Πρωτοχρονιά. Του πότε; Ειλικρινά δεν θυμάμαι. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας '70. Πόσα χρόνια πίσω.
Έκανα αγροτικό ιατρείο σε χωριό των Ιωαννίνων. Στα σύνορα με την Αλβανία. Τι χρόνια... Χωριό μικρό, απομονωμένο, ήσυχο. Παραμονή λοιπόν της Πρωτοχρονιάς και σκεπτόμουν . Τι κάνω εδώ τώρα. Σήμερα;. Δίπλα στο ιατρείο που είχε και κατοικία για τον γιατρό ήταν το "Σπίτι του Παιδιού". Τότε υπήρχαν τα περίφημα αυτά κρατικά σπίτια που φρόντιζαν μικρά παιδιά. Υπήρχε βέβαια και μια δασκαλίτσα, όπως την έλεγα εγώ. Τι να κάνουμε λοιπόν παραμονή; Συνεννοηθήκαμε και είπαμε να πάμε Γιάννινα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα φτάσαμε. Μια ώρα δρόμος με το αυτοκίνητο, όχι με λεωφορείο. Δύσκολος δρόμος. Πήγαμε σε ένα κέντρο, όπου φάγαμε και γιορτάσαμε τον καινούριο τότε χρόνο. Μουσική, χορός, νιάτα γαρ. Τα χαράματα φύγαμε και είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία της λίμνης. Τι το ήθελα. Ψάχνοντας να παρκάρω κάτι πάτησε το αμάξι, ξεφούσκωσε το λάστιχο. Νέος οδηγός εγώ, τι να κάνω δεν ήξερα. Μόνος με την κοπέλα στη σχετικά άδεια παραλία μιας πόλης που δεν είχα προλάβει να τη γνωρίσω. Πρωί Πρωτοχρονιάς, τα πάντα κλειστά. Ευτυχώς όμως πέρασε σε λίγο μια παρέα νεαρών που σταμάτησαν και βοήθησαν. Άλλαξαν το λάστιχο, μας ευχήθηκαν και έφυγαν.
Εμείς κάναμε μια μικρή βόλτα με τα πόδια. Είχε ξημερώσει πλέον. Πήγαμε και σε μια εκκλησία, ανάψαμε ένα κερί για το καλό, ήπιαμε κάτι για πρωϊνό να συνέλθουμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Έπρεπε να είμαστε και στο χωριό. Στις δουλειές μας. Ποιες δουλειές μας; Μόλις φτάσαμε πέσαμε για ύπνο κατευθείαν, κουρασμένοι, ξενυχτισμένοι και λίγο στενοχωρημένοι λόγω αυτοκινήτου. Ύπνος λοιπόν για ξεκούραση. Και προς αποφυγήν πάσης παρεξηγήσεως, ο καθείς στο σπίτι του. Τώρα αν είπε κανείς εκ των κατοίκων κάτι, που μας είδε να επιστρέφουμε πρωί, πρόβλημα του.
Τι αναμνήσεις! Τι εποχές!
6 σχόλια:
Μου αρέσει να διαβάζω παλιές αναμνήσεις Πρωτοχρονιάς που άφησαν κάτι. Ας είναι καλά η παρέα των νέων που έβαλαν ένα χεράκι.
Φιλί :)
Ναι, Μάνια μου. Μετά το χαρούμενο βραδυ-ξενυχτι ήρθε το ατύχημα. Άπειρος οδηγός εγώ (δεν είχε καιρό που είχα πάρει αυτοκίνητο), συνόδευαν και την κοπέλα. Είχα θορυβηθεί. Ευτυχώς βρέθηκαν τα παιδιά. Παλιές αναμνήσεις μιας μακρινής εποχής. Τελικά ευχάριστες αναμνήσεις από τα νιάτα μας.
Πολλά φιλιά.
By the way. Το σχόλιο σου ήταν ανακουφιστικό. Ήρθε σε μια στιγμή που η διάθεση μου ήταν πολύ πεσμένη. Κι έλεγα να γράψω κάτι έτσι ίσως πονεμένο. Σήμερα ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Χαρούμενη μέρα. Βγήκα μια μεγάλη βόλτα στον ήλιο. Τώρα το βράδυ δεν ξέρω τι Μ επιασε. Να όμως που μου επανεφερες τη διάθεση. Να προσέχεις τα χιόνια εκεί. Εδώ δεν χιονίζει όπως καταλαβαίνεις αλλά κυκλοφορούν διάφοροι ιοί και παραϊοί.
Θα πάω να φάω ένα μελομακάρονο για ενδυνάμωση!
Είδες ένα περίεργο; οι παλιές αναμνήσεις που ξεκινούν με αγωνία και μετά δίνουν αίσιο τέλος, χαράζονται στον σκληρό δίσκο του μυαλού μας ακριβώς για την αγωνία που είχαμε και αναπαράγονται ως ευχάριστες, Είμαι σίγουρη πως έχεις πάρα πολλές τέτοιες ιστορίες.
Είναι τρίπτυχη η θεραπεία για να πετύχει ¨Ηλιος, βαθιές εισπνοές και απόσπαση προσοχής. ωωωω ναι το μελομακάρονο είναι μια από τις καλύτερες ιδέες για να σου αποσπάσουν την προσοχή!
Ούτε εδώ στο Μοντρεάλ χιονίζει για την ώρα... μια φορά μόνο αλλά το έλιωσε γρήγορα, όσο για τον ήλιο μπα, παλεύει ο γλυκός μου με τα σύννεφα συνέχεια. Το περιμένω το χιονάκι για να πάμε καμιά μονοήμερη εκδρομή. Άσε που μετά από μια δυνατή χιονόπτωση βγάζει ήλιο και λάμπει το λευκό του χιονιού.
Πολλά πολλά φιλιά :)
Μετά το χιόνι ο ήλιος είναι ευπρόσδεκτος. Λάμπουν τα πάντα. Μαύρο γιαλί, ένα σκούφο στο κεφάλι, γάντια και βόλτα.
Ξέρεις τώρα που δεν έχω πολλές εκκρεμότητες επαγγελματικές (τι εκκρεμότητες συνταξιούχος άνθρωπος) μου έρχονται στο νου πολλά από το παρελθόν. Δεν νομίζω ότι κουράζει η αφήγηση τους ή δεν πρέπει να γίνεται. Αντίθετα, το βλέπω σαν κατι δίκην "ημερολογίου". Θα μου πεις δικό μου είναι το μπλογκ, ότι θέλω γράφω. Πχ εσύ γράφεις πολλαπλάσιες πολλαπλάσια από ότι εγώ. Είσαι και δημοσιογράφος βλέπεις.
Δημοσίευση σχολίου