Σήμερον κρεμάται επί
ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας…
Μ. Πέμπτη. Οι εκκλησιές γεμάτες. Που να βρει στασίδι; Που να
βρει ένα ήσυχο μέρος να προσευχηθεί;
Πήγε νωρίς στο ναό. Βρήκε μια γωνίτσα στο τέλος του τοίχου,
έκλεισε τα μάτια, προσπάθησε να ηρεμήσει και άφησε τον νου ελεύθερο. Να
σκεφτεί. Να προσευχηθεί. Να ζητήσει συγγνώμη.
Τι είχε κάνει; Παρανομία; Μα είναι παρανομία να αγαπήσει
κανείς βαθιά, αληθινά; Άκαιρα βέβαια,
αλλά τόσο έντονα, τόσο πραγματικά, τόσο απόλυτα. Είναι το αληθινό παρανομία;
Ο νους ταρακουνιόταν. Άρχισε να σιγοψέλνει. Μήπως και
ξεχάσει τα σκεπτούμενα. Ήθελε ένα μέρος ήσυχο. Που να το βρει όμως; Ίσως αν
ήταν στη Madonna del Carmine. Ναι, ίσως εκεί θα είχε περισσότερη ησυχία. Οι
καθολικοί πάντα έχουν πιο ησυχία κατά τη λειτουργία. Τώρα όμως ήταν εδώ. Και
μάλιστα στην εκκλησία όπου εκείνη παντρεύτηκε.
Σήμερον κρεμάται επί
ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας...
Τι λόγια ύψιστα. Τι έμπνευση μέγιστη. Προσευχήθηκε έντονα. Μια
μικρή συγχώρεση ζητούσε. Από τον Κύριο που θυσιάστηκε για όλους. Συγχώρεση για
το κακό που έκανε, σε όποιον το έκανε, αν το έκανε. Στις οικογένειες, σε
εκείνη, στον εαυτό του;
Όμως πόσο κακό εμπεριέχει ή προκαλεί η αλήθεια; Κι αυτός αγάπησε
αληθινά. Αμετάκλητα. Φταίει άραγε ο ίδιος μόνο;
Σήμερον κρεμάται επί
ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου