλανήτη. Ας συνέλθουμε όλοι και ειδικά οι ισχυροί από την παράνοια που κυκλοφορεί.

ΣΚΕΨΕΙΣ...

Το μυαλό και η καρδιά είναι δύο αντίθετα πράγματα που σπάνια συμβιβάζονται μεταξύ τους. Όποιο και να διαλέξεις, θα πληρώσεις το αντiστοιχο τίμημα των πράξεων σου. Όμως, μια ευτυχισμένη καρδιά είναι χίλιες φορές προτιμότερη από μια ζωή πνιγμένη στην ανθρώπινη λογική.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ - ΚΑΠΟΤΕ

Πρωτοχρονιά. Του πότε; Ειλικρινά δεν θυμάμαι. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας '70. Πόσα χρόνια πίσω. 

Έκανα αγροτικό ιατρείο σε χωριό των Ιωαννίνων. Στα σύνορα με την Αλβανία. Τι χρόνια... Χωριό μικρό, απομονωμένο, ήσυχο. Παραμονή λοιπόν της Πρωτοχρονιάς και σκεπτόμουν . Τι κάνω εδώ τώρα. Σήμερα;. Δίπλα στο ιατρείο που είχε και κατοικία για τον γιατρό ήταν το "Σπίτι του Παιδιού". Τότε υπήρχαν τα περίφημα αυτά κρατικά σπίτια που φρόντιζαν μικρά παιδιά. Υπήρχε βέβαια και μια δασκαλίτσα, όπως την έλεγα εγώ. Τι να κάνουμε λοιπόν παραμονή; Συνεννοηθήκαμε και είπαμε να πάμε Γιάννινα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα φτάσαμε. Μια ώρα δρόμος με το αυτοκίνητο, όχι με λεωφορείο. Δύσκολος δρόμος. Πήγαμε σε ένα κέντρο, όπου φάγαμε και γιορτάσαμε τον καινούριο τότε χρόνο. Μουσική, χορός, νιάτα γαρ. Τα χαράματα φύγαμε και είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία της λίμνης. Τι το ήθελα. Ψάχνοντας να παρκάρω κάτι πάτησε το αμάξι, ξεφούσκωσε το λάστιχο. Νέος οδηγός εγώ, τι να κάνω δεν ήξερα. Μόνος με την κοπέλα στη σχετικά άδεια παραλία μιας πόλης που δεν είχα προλάβει να τη γνωρίσω. Πρωί Πρωτοχρονιάς, τα πάντα κλειστά. Ευτυχώς όμως πέρασε σε λίγο μια παρέα νεαρών που σταμάτησαν και βοήθησαν. Άλλαξαν το λάστιχο, μας ευχήθηκαν και έφυγαν. 

Εμείς κάναμε μια μικρή βόλτα με τα πόδια. Είχε ξημερώσει πλέον. Πήγαμε και σε μια εκκλησία, ανάψαμε ένα κερί για το καλό, ήπιαμε κάτι για πρωϊνό να συνέλθουμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Έπρεπε να είμαστε και στο χωριό. Στις δουλειές μας. Ποιες δουλειές μας; Μόλις φτάσαμε πέσαμε για ύπνο κατευθείαν, κουρασμένοι, ξενυχτισμένοι και λίγο στενοχωρημένοι λόγω αυτοκινήτου. Ύπνος λοιπόν για ξεκούραση. Και προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως, ο καθείς στο σπίτι του. Τώρα αν είπε κανείς εκ των κατοίκων κάτι, που μας είδε να επιστρέφουμε πρωί, πρόβλημα του.

Τι αναμνήσεις! Τι εποχές!

2025 -JUST FINE

Η πρώτη μέρα του 2025 κυλάει με έναν λαμπρό ήλιο. Κρύα μέρα βέβαια αλλά ηλιόλουστη. Ας είναι έτσι όλος ο χρόνος. Λαμπρός και χαρούμενος. Με υγεία. Για τον καθένα.

Χρόνια Πολλά σε όλους.