2024, A YEAR OF LOVE

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Με αγάπη, σύνεση, πίστη.

Ο εγωϊσμός δεν βοηθά  ποτέ και κανέναν. 

ΑΛΗΘΕΙΕΣ

 

Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ.

Franz Kafka

ΜΟΝΟΙ

 

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μόνος. Ακόμη κι αν έχεις κόσμο γύρω σου. Τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο.  

Και φυσικά η μοναξιά δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τις γιορτές. 

ΡΗΣΗ

 

Από τις διαφορές γεννιέται η πιο όμορφη αρμονία

Ηράκλειτος

ΛΕΞΕΙΣ ΣΩΣΤΕΣ

Οι πιο μεγάλοι έρωτες κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια.

ΣΚΕΨΗ

 

…Μη νομίζεις πως ότι δεν είναι ωραίο είναι κατ΄ανάγκη άσχημο…

QUOTE

 

Where there is hope

There is life.

Anne Frank

JUST A GRAFFITI

 

ΟΤΑΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ ΔΙΑΦΩΝΩΝΤΑΣ

 Όταν δύο άνθρωποι διαφωνούν, ένας από τους δύο πρέπει να έχει λάθος και ο άλλος δίκιο. Αυτό λέει η λογική. Υπάρχει όμως περίπτωση να έχουν και οι δύο δίκιο;  Θεωρώ πως υπάρχει. Βλέποντας το θέμα από τη δική του σκοπιά ο καθένας, μπορεί να συναντηθούν κάπου οι σκέψεις τους που αναγνωρίζουν και των δύο τα επιχειρήματα, χωρίς να παραβλέπουν τις αντιξοότητες. Κοινά σημεία λοιπόν πάντα θα υπάρχουν.  To θέμα είναι πως μπορούν να εκμεταλλευθούν τα κοινά αυτά σημεία, χωρίς να απαρνηθούν τα σημεία στα οποία διαφωνούν.

ΠΕΡΙΤΕΧΝΑ ΛΟΓΙΑ

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.

Τ. Λειβαδίτης 

ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΙΧΟΙ

Γράφοντας άκουγα μουσική. Όταν όμως γράφεις πρέπει να ακούς ορισμένο είδος μουσικής. Όχι τα πάντα. Διότι κάποια στιγμή ακούστηκαν οι στίχοι:

στο κάτω κάτω της γραφής

αξίζει να καταστραφείς 

και ως τον θάνατο να πας 

για μια γυναίκα που αγαπάς.

Πως να συνεχίσεις το γράψιμο μετά;

Λοιπόν, η ουσία είναι άλλη. Οι στίχοι είναι καλοί. Το αν είναι σωστοί θέλει κάποια συζήτηση.

Υπάρχουν άνδρες που θα φτάσουν σε τέτοια κατάσταση; Θα έλεγα πως ναι. Δεν ξέρω ποσοστό αλλά νομίζω υπάρχουν. Η Ιστορία μάλιστα έχει αρκετά παραδείγματα.  

Το άλλο μέρος τώρα. Υπάρχουν γυναίκες (ειδικά σήμερα) για τις οποίες  αξίζει ένας άνδρας να φτάνει σε τέτοιο σημείο; Εδώ είναι πολύ δύσκολη η απάντηση. Θα έλεγα πως είναι εξαιρετικά λίγες οι γυναίκες αυτές. Ξέρω ότι αν αυτό το πεί κάποιος σε ένα συγκεντρωμένο πλήθος γυναικών, θα τον ποδοπατήσουν όλες. Η αλήθεια όμως είναι, ότι ναι. Λίγες είναι οι γυναίκες που αξίζουν τέτοιες θυσίες. Τυχεροί είναι οι άνδρες που συναντούν αυτές τις γυναίκες, και ακόμη πιο τυχεροί όταν δεν αναγκάζονται να φτάσουν σε τέτοιες καταστάσεις-θυσίες, αλλά μπορούν να συνεχίσουν ομαλά την κοινή ζωή τους. 

 

ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Διττή η όψη της πόλης μας. Νύχτα γλυκειά σήμερα, ζεστή, ηδυπαθής θα λέγαμε, με μια νεφοσκεπή σελήνη που έσερνε πίσω της ένα σωρό αναμνήσεις. Άξιζε μια βόλτα στους δρόμους, τα σοκάκια και την παραλία. 

Όμως πνιγμένοι στα σκουπίδια  οι δρόμοι,, κατάλοιπο του πιο θλιβερού και πιο αποτυχημένου δημάρχου ever. Ντροπή σου Ζέρβα, να μην φροντίσεις ούτε αυτές τις γιορτινές μέρες την πόλη που κάποτε έκανε το λάθος και σε ψήφισε. 

Έστω κι έτσι όμως η Θεσσαλονίκη δεν χάνει τον ερωτισμό που αναδίδει. 

    

FOTO MEMORIES

 Διανύοντας το φθινόπωρο και πλησιάζοντας τον χειμώνα, μια καλοκαιρινή φωτογραφία από την όμορφη Πρέβεζα αλλάζει τη διάθεση και μπορεί να διώξει το φθινοπωρινό ρίγος φέρνοντας μια κάποια ευεξία.

ΥΓΡΟΣ ΒΡΟΧΕΡΟΣ ΚΑΙΡΟΣ

Βρέχει, συνεχώς. Όχι δυνατά. Μια σιγανή βροχή. Βουβή θα έλεγα. Τι συμπτώσεις, μερικές φορές. Πονάς και σε συμπαραστέκεται ο καιρός. Βουβός ο πόνος, βουβή και η βροχή. Παγωνιά μέσα σου, ψυχρές ριπές το αεράκι έξω. 

Κάποιος είχε μιλήσει για τον πανδαμάτορα χρόνο. Ισχύει άραγε; 

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

https://youtu.be/7-bjNOb3GLw?feature=shared

ΣΩΣΤΟ Ή ΛΑΘΟΣ;

 

Γιατί; ρώτησε

Διότι, του απάντησε

Και τα δυο ήταν λάθος

ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ

Αδόκιμο να ομιλεί κανείς από καθέδρας, καθήμενος στο βάθρο της τυχόν υπεροχής του (προσωρινής κατά τεκμήριο), να απαλείφει το χθες, να αγνοεί το σήμερα και να ελπίζει στο αύριο. Απλά γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να προδικάζει κανείς το αύριο. Το πιο σίγουρο είναι ότι θα κάνει λάθος και θα χάσει. 

ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

 Βράδυ, σήμερα. Οδηγούσα στον περιφερειακό. Από δυτικά προς ανατολικά. Το φεγγάρι μπροστά μου. Μεγαλώνει σιγά σιγά. Οβάλ σχήμα σημερα, θα φτάσει στην ολοκλήρωση σε λίγες μέρες. Έπαιζε με κάποια σύννεφα. Έριχνε νότες αισιοδοξίας όταν φαινόταν και σκοτεινές ριπές όταν χανόταν. Ελπίδες και απογοήτευση. Ας περιμένουμε το τέλος της πορείας. Η πλήρωση της λαμπρής βασίλισσας της νύχτας θα φέρει χαρές σε πολλούς, θύμησες σε άλλους, ελπίδες ίσως, αλλά και μελαγχολία σε κάποιους. Δεν μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Νοσταλγικές μνήμες θα προσπαθήσουν να καλύψουν ορισμενους. Άλλοι μπορεί να μην επηρεαστούν. Πολλές φορές ο εγωϊσμος δεν αφήνει ούτε να δεις ούτε να θυμηθείς, αλλά ούτε και να αντιληφθείς.

Περιμένοντας την πανσέληνο, ας μας συντροφεύει η σονάτα του σεληνόφωτος. 

ΑΞΙΖΕΙ;

Ερώτημα απλό. Η απάντηση φαίνεται ακόμη πιο απλή. 

Μάλλον όμως θέλει κάποια σκέψη, ειδικά αν η ζυγαριά κλίνει προς το ΟΧΙ. 

ΓΙΑΤΙ;

 Καθόταν σ ένα παγκάκι της παραλίας και ρέμβαζε.  Παρατηρούσε και σκεφτόταν, θα ήταν το πιο σωστό. 

Άτομο δραστήριο και ενεργητικό, βασανιζόταν από ένα ερώτημα που είχε πάντα μέσα του. 

ΓΙΑΤΙ; 

Δεν μπορούσε να το εξειδικεύσει, καταλάβαινε όμως ότι του στέρησε το πιο πολύτιμο ίσως πρόσωπο που συνάντησε στο διάβα της ζωής του.

 

ΤΗΙΝΚ ΑΒΟUT

 Love is a serious mental disease.

So simple.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

 Χαίρεται.

Μια λέξη. Καμία φορά φτάνει και η μία λέξη. Φανερώνει κάτι, δίνει χαρά, κουράγιο θα έλεγα. Η δύναμη του λόγου.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ

 Κάποια "σ αγαπώ" σου μην τα ξοδεύεις άστοχα. Κράτησε τα μήπως συναντήσεις μια μεγάλη αγάπη, ώστε όλα όσα θα πρέπει να δώσεις να μην είναι νοθευμένα. 

Κι’ αν τελικά δεν βρεις αυτή την αγάπη κράτα ένα "σ’ αγαπώ" για τον εαυτό σου,  που είναι πολύτιμος σε όσους πραγματικά σ’ αγαπούν.

 

 

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 

Όταν απόψε το φεγγάρι δεις

Μην απορήσεις που ΄ναι κόκκινο

Είναι η φλόγα της καρδιάς μου εκεί

Την έστειλα ακριβώς για να τη δεις

ΕΣΥ.

ΤΟ ΚΕΝΟ

Κενό. Το απόλυτο κενό. Πόσο διαρκεί; Ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ. Όχι πάντα όμως. Ενίοτε λοιπόν διαρκεί επί μακρόν. Το δεύτερο ερώτημα. Ποιον επηρεάζει περισσότερο αυτό το κενό; Μα φυσικά όχι τους επιφανειακά σκεπτόμενους και περιστασιακά δρώντες. Αυτοί βέβαια είναι και οι περισσότεροι. 

  

ΠΟΙΗΣΗ

Ποίηση!

Η λέξη από μόνη της σε μεταφέρει σε ονειρικούς κόσμους, σε εξωθεσμική γραφή, σε κάτι που ίσως δεν μπορείς να το αγγίξεις ή να το κατανοήσεις πλήρως.

Είναι ο τρόπος που μπορεί ένας άνθρωπος να καταγράψει ιδέες, αισθήματα, επιθυμίες πέρα και πάνω από κάθε κανόνα.

Είναι μια λέξη συνυφασμένη με ομορφιά και με κάλλος.

Πολλές φορές μη κατανοητή η ποίηση, αλλά πάντα άρρηκτα δεμένη με μια διακριτή ποιότητα του συγγραφέα-ποιητή. Μια διαφορετικότητα στη σκέψη και την όλη δομή του.

Κι αν από τα βάθη των αιώνων ξεπηδούν οι ποιητές που τα έργα τους μόρφωσαν και καλλιέργησαν μυριάδες ανθρώπων, ας φανταστούμε την αναγκαιότητα της ποίησης σήμερα. Τώρα που η τεχνητή νοημοσύνη επελαύνει και θα μας επιβληθεί καταργώντας κάθε ικμάδα του πνεύματος μας. Τώρα η ποίηση είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Πέρα από το ότι η ποίηση εξυπηρετεί κατ΄ εξοχήν αυτόν που την καλλιεργεί δίνοντας διέξοδο σε προσωπικά βιώματα και συναισθήματα, η ποίηση οδηγεί και τον αναγνώστη σε μια ευγενέστερη θεώρηση πραγμάτων και καταστάσεων. Μπορεί πολλές φορές να μην είναι πλήρως κατανοητά τα λόγια του ποιητή, να μην καταλαβαίνεις τι ακριβώς θέλει να πεί, ωστόσο, νοιώθεις ότι συμμετέχεις σε μια μυστηριακή εκφορά του λόγου. Σε κάτι που σε  οδηγεί αλλού. Που μπορεί ενίοτε να εξαϋλώσει και τη δική σου σκέψη.

Αντισταθείτε στην τεχνοκρατική και αλγοριθμικά τυποποιημένη γραφή. Ας μη γίνουμε σειριακοί αριθμοί. Το μολύβι και το χαρτί ας είναι οι σύντροφοι μας και η ποίηση ας παραμείνει η μόνιμη ερωμένη του μυαλού μας.

TYXAIO

  

Ακόμη μια νύχτα λευκή

Χωρίς τη μορφή σου

Χωρίς το γέλιο σου

Χωρίς εκείνο το βλέμμα σου

Ακόμη μια νύχτα μοναχική.

ΛΕΥΚΑΔΑ

 

Για μια ήρεμη και γαλήνια νύχτα 

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ

 

Σε ένα από τα γραφικά στενά του κέντρου της πόλης (στην καρδιά του κέντρου θα έλεγα) το κολλημένο αυτό χαρτί (δεν είναι γκραφιτι), αν και μουτζουρωμένο, έχει ένα έξυπνο μήνυμα.

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

 

ΠΕΡΙ ΣΙΩΠΗΣ

 Κάπου διάβαζα πως υπάρχει σιωπή που αφουγκράζεται την καρδιά των ανθρώπων. Και θυμήθηκα τον φίλο μου που έγραφε : όταν η σιωπή βαραίνει ... σε ακούω καλύτερα. Μάλλον είχε δίκιο.

ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΦΕΓΓΑΡΙ

Προς το τέλος μιας ζεστής μέρας, όπως η σημερινή, ξέσπασε η καταιγίδα. Απότομη και δυνατή, όπως οι πάσης φύσεως καταιγίδες στη ζωή. Και ενώ περπατάς αμέριμνος ξαφνικά γίνεσαι μούσκεμα, "παπί" όπως λένε. Το περίεργο είναι ότι μέσα στην καταρρακτώδη αυτή βροχή φάνηκε ξαφνικά στον ουρανό ένα μεγαλόπρεπο φεγγάρι. Είναι λίγο πριν την πανσέληνο σήμερα. Περίεργο όντως το γεγονός της συνύπαρξης βροχής και φεγγαριού, αλλά  συνέβη γιατί μετακινήθηκαν παροδικά τα σύννεφα κι έτσι φάνηκε για λίγο η αρχόντισσα της νύχτας. Η σελήνη των ονείρων, των ευχών και των πόθων. 

   

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

 

"Ο χειρότερος Πρεβεζάνος είναι πολύ καλύτερος από τον καλύτερο Έλληνα".

Αυτό μου είπε θυμοσοφικά ο μπάρμπα Θωμάς, ο γερόλυκος ναυτικός που έπινε κρασάκι μόνος του στην παραλία της πόλης και θυμόταν τα περασμένα.

Δεν ξέρω αν ισχύει το παραπάνω, αλλά μου είπε και κάτι άλλο, πιο γνωστό:

"να βοηθάς όσο μπορείς τους ανήμπορους, τα φτωχά παιδάκια που δεν έχουν να φάνε. Αν όλοι δίναμε κάτι ελάχιστο γι αυτούς δεν θα πέθαινε κανείς από  την πείνα".

Πάντως ο ίδιος, ταλαιπωρημένος αλλά περήφανος, δεν δέχτηκε βοήθεια λέγοντας ότι ζει από κάποια ενοίκια παλαιών οικημάτων που είχε στην πόλη. 

Εκείνο που δεν διευκρίνησα ήταν αν έπινε για να θυμάται τα παλιά ή για να ξεχάσει κάποια από τα περασμένα. Πιστεύω το δεύτερο. 

Και για να τονίσω τα λεγόμενα του θα πω ότι η βοήθεια προς κάποιον που έχει ανάγκη, βοήθεια ανεξαρτήτως ύψους, δίνει απίστευτη ψυχική δύναμη και ηρεμία σ΄ αυτόν που προσφέρει. 

    

ΠΡΑΣΙΝΟ

Μου άρεσε το χρώμα.

Εξάλλου είναι χρώμα της ελπίδας. 

ΜΗ...

 "Μην κουραστείς να μ' αγαπάς

κι αν κουραστείς μη φύγεις..."

Λ. Παππάς

Πρεβεζάνος τραγουδοποιός

Δύο στίχοι τόσο απλοί και συνάμα τόσο μεστοί νοημάτων.

ΔΕΙΛΙΝΟ

Μετά από δύο μήνες άστατου καιρού και βροχής, 

ένα ωραιότατο απόγευμα και δειλινό στην παραλία.

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ

 

F

 

Ο ΛΟΓΟΣ

Ρώτησαν κάποιον, πόσο κοστίζει μια καληνύχτα.

Τούς κοίταξε απορημένος. Είναι δυνατόν να κοστίζει ένας καλός λόγος;

 

ΕΠΙΜΟΝΗ Ή ΟΧΙ;

Επιμένεις πολύ,  είπε.

Ο επιμένων νικά, θα μπορούσε να απαντήσει. 

Το θέμα όμως είναι να νικήσεις επιμένοντας; Για κάτι που θεωρούσες ή πίστευες ότι ήταν δικό σου; Και ξαφνικά (για μη κατανοητό σε σένα λόγο το ξαφνικά) χάθηκε; 

Μπορεί να θέλεις μέχρι θανάτου κάποιον, αλλά πόσο νόημα έχει να παρακαλάς; Κάτι που γίνεται με παρακάλια ή με καταναγκασμό, δεν έχει και αξία. Ενίοτε μάλιστα φτάνει να σε αποτρέπει από την επιθυμία. 

Πόσο όμορφο είναι όταν κάτι το επιθυμούν και οι δύο! Το ιδανικό.

Λοιπόν, το πιο σωστό είναι να λες σταθερά και κάθετα την άποψη σου. Σταθερά μιλάς, σταθερά απαντάς. Ναι ή όχι. Εκεί λήγει το θέμα ομαλά. Είτε θετικά είτε αρνητικά. 

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ

Το καλό του ανθρώπου είναι ότι μπορεί να μαθαίνει (εφόσον το θέλει βέβαια) σε οποιαδήποτε ηλικία. Κι όταν μαθαίνει μπορεί και ψάχνει. Και όταν ψάχνει μπορεί να βρεί. Ο,τιδήποτε, σωστά ή λάθη. Έτσι κατατοπίζεσαι για πολλά πράγματα. Αυτό ενέχει βέβαια και τον κίνδυνο να μην εκτιμήσεις σωστά τα ευρήματα.  Είναι όμως σπάνιο. Ένας καλός συνδυασμός ευρημάτων και ενδείξεων οδηγεί συνήθως σε ασφαλή συμπεράσματα. Αυτό φυσικά λύνει πολλές απορίες. 

Βέβαια, στα παραπάνω μπορεί να αντιπαρατεθεί μια απλή, απλοϊκή θεωρία που λέει: δεν ψάχνω γιατί φοβάμαι ότι θα βρω. 

Η επιλογή ανήκει στον καθένα. 

 

ΤΑ ΛΑΘΗ - Ι

Στη ζωή μπορεί να κάνουμε λάθη. Μπορεί να πάρουμε αποφάσεις που αποδεικνύονται εσφαλμένες. Οι αποφάσεις αυτές δεν είναι άμοιρες συνεπειών.  Για όλους. Τα λάθη πληρώνονται στη ζωή. Κι όποιος νομίζει ότι μπορεί να βγει κερδισμένος από λαθεμένες ενέργειες, κάνει ακόμη ένα λάθος. Αυτές οι ενέργειες πάντα αφήνουν το αποτύπωμα και το στίγμα τους στον καθένα. 

Εξάλλου ο σοφός παππούς έλεγε: τα λάθη, τα πάθη και οι γυναίκες κοστίζουν ακριβά στη ζωή. Πολύ ακριβά, θα πρόσθετα εγώ.

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ

Διατηρώντας την ψυχραιμία του ο άνθρωπος μπορεί να καταφέρει πολλά. 

C' EST LA VIE

Πόσο επώδυνο είναι όταν απλές μεγάλες χαρές της ζωής μετατρέπονται σε σύνθετες δυσκολίες. Έτσι βεβαια μαθαίνεις και την αξία του τί είχες και του τι έχασες. Είτε θετική είτε αρνητική. Η ζωή βλέπεις παίζει πάντα με το θετικό και αρνητικό.  

C ' est la vie  όμως. Αυτή είναι η ζωή.

ΔΙΑΣΠΩΝΤΑΣ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Λογική. Μπορείς πάντα να την ακολουθείς; Δικαιολογείται η απόκλιση από αυτήν;  Πότε; Γιατί; Αξίζει η παρέκκλιση; Ερωτήματα που βασανίζουν πολλές φορές τον άνθρωπο. Ιδιαίτερα όταν άπτονται του συναισθηματικού τομέα. Τότε όμως προκύπτουν και οι εντονότερες υπερβάσεις της λογικής.  Που είναι και οι πιο καταλυτικές για τον άνθρωπο. Το σωστό κυλάει ήρεμα, αποδεκτά, τυπικά. Μερικές φορές παθιασμένα, αλλά αποδεκτά. Το πέραν της λογικής είναι αυτό που δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις. Αξίζουν; Από μια άποψη ναι. Όταν ζεις τη γοητευτική πλευρά της παράλογης λογικής. Προσοχή θέλει στο να μην κυλήσει κανείς στην καταστροφική πλευρά.     

 Καλά η μέρα. Κυλάει εύκολα με διάφορα.

Η νυχτα πως περνά;

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Μερικές φορές σε περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ δύο ατόμων (για οποιουσδήποτε λόγους), οι άνθρωποι οδηγούνται σε διάφορες σκέψεις και σενάρια που συνήθως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Σίγουρα και οι δυο νομίζουν ότι ο άλλος σκέφτεται αρνητικά γι αυτούς.. Μπορεί αυτό να είναι σωστό μερικές φορές. Ελάχιστες όμως θα έλεγα. Συνήθως και οι δύο "βράζουν" μέσα τους περιμένοντας ένα σημάδι, ένα μήνυμα, μια είδηση από τον άλλον. Μάλιστα σε περίπτωση σχέσης που διακόπηκε για κάποιους εγγενείς λόγους (και όχι για λόγους βασικής διαφωνίας) τότε οι σκέψεις κυριαρχούνται από τον άλλον, κατευθύνονται προς τον άλλον. Δεν απαλείφει κανείς εύκολα συναισθήματα ετών, ενέργειες, πράξεις, κοινές πορείες. Αυτά, όταν είναι αληθινά, δεν ξεριζώνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Μάλιστα πολλές φορές μπορεί να συνοδεύουν κάποιον επί χρόνια ή και για πάντα. Και οι δύο λοιπόν αναμένουν. Κάτι. Ένα σημάδι. Ένα μήνυμα, έστω  και αρνητικό. Ακόμη και το αρνητικό μήνυμα έχει τη θετική πλευρά του. Πάντως καλό είναι σε τέτοιες περιπτώσεις να μην κρατά κανείς εγωϊσμό. Ο εγωϊσμός μόνο κακό προκαλεί. 

ΔΕΝ ΗΡΘΕ

Τα λεωφορεία λίγα, πάνε έλα. Άδεια γενικώς. Τα ταξί λίγα κι αυτά.  Νύχτα. Ποιοι ταξιδεύουν νύχτα; Ελάχιστοι και οι επιβάτες που περίμεναν. Αυτός τι περίμενε, σε ένα άδειο κυκλικό κενό; Κενό-πράγματι, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Νύχτα, κακός σύμβουλος. Νόμιζε ότι θα έπεφτε ο θόλος στο κεφάλι του. Κοίταζε απέναντι, χωρίς να βλέπει. Κοίταζε αδιάφορα. Απλά στιγμές-στιγμές πρόβαλαν περίεργες εικόνες. Προσπαθούσε να βγάλει άκρη. Να βάλει μία τάξη, να θυμηθεί. Ενοιωθε μια οργή. Παλιά ή τωρινή;. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει. Ξαφνικά άκουσε κίνηση. Κάτι θα έφτασε φαίνεται. Νεαροί και νεαρές κατέβαιναν με μια βαλιτσούλα στο χέρι. Φοιτητές και φοιτητριούλες μέσα στη νύχτα. Κάτι του ήρθε στη θύμηση. Ασαφές. Κάτι που φαινόταν να έχει σχέση με φοιτητές. Δεν μπορούσε να εντοπίσει γιατί συνοδευόταν από μια αρνητική ενέργεια. Ήταν οι εικόνες, ήταν οι θύμησες, κάτι που ερχόταν κι έφευγε. Μπερδεμένα όλα. 

Ξαφνικά ησυχία και πάλι. Έφυγαν όλοι. Δύο τρεις έμειναν σ΄ αυτό το κυκλικό χάος. Χαμήλωσαν και τα φώτα. Ίσως του φάνηκε. Αφαιρέθηκε σκεπτόμενος. Λίγο σα να χάθηκε. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ένα χέρι στον ώμο του. Τινάχτηκε.  Τον είχε πάρει ο ύπνος. Ήταν ο φύλακας της ασφάλειας. 

- Κύριε, του είπε. Κοιμηθήκατε. Είναι πολύ αργά. Δεν μπορείτε να μείνετε εδώ. Πρέπει να φύγετε.

Τον κοίταξε σιωπηλός και απορημένος. Αλήθεια, τι ήθελε εκεί αυτός;

- Που μένετε κύριε; ρώτησε ο φύλακας. Πώς θα πάτε;. Να φωνάξω ένα ταξί; Εδώ δεν έχει πια τέτοια ώρα. 

Τον κοίταξε ξανά σιωπηλός, νυσταγμένος και απορημένος.

- Ταξί; Όχι. Θα πάρω το αυτοκίνητό μου. Κάπου έξω το έχω. 

- Θα σας πάω μέχρις εκεί είπε ο φύλακας.

- Ευχαριστώ.

Κοίταξε γύρω του. 

- ΔΕΝ ΗΡΘΕ,  μουρμούρισε. Ούτε σήμερα.

Και ξεκίνησε να φύγει. 

Ιχν.

Ο ΕΡΩΤΑΣ

- Αγόρι μου, για να απολαύσεις τον έρωτα πρέπει πρώτα να τον νοιώσεις. Πρέπει να πονέσεις. Κι έπειτα θα γευτείς τη γλύκα.                                            

Την κοίταξε. Την γνώριζε πολλά χρόνια αλλά πρώτη φορά την παρατηρούσε τόσο. Το  μισό πρόσωπο της ήταν καλυμμένο από το πλούσιο ριχτό μαλλί της. Είχε μια έκφραση δυνατή, επίμονη. Αποφασιστική  θα έλεγε. Το βλέμμα της ήταν ανακατεμένο με επιθυμίες και υποσχέσεις.  Αλλά μαζί αχνόφεγγε κι ένας  δισταγμός. Ίσως μια πικρία.  Ήταν το "πρέπει" που μάλωνε με το "θέλω".

-Τι ακριβώς εννοείς; της είπε.

- Είσαι πολύ έξυπνος και πρέπει να καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Κι όμως αυτή τη φορά ο Πέτρος βρέθηκε ανέτοιμος. Την κοίταξε  βαθιά. Με απορία.

-Σε βλέπω ιδιαίτερα ανήσυχο σήμερα, συνέχισε η Νίκη. Είσαι κάπως αναστατωμένος. Στριφογυρνάς, αναζητάς με το βλέμμα, φαίνεται να οργίζεσαι. Κάτι πρέπει να συμβαίνει. Σίγουρα είσαι ερωτευμένος. Και είναι ωραίο να είσαι ερωτευμένος.

-Ο έρωτας είναι το αντίδοτο της μοναξιάς και του θανάτου. Είναι η ίδια η ζωή, της απάντησε.

Η Νίκη του έσφιξε το χέρι. Απαλά και ίσως τρυφερά.

-Ο έρωτας έχει διακυμάνσεις. Έτσι πρέπει να είναι ο αληθινός έρωτας. Έχει κορυφές και βυθούς. Κι εσύ τώρα είσαι στον βυθό.  Ή μάλλον λίγο πάνω από το βυθό. Αρχίζεις να ξανα-ανεβαίνεις.

Ο Πέτρος τρόμαξε.  Ήξερε ή ψάρευε; Πάντως είχε κάνει απόλυτα σωστή διάγνωση.  Ο Πέτρος μόλις είχε ξεπεράσει μια θυελλώδη συνάντηση. Που έβγαινε από τα σπλάγχνα μιας σφοδρής, θολής και βροχερής μέρας. Του θύμιζε φθινοπωρινό Λονδίνο. Ο Πέτρος περίμενε όλη μέρα ζητώντας και αναζητώντας. Αλλά δεν βρήκε τίποτε. Τίποτε στον ορίζοντα. Πως όμως να φανεί ορίζοντας μέσα από το πέπλο της βροχής; Και τα χαράματα της άλλης μέρας ήρθε η συνάντηση.  Άγρια, απειλητική, αληθινή, ψεύτικη; Ποιος ξέρει; Δικαιολογίες, υποσχέσεις, όρκοι. Τα συνηθισμένα των γυναικών. Αλήθειες και ψέματα μπερδεμένα με φιλιά.

Όμως τι είναι η αλήθεια στον έρωτα; Και ποιο είναι το ψέμα; Υπάρχει άραγε διάκριση; Μήπως ο  έρωτας είναι ολόκληρος ένα μεγάλο ψέμα; Μια φαντασίωση δυο ανθρώπων που κάποια στιγμή βρέθηκαν να κολυμπούν στην ίδια θάλασσα; Και νόμισαν ότι τα κοράλλια και οι ακρογιαλιές φτιάχτηκαν μόνο γι αυτούς; Πως να της πει ότι ήταν ερωτευμένος; Πως να ομολογήσει κάτι που προσπαθούσε να το κρατήσει κρυφό; Αλλά ποιος είπε ότι ο έρωτας μπορεί να κρυφτεί;

- Ο έρωτας, αγόρι μου, φαίνεται παντού, συνέχισε η Νίκη. Στα μάτια, στις κινήσεις, στο πως περπατάς, πως μιλάς. Ακόμη στο πως κάθεσαι.

-Πονάει, είπε ο Πέτρος. Πονάει πολύ.

-Δεν πειράζει. Είναι ο πιο γλυκός πόνος στη ζωή. Μη φοβάσαι. Ζήσε τον.

-Μίλησε μου σε παρακαλώ, της είπε ο Πέτρος. Πες μου ότι θέλεις. Πνίγομαι και μου ΄ρχεται να κλάψω.

Βρισκόντουσαν σε μια εκδήλωση και η μουσική έπαιζε. Συγκυριακά θές, επίτηδες θές, τα τραγούδια έφερναν θύμησες και λύπες. Ο Πέτρος ένοιωθε να τον γρατσουνάει ένα μαχαίρι στην καρδιά. Δεν είχε ηρεμήσει ακόμη. 

Η Νίκη άρχισε να του μιλά. Συνέχεια. Για πολλά. Για βιβλία, για φιλοσοφία, για τη ζωή. Ο Πέτρος άκουγε. Δεν πίστευε ότι ήταν τόσο ολοκληρωμένη, τόσο συναισθηματική, τόσο διαβασμένη. Είχαν ξεχάσει τον κόσμο γύρω τους, δεν άκουγαν καν τη μουσική.

-Εσύ καλά είσαι του είπε κάποια στιγμή. Πονάς, δεν πονάς, είσαι ερωτευμένος. Εγώ νοιώθω ότι δεν ζω. Νοιώθω ότι έχω πεθάνει από τα σαράντα μου. Θέλω να ερωτευθώ.  Να έχω έναν σκοπό. Έναν άντρα που θα με σκέπτεται. Που θα με φροντίζει. Βαρέθηκα να αλλάζω πάνες και να ταΐζω. Βαρέθηκα να μην νοιάζεται κανείς για το τι φοράω, για το πως χτενίζομαι, για το αν υπάρχω. Θέλω να βρω κάποιον που να τον κοιτάζω στα μάτια και να λιώνω. Να με πάρει σ' ένα βουνό και να κάνουμε άγριο έρωτα. Μέσα στο δάσος. Οι δυο μας. Θέλω να με φιλάει και να λιποθυμώ. Θέλω να με κρατάει από το χέρι και να χάνομαι. Σε κόσμους ονειρικούς, υπερβατικούς.

Ο Πέτρος άκουγε. Ήταν η κραυγή μιας γυναίκας που δεν είχε ζήσει. Που απλώς λαθροβιούσε. Όπως πλήθος γυναικών. Που απλά ζητούσε κάτι άλλο. Τι ζητούσε; Μα την ίδια τη ζωή. Μια σταγόνα πνοής. Να ξεφύγει. Από το μηδέν του πουθενά. Να νοιώσει το καυτό χάδι του έρωτα. Να νοιώσει την ανατριχίλα της παρανομίας. Να κάνει αυτό που δεν της επέτρεπαν  τα «χρηστά ήθη» της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας αποστεωμένης, υποκριτικής, εγκληματικά «ηθικής». 

-Πέτρο, με καταλαβαίνεις; Είπε η Νίκη.

Ο Πέτρος καταλάβαινε πολύ καλά. Αλλά τι μπορούσε να κάνει;  Πως μπορούσε να βοηθήσει. Ήταν κι αυτός σε ανάλογη κατάσταση. Ερωτευμένος, βαθιά και ατελείωτα. Και πώς να το πει; Πώς να της πει τη σχέση του;  Ένας τρίτος θα τον μακάριζε. Μια σχέση που οι άλλοι θα την  έλεγαν τέλεια. Θα ΄πρεπε να ήταν ευτυχισμένος. Γιατί αν η Νίκη λαχταρούσε για το ελάχιστο, αυτός είχε το πολύ. Λαχταρούσε όμως για το όλο. Οι άνθρωποι βλέπεις ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι.

Η Νίκη τον κοίταξε σιωπηλά. ΄Εντονα. Πιθανόν να ήξερε, πιθανόν όχι. Όμως καταλάβαινε.

-Ζήσε τη στιγμή, του είπε. Ρούφηξε τα πάντα. Μην είσαι αχάριστος στα δώρα της ζωής.

Ο Πέτρος  της έστειλε ένα ευχαριστώ με τα μάτια. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Ένοιωθε πως θα δάκρυζε. Θυμόταν όμως πολύ καλά τον στίχο της μεγάλης καλλιτέχνιδας: «οι άνδρες δεν κλαίνε..»

Εκείνη την ώρα η ορχήστρα άρχισε ένα ζεϊμπέκικο. Η Νίκη σαν να είχε ξυπνήσει από τον λήθαργο, τον άρπαξε από το χέρι.

-Απαιτώ να με συνοδέψεις.

 Έτρεξαν στην πίστα. Ο Πέτρος στα γόνατα χτυπούσε αφηνιασμένα παλαμάκια και αυτή χόρεψε ένα άγριο, παθιασμένο χορό. Με ένταση και αλλοτριωμένη έκφραση.  Κυριολεκτικά το ζούσε. Όταν τελείωσε, τον κοίταξε και μούσκεμα από τον ιδρώτα του είπε:

-Είναι άδικο να δίνεις αυτά που έχεις, μόνο σε μια μεριά...  

ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ 

ΤΑ ΛΑΘΗ

Τι κρίμα ! 

Πόσο λάθος ! 

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 Είτε εντός είτε εκτός των τειχών 

ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 

Κι όμως πάλι έβρεχε, δυνατά, κατακλυσμιαία,

άστατα.

στα μονοπατια της ποιησης

 

Τρέμει το κορμί
Κάθε φορά που την πλάτη γυρίζεις.

Τα βήματά μου γίνονται πέρασμα
στο αύριο,
όταν τα μάτια σου γεμίζουν στάλες
από λιωμένο κεχριμπάρι.

Οι θύμησες καρφιά στις παλάμες μου,
Και τα χείλη σου
πικρό φιλί μού αποθέτουν σταυρωτά.

Μην ανοίξεις τη χούφτα σου...
Η ψυχή μου θα πετάξει μακριά...
Σαν πεταλούδα
ανάμεσα από τα δάχτυλά σου...

από το διαδίκτυο / αγνώστου

ΕΥΧΕΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ

ΣΕ ΌΛΟΥΣ 

ΝΑΪΣΚΟΙ

Προ ημερών έλεγα για ένα ναό περιφερικού δήμου με τάξη και ησυχία. Σήμερα θα πω για έναν πολύ μικρό ναό στο κέντρο της πόλης. Ηρεμία, κατάνυξη κι εδώ,  μυστηριακή ατμόσφαιρα και ένας ιερέας με απόκοσμη θα έλεγα εμφάνιση, που ενώ έλεγε τα Ευαγγέλια τον φώτιζαν μόλις δύο κεριά. Ουσιαστικά αυτός ήταν ο φωτισμός και για όλον το ναό, στο μεγαλύτερο μέρος της Ακολουθίας. Ο κόσμος λίγος , ενώ όσο προχωρούσε η ώρα τόσο πύκνωνε σε σημείο που δεν χωρούσε πια μέσα στο ναό. Αλλά και στο προαύλιο επικρατούσε ησυχία παρά το ότι τα προαύλια χρησιμοποιούνται συνήθως για συζητήσεις. 

Νομίζω ότι τέτοιοι μικροί ναοί αξίζουν της προσοχής μας σε όλη τη  διάρκεια του έτους.  

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Άστατος καιρός. Κρύο, λίγος ήλιος, πολύ βροχή. Η άνοιξη καθυστερεί μάλλον. Αν και συνήθως ο καιρός  συμπαραστέκεται στη Μ. Εβδομάδα, στην Εβδομάδα των Παθών !  Μετά έρχεται η  Ανάσταση και η Άνοιξη.

Εδώ να πω και κάτι καλό για τις εκκλησιές που πολλές φορές τις κατακρίνω. Και αυτό διότι τούτες τις μέρες η κοσμοσυρροή και η συνεπακόλουθη φασαρία δεν επιτρέπουν ήρεμη και σωστή παρακολούθηση της ιεράς ακολουθίας. Λοιπόν, σήμερα το απόγευμα βρέθηκα σε έναν από τους περιφερικούς δήμους της πόλης και είπα να παρακολουθήσω τη λειτουργία εκεί. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που διαπίστωσα σε εκκλησία τάξη, ηρεμία και θρησκευτικότητα. Ο ναός μεγάλος, μισοφωτισμένος, με σχετικά λίγο κόσμο, που όμως συμμετείχε ενεργά και με κατάνυξη στη Λειτουργία. Και προπαντός χωρίς φασαρία. Μπράβο στους ιερείς αλλά και στον απλό κόσμο που συμμετείχε. 

Βλέπετε πολλές φορές δεν χρειάζονται ωραία ρούχα, τα χρυσά άμφια, πολυστολισμένοι ναοί για να νοιώσεις αυτό που ψάχνεις σε μια θεία λειτουργία. Η πίστη δεν τα χρειάζεται όλα αυτά.

Στο νου μου ήρθε ένας μικρός ναός σε κάποιο χωριό της χώρας πριν πολλά χρόνια. Σχεδόν σκοτάδι μέσα, ένας ιερέας, ένας ψάλτης και 4 άτομα. Έτσι εγκαταβιώνεις. Επίσης, θυμήθηκα την Mantonna del Carmine στο Bergamo της Ιταλίας. Μικρός ναός, με απόλυτη ησυχία, που σου προκαλούσε μια επίσης απόλυτη κατανυκτική διάθεση και γαλήνη. Μάλιστα με το που έμπαινες στο ναό, λες και σε καθήλωνε μια άλλη ατμόσφαιρα.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα. Η Ανάσταση ας απαλύνει και ας απαλείψει τα πάθη και τους πόνους καθενός.

ΦΩΤΟ

 

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

 Το φεγγάρι. Το λεγόμενο "Πασχαλινό φεγγάρι" απόψε...

Δεν χρειάζονται επεξηγήσεις για το τι μπορεί να  αντιπροσωπεύει ένα φεγγάρι...

ΤΩΡΑ ΤΙ;

Τώρα σιωπή μόνον

Σιωπή και αναμονή

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Μπορείς να πιστέψεις τις γυναίκες; Οι πολλοί και έμπειροι λένε όχι. Ποτέ μην πιστεύεις μια γυναίκα ό,τι και να σου πει. Έχουν τέτοιες εγκεφαλικές ιδιότητες και ικανότητες που σε κάνουν το άσπρο μαύρο και εσυ το πιστεύεις. Σου λένε ότι είναι νύχτα κι ας λάμπει ο ήλιος έξω. Και έχουν τέτοια ικανότητα στο να  δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα που δεν μπορείς να τις παρακολουθήσεις ούτε να τις αντικρούσεις.

Παρόλα αυτά πιστεύω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις, που βέβαια επιβεβαιώνουν τον κανόνα. 

Ας θυμηθούμε και τον Ωνάση που έλεγε " όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν καμία αξία αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες".  Κάτι ήξερε κι αυτός. Τέτοιες πάθιες οι γυναίκες της ζωής του, αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτές. 

ΑΤΙΤΛΟΝ

Mια μέρα; 

Λάθος 

Κάθε μέρα

Πάντα.