Κρυώνω. Απόψε κρυώνω πολύ. Φοβάμαι. Δύο συναισθήματα που τσακίζουν τον άνθρωπο... Βουνό τα κύματα του άγνωστου αύριο. Ή θα σκαρφαλώσεις το κακοτράχαλο βουνό ή θα κολυμπήσεις στα άγρια κύματα. Πόσο πιθανό να νικήσεις;
Αισιοδοξία χρειάζεται. Που να τη βρεις όμως; Πόσο επιθυμία για ένα ταξίδι. Είναι και εκείνες οι ώρες που σου έρχεται η επιθυμία να βγεις έξω. Να περπατήσεις. Τρεις τα χαράματα. Να σε δροσίσει ο παγωμένος αγέρας. Ή να πάρεις το αυτοκίνητο. Και μέσα στη νύχτα να γυρνάς. Χωρίς σκοπό. Και γυρνώντας να αρχίσει να ξημερώνει. Αυτό σε χαλαρώνει. Και σε ανταμείβει. Η Θεσσαλονίκη είναι μαγευτική όταν αρχίζει και χαράζει. Είναι μια άλλη όψη της πόλης.
Πάντα μου άρεσε αυτή η ώρα. Το έζησα (το επεδίωξα μάλλον) μερικές βραδιές στη Ν. Υόρκη. Να περπατάς τα χαράματα. Στο Μανχάτταν. Να βλέπεις τους ατμούς να αναδύονται από τα φρεάτια. Τον κόσμο να αρχίζει να πυκνώνει. Τα μαγαζιά με πρωϊνό να ανοίγουν ένα-ένα. Πόσα τέτοια μαγαζιά στους δρόμους. Πρωϊνό (πρωϊνό όμως) νωρίς στη Ν. Υόρκη είναι μια εμπειρία απολαυστική, αξέχαστη. Γραφικές και πανέμορφες γωνίες. Η πολύβουη πόλη έχει ξυπνήσει και ο κόσμος τρέχοντας για τις δουλειές του κάνει και μια στάση για το κολατσιό του. Μαγαζιά γεμάτα, γλώσσες διάφορες. Και μέσα στην ταραχή παραγγέλνεις κάτι στα αγγλικά και μπορεί να σου απαντήσει ο σερβιτόρος στα ελληνικά. Μόνο για ένα τέτοιο πρωϊνό θα ήθελα να ξαναπάω στη Ν. Υόρκη.
Η χαραυγή στη Θεσσαλονίκη φυσικά διαφορετική, αλλά δεν παύει να είναι μια επίσης ελκυστική εμπειρία. Πιο χαλαρές κινήσεις, πιο απαλά χρώματα, τα παιχνιδίσματα των φώτων με την ήρεμη θάλασσα, οι γραφικοί ξενύχτηδες που ξεπροβάλλουν ένας ένα από τα μπαράκια … Μια ενδιαφέρουσα παρέκκλιση από τον τυπικό ύπνο της νύχτας.
Οι σκέψεις και οι θύμησες φαίνεται να γαλήνεψαν κάπως τον φόβο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου