Όμως ο ουρανός μουντός. Σκοτεινός. Βαριά σύννεφα. Βρέχει. Χειμώνας πια. Που να πας σήμερα; Πώς να κυκλοφορήσεις; Κοιτάζω το μελαγχολικό τοπίο. Κάθε εποχή έχει τις χάρες της. Ακόμη και ο χειμώνας.
Ας πάω για πρωινό. Ένα τσάϊ θα βελτιώσει τη διάθεση που προκάλεσε το σκοτεινό φόντο του καιρού. Στην κουζίνα με πλημμυρίζει ένα άρωμα θεσπέσιο. Μάλιστα, κατάλαβα. Οι σακούλες με τα λεμόνια. Όχι του εμπορίου φυσικά. Από τη λεμονιά του κήπου φρεσκοκομμένα. Τόσα χρόνια δεν είχα παρατηρήσει πως τα αρώματα της φύσης είναι κλάσεις ανώτερα από τα τεχνητά υγρά με τα οποία ραντίζονται οι γυναίκες. Αρκεί να μυρίσει κανείς ένα απλό λεμόνι, ολόκληρο ή και κομμένο στη μέση. Θα ταξιδέψει σε άλλα ευωδιαστά επίπεδα.
Σήμερα αντιλήφθηκα ότι είχα ξεχάσει. Εδώ και καιρό. ΞΕΧΑΣΑ, ναι. Πολύ σημαντικό αυτό και πολύ σύντομα. Κάποτε για να ξεχάσω χρειάστηκε πολύς καιρός. Επώδυνες καταστάσεις. Δεν πρέπει κανείς να βασανίζεται έτσι. Δεν αξίζει θα έλεγα. Τώρα ξέχασα, εύκολα. Delete το λένε στην καθομιλουμένη. Πιο απλά σημαίνει ότι το πρόσωπο που ξέχασα δεν ήταν κάτι σημαντικό, κάτι το ιδιαίτερο. Κάτι που να μπορεί να αφήσει ένα στίγμα, ένα αποτύπωμα στη ζωή σου. Ordinary people. Έτσι δεν το λένε στα ελληνικά;
Προχώρησα προς την κουζίνα πάλι. Ας αφεθώ στα μυρωδικά της φύσης...
Μακράν των τετριμμένων κοινών καταστάσεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου