Πόνος. Συνεχής ή περιοδικός. Υποφέρεται; Γιατί; αναρωτιόταν. Και κουνούσε αμέσως το κεφάλι του, ζητώντας συγγνώμη. Υπάρχει γιατί σε τέτοιες περιστάσεις; Υπάρχει ερμηνεία; Όχι φυσικά. Ο άνθρωπος έτσι δομήθηκε. Εν σοφία, αλλά φθαρτός. Κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κάποτε αρχίζει η φθορά. Σε άλλους νωρίτερα σε άλλους αργότερα. Και αποτελεί μέγιστη ύβρι το να αναρωτηθεί κανείς, το γιατί σε μένα; Μα όλοι ίδιοι είμαστε. Τι θα πει γιατί σε εκείνον και όχι στον άλλον. Τί είναι ο άνθρωπος για να ορίζει σε ποιον θα φανεί το Α ή Β κακό;
Βέβαια, αυτό είναι ελάττωμα ή ατόπημα πολλών κατοίκων του
πλανήτη μας. Πολλοί θεωρούν πως είναι άτρωτοι, παντοτινοί, πως θα κυριεύσουν το
σύμπαν. Οποία ματαιοδοξία. Οποία άγνοια. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι πάντα
έτοιμος, για το αύριο. Και φυσικά καλό ότι μπορεί να πραγματοποιήσει σήμερα να
μην το αναβάλλει ποτέ για αύριο. Ό,τι μπορεί να ζήσει σήμερα ας το ζει. Το
αύριο είναι άλλος αιώνας.
Κοίταξε το ρολόϊ, ως
συνήθως. Απλές έννοιες, σκέφτηκε. Θεωρούσε ότι όλοι τις γνωρίζουν. Πιθανόν ναι,
πιθανόν όχι. Ένας βραχύς αλλά οξύς πόνος του θύμισε την κατάσταση του. Έπρεπε
σιγά-σιγά να αποσύρεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου