Βρέχει σήμερα.
Χειμώνας, λογικό είναι. Κάποια ωρα το πρωί πήρα το αυτοκίνητο να κάνω μια βόλτα. Ναι, είμαι περίεργος άνθρωπος. Σίγουρα το καταλαβαίνει ο άλλος. Εχθές είχε ήλιο και κάθησα σπίτι. Σήμερα βγήκα βόλτα (;;;). Θα πεις τώρα θυμήθηκες τη βόλτα; Όλα όμως τα πράγματα έχουν μια εξήγηση. Αρκεί να την γνωρίζεις.
Μου αρέσει πολύ η βροχή. Παράξενο; Πιθανόν.
Μου αρέσει η ομίχλη. Ακόμα πιο πολύ. Περίεργο; Καθόλου. Ήδη την ώρα που γράφω τις γραμμές αυτές η πόλη αρχίζει να τυλίγεται από ένα ελαφρύ σύννεφο ομίχλης. Κοντεύουν μεσάνυχτα και η εικόνα είναι πολύ όμορφη. Ειδικά όταν κοιτάς τα φώτα στο δρόμο. Μου έρχεται να βγω πάλι έξω και περπατώντας να χαθώ μέσα στην αχλή της νυχτας.
Μου αρέσουν οι όχι πολύ όμορφες γυναίκες. Ή ας πούμε οι μη συμμετρικές. Αυτές που έχουν κάτι μη αρμονικό ή κάτι παράταιρο. Τις θεωρώ τις όμορφες, ότι είναι ανάξιες της όποιας ομορφιάς τους. Την χειρίζονται πολύ άσχημα, θεωρώντας ίσως ότι θα μείνουν εσαεί όμορφες. Βέβαια το ίδιο περίεργα χειρίζονται την εμφάνιση τους και οι μη όμορφες. Γνωρίζοντας την κατάσταση προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ό,τι μπορούν. Ξέρουν ότι το αύριο θα είναι ακόμη πιο δύσκολο. Δεν χρειάζονται ούτε να επιλέξουν ούτε να σκεφτούν. Ό,τι βρεθεί, καλοδεχούμενο είναι για αυτές.
Ίσως τα παραπάνω δίνουν μια εξήγηση στο περίεργο του χαρακτήρος.
Κοιτάζοντας τους βρεγμένους δρομους, την ομίχλη να πέφτει, θυμήθηκα πολλά. Πολλά είναι αυτά που με συνδέουν με τη βροχή. Μου ήρθε στο νου ξαφνικά μια έντονη σκηνή. Να βρέχει, να κοιτάζει ο ένας τον άλλον. Μούσκεμα, τα μαλλιά της κοπέλας κολλημένα από το νερό να στάζουν. Δεν θυμάμαι ποιος είπε τότε το όχι. Άραγε έχει σημασία; Ειπώθηκε. Σωστό ή λάθος, ειπώθηκε. Αν κρίνω εκ των υστέρων, θα πω ότι εκείνο το όχι ήταν λάθος. Όποιος από τους δυο μας κι αν το είπε. Τα λάθη όμως πληρώνονται.
Ξανακοίταξα τα θολά φώτα. Πόσο όμορφα έμοιαζαν. Και τότε μου ήρθε στη θύμηση. Η γοητευτική νοτιο-αμερικάνικη πόλη. Όταν περπατούσα με ψιλόβροχο στα πλακόστρωτα στενά του Μπουένος Άϊρες. Μιας απίστευτα ελκυστικής λατινοευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Εκεί που σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο ακούς την υπέροχη μουσική του τάνγκο. Όπου οι πάντες χορεύουν, ακόμη και στους δρόμους. Εκεί που δεν σε ενοχλεί το ψιλόβροχο, εκεί που σε θελγει η ομίχλη και σε κάνει να χαθείς μέσα στην αγκαλιά της, ακούγοντας τη μουσική ενός δυνατού τάνγκο.
Το τάνγκο του δολοφόνου.
Ναι, πρέπει να είμαι περίεργος. Άλλα όμορφα περίεργος Δύο φορές στο Μπουένος Αϊρες και θα ήθελα να ξαναβρεθώ εκεί. Οι ωραίες γυναίκες και η αριστοκρατία της πόλης διαφέρουν πολύ από ότι οι δικές μας. Βλέπεις είναι μίγμα Λατίνων και Ευρωπαίων. Και με λίγο ισπανική ή κουβανέζικη μενταλιτέ.
Βρέχει σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου