Καθόταν σε μια καφετέρια περιφερικού δήμου της πόλης. Το έκανε κατά περιόδους αυτό. Πάντα ήθελε να εξερευνά άλλες περιοχές, άλλον κόσμο, άλλες συνήθειες.
Έπινε τον καφέ του χαζεύοντας γύρω του ή κοιτάζοντας το κινητό του. Κακιά συνήθεια αυτή, γενικευμένη πλέον. Δεν γλυτώνει κανείς.
Το μαγαζί γεμάτο κόσμο. Νεαρής ή και ελάχιστα μεγαλύτερης ηλικίας. Κυριακή βλέπεις, που θα πάνε οι νέοι;
Στο πίσω τραπέζι καθόταν μια κοριτσοπαρέα. Γέλια, φωνές. Μίλαγαν δυνατά. Αναγκαστικά άκουγε. Ειδικά μια που καυχιόταν για το άτομο της και τις κατακτήσεις της. Με τρόπο έστρεψε την καρέκλα προς το μέρος τους ελαφρά. Να δει. Περίεργος κι αυτός. Τι τον ένοιαζε άραγε;
Το πρόσωπο της κοπέλας αδιάφορο. Γέλιο ικανοποιητικό. Μάτια ακαθόριστου χρώματος. Μαλλί ανάκατο. Η κατατομή φαινόταν ποντιακή. Στήθος, μάλλον σε χαμηλά αδιόρατα επίπεδα. Επιδερμίδα;;; Ενδυμασία τρίτης ή και κάτω κατηγορίας, ως προς το γούστο.
Ε λοιπόν αυτό το άτομο θεωρούσε (με βάση τα λεγόμενα της) ότι είναι άκρως γοητευτικό. Ότι όταν περπατά στο δρόμο τα αυτοκίνητα κορνάρουν για αυτήν. Στην εποχή μας! Είναι δυνατόν; Ότι την φλερτάρουν όλοι στη δουλειά της. Τι ματαιοδοξία, σήμερα που ο τόπος έχει πλημμυρίσει από νέα, φρέσκα και όμορφα κορίτσια.
Τι να πεις. Από μια άποψη όμως καλά κάνουν οι κοπέλες και οι νεαρές κυρίες. Έστω κι αν φαντάζονται. Έστω κι αν κομπορρημονούν. Τα νιάτα είναι μόνο μία φορά. Επιστροφή δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου