ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 1

Η μουσική έπαιζε απαλά. Ίσα ίσα για να καλύπτει το συνεχές βουητό των αυτιών. Ένα μαρτύριο κι αυτό. Το πιο αθώο ουσιαστικά. Θυμόταν, πριν πολλά χρόνια, νέος σχετικά τότε, είχε πάει στο Λονδίνο για το πρόβλημα. Ο καλύτερος ΩΡΛ εκείνη την εποχή ήταν ένας Ινδός. Θα πεις στην Αγγλία πάντα οι ξένοι είναι αυτοί που διαπρέπουν. Οι Άγγλοι δεν φημίζονται ούτε για το σύστημα υγείας που διαθέτουν, ούτε για την ιατρική ευφυία τους, ούτε για τις στρατηγικές που εφαρμόζουν. 

Του είπε λοιπόν ο γιατρός, ότι τα βουητά αυτά είναι όπως η πρεσβυωία. Εμφανίζονται στη μέση ηλικία και παραμένουν εσαεί. Πρεσβυακουσία. Δεν χρειάζονται ούτε φάρμακα ούτε τίποτε. Λίγο μουσική. Βέβαια όταν κανείς είναι νέος, δεν χρειάζεται ούτε τη μουσική. Δουλειές, τρεχάματα, κούραση και το βράδυ έρχεται ο ύπνος.

Τώρα όμως; Η ηλικία προχώρησε, εμφανίστηκαν προβλήματα, εξαφανίστηκε ο ύπνος. Το ταβάνι πάντα άσπρο. Τα βιβλία απέναντι, τα βλέφαρα ανοιχτά, οι σκέψεις στριφογυρίζουν. Η μουσική λοιπόν απαραίτητη. Απαλά νοσταλγικά κύματα φέρνουν κάποια γαλήνη. Φέρνουν αναμνήσεις. 

Ώρες ώρες το απαλό κύμα αλλάζει. Σα να ξεσπάει καταιγίδα και η μουσική αγριεύει. Είναι τότε που εμφανίζονται οι θύμησες από τα παλιά. Από τα νιάτα. Τότε που υπήρχαν οι κλασικές ντισκοτέκ. Πολλές οι φοιτητο-παρέες. Γελαστοί νέοι, ξένοιαστα κορίτσια. Χόρευαν με τις ώρες. Ωραία χρόνια. Αλλά και λίγο αργότερα. Νέοι γιατροί. Δεν σταμάτησαν. Η διασκέδαση συνεχιζόταν. Οι νεαροί κύριοι με τα κοστούμια και τις γραβάτες (πάντα), οι γιατρίνες κομψά ντυμένες. Άλλες εποχές, όμορφες εποχές. Λες και έδιναν ραντεβού οι τάξεις στη "Θεσσαλονικιά". Την εκπληκτική disko λίγο μετά το αεροδρόμιο της πόλης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια συνέχιση, επέκταση ή προέκταση του περίφημου "Χορού της Αμυγδαλιάς". Ο διασημότερος χορός του πανεπιστημίου.  Ο ετήσιος χορός της Ιατρικής Σχολής, όπου προσπαθούσαν να παρευρίσκονται φοιτητές και από τόσες άλλες σχολές. Οι μουσικές εκείνες λοιπόν μπλεκόντουσαν με την απαλή νυκτερινή μουσική. Μια πάλη του χθες με το σήμερα. Πώς όμως να ηρεμήσει ο άνθρωπος με τέτοιες εναλλαγές;

Εκεί που θυμόταν μια κάποια κλασική κυρία του σήμερα, μια νοικοκυρά, μια εργαζόμενη, πετάγονταν στο μυαλό η εκρηκτική τροφαντούλα της Καρόλου Ντηλ. Τι αναμνήσεις. Τι χρόνια.Tι πάρτυ σ εκείνο το παλιό αρχοντικό της Ντηλ. Και μαζί θυμήθηκε και τη φίλη της.  Η Λ. και η Λ. Δύο διαφορετικές νεαρές του ιδίου στυλ όμως, με ίδιο αρχικό ονόματος. Συμπτώσεις. Η μία στο ιστορικό της είχε  ένα κολλέγιο κι ένα δυνατό οίκο αισθητικής. Με παράπλευρο μια εγγραφή στους Ρόταρυ. Η άλλη ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά καταστήματα του κέντρου. Τότε που δεν υπήρχαν ούτε εμπορικά mall, ούτε αλυσίδες καταστημάτων. Η ζωή περιστρεφόταν γύρω από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Ποιος όμως νοιαζόταν για γάμο τότε; Σωστό ή λάθος; Δύσκολο το συμπέρασμα. 

Ξαφνικά σιγή. Η απαλή μουσική είχε τελειώσει. Οι μνήμες θόλωσαν. Κοίταξε το ρολόι απέναντι. Πάλι τα ίδια. Πάλι αϋπνία. Τουλάχιστον οι μνήμες απαλύνουν λίγο τους πόνους. Που να βρίσκονται άραγε σήμερα η Λ και η Λ;