ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ο χρόνος αποχωρεί. Αφήνοντας σε άλλους καλές και σε άλλους όχι καλές αναμνήσεις.

Προσωπικά, ο χρόνος αυτός με δίδαξε πολλά. Κυρίως δυσάρεστα. Και μου άφησε επώδυνες καταστάσεις, τελείως απρόσμενες. Διαχειρίσιμες ή μη θα το δείξει ο χρόνος που έρχεται. 

Ωστόσο, καλά ή κακά τα μαντάτα για τον καθένα, πρέπει πάντα να ελπίζουμε, και πάντα να πιστεύουμε. Κανείς δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του αλώβητο. Η πορεία μας καθοδηγείται 'Ανωθεν. Και για όλα υπάρχει κάποιος λόγος.

Καλή Χρονιά σε όλους. Με Υγεία και με Σύνεση. 

ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ

Κάθε πράξη σ' αυτή τη ζωή (πέραν της ρουτίνας) αφήνει ένα στίγμα, ένα αποτύπωμα στον άνθρωπο. Πλανάται πλάνη μεγάλη όποιος νομίζει ότι μπορεί να αποφύγει ή να παρακάμψει τα στίγματα (λίγα ή πολλά) της ζωής του. Έρχονται στιγμές που τον γκελώνουν, θέλει δεν θέλει. Και μερικές φορές τον ματώνουν.

 

AΤΙΤΛΟΝ

Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, 

αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις.

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ρέουν οι σκέψεις. Ρέουν και οι αναμνήσεις. Ο χρόνος λένε ότι είναι πανδαμάτωρ. Έχει την ικανότητα ή ιδιότητα να σου απαλείφει βαθμιαία τις άσχημες αναμνήσεις και έτσι επιβιώνουν οι σχετικά καλύτερες.

Παραμονές Χριστουγέννων. Τι να πρωτοθυμηθείς. Τη σοκολάτα που ήπιες σ ένα κλασικό καφέ της πόλης με την πιο ευχάριστη (τότε) παρέα που μπορούσες να έχεις; Φοβερή συνάντηση. 

Το ζαχαροπλαστείο μιας επαρχιακής πόλης όπου ένα ζευγαράκι φοιτητών τρέμοντας από το κρύο δίσταζε να μπει μέσα γιατί δεν ήξερε αν του έφταναν τα χρήματα; Υπήρχε πιο μεγάλη ευχαρίστηση από το να κεράσεις τα παιδιά αυτά ένα γλυκό κι ένα καυτό τσάι;

Τον αποκλεισμό από τα χιόνια, καθ οδόν ταξιδεύοντας και την αναγκαστική διανυκτέρευση σε μικρή πόλη κοντινή, σ ένα ξενοδοχείο γεμάτο από ταξιδιώτες, κι αυτοί αποκλεισμένοι από ανάγκη;.  Είχε διακοπεί παρακαλώ η συγκοινωνία στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης Αθηνών. 

Αναπολώντας τώρα, λες ας ήμουν νέος ή νεότερος και ας είχα τέτοιες περιπέτειες.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 10

Kοίταγε από το παράθυρο. Ο ήλιος χαμήλωνε σιγά σιγά. Πιο πολύ νύχτα τώρα. Αλλά σε λίγες μέρες θα άρχιζε η αντίστροφη πορεία. 

Πώς είναι η φύση. Πόσο σοφή είναι. Κάθε χρόνο η κυκλική πορεία. Η ισημερία, η αντιστροφή. 

Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και στη ζωή του ανθρώπου; Κι εκεί έχουμε μια ισημερία. Αλλά είναι μόνο μία. Διαφορετική χρονικά σε κάθε άνθρωπο. Από κει και πέρα όμως υπάρχει μόνον κάθοδος. Όχι άνοδος. Αρχίζει η επιστροφή στη γη που μας γέννησε.  Η άνοδος είναι πνευματική και ψυχική. Ευτυχής  όποιος την κερδίσει. Γιατί θα είναι μόνιμη. Και πάντα πρέπει να είμαστε εν εγρηγόρσει για αυτό.

Κοίταξε πάλι προς τα έξω. Ο ήλιος είχε χαθεί. Σκοτείνιασε. Άρχισε πια η διαδρομή της νύχτας. Προσπάθησε να διαπεράσει με το βλέμμα το έξω...

Από το ραδιόφωνο ακουγόταν κάτι μελωδικό. Ένα σου χάδι...

Είδες τι κάνει ένα χάδι...

Φωτίζει ακόμη και το βράδυ...

 

 

OΜΙΧΛΗ

Μετά μια ακόμη νύχτα με λίγο ύπνο, διαστήματα αϋπνίας και διαταραχές γενικώς, ξυπνάς το πρωί και βλέπεις ένα υπέροχο θέαμα. Η πόλη βυθισμένη στην ομίχλη.

 Πραγματικά, θέαμα που σε συναρπάζει και σε οδηγεί σε ποικίλους συνειρμούς.

Ομίχλη, είναι σαν να χάνεσαι στο μυστήριο της ύπαρξης σου. 

Καλημέρα.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 9

Η μέρα κυλάει. Το βράδυ είναι κολλημένο. Στάσιμο στο σκοτάδι της νύχτας. Φοβάται φαίνεται να αντικρύσει το φως της αυγής, της μέρας. Εκεί που φαίνονται οι αληθινοί ή ψεύτικοι άνθρωποι. 

Η μέρα κυλάει λοιπόν. Το βράδυ σκέπτεσαι. Τι έκανες τη μέρα; Ποιους είδες; Με ποιους και με πόσους μίλησες; Η επικοινωνία αναγκαία για τον άνθρωπο. Για όλους. Όμως τη νύχτα κάνοντας ταμείο, βλέπεις αν άξιζαν όλα αυτά, όλοι αυτοί. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μιλάς με πολλούς. Με τη ψυχή σου μπορείς να μιλάς; Αυτό αξίζει. 

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ. Καβάφης 

ΚΡΕΑΣ...

Σήμερα μια φίλη,  μου έστειλε ένα μικρό πόνημα της. Να το διαβάσω, να το κρίνω κλπ. Γράφει εδώ και χρόνια. Ερασιτεχνικά βέβαια, αλλά γράφει καλά. Κι εγώ ερασιτεχνικά γράφω κι έτσι ανταλλάσσουμε τις ερασιτεχνικές μας απόψεις μερικές φορές.

Το κείμενο αφορούσε τις οχλήσεις, την πίεση, την αντίσταση αλλά και την υποταγή που υφίσταται μια γυναίκα στο περιβάλλον της, και ειδικά το εργασιακό. Εμπειρίες από το δικό της περιβάλλον θεωρώ, μιας και γνωρίζω περίπου τι τραβάει η ίδια. 

"Κρέας - το έσχατο σκαλοπάτι..." ο τίτλος.

Βέβαια, δεν χρειάζεται να διαβάσεις το συγκεκριμένο διήγημα (ας το πούμε έτσι) για να καταλάβεις τι παίζεται στον ανελέητο χώρο της εργασίας, αλλά και εκτός αυτής. Οι γυναίκες αποτελούν το συνεχές και μόνιμο θήραμα των ανδρών (άσχετο αν στην πράξη πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο). Αυτά περιγράφει η φίλη,  μυθιστορηματικά βέβαια, προσπαθώντας να δώσει μιαν εξήγηση για το πώς οι περισσότερες γυναίκες βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι οι άντρες τις θέλουν για την προσωπικότητά τους, την ευφυία τους κλπ. Αδυνατούν να καταλάβουν πως η πλειονότητα ουσιαστικά των ανδρών τις χρησιμοποιεί σαν ένα κομμάτι κρέας. Για ικανοποίηση των ορέξεων και αναγκών τους και μόνον. Οι γυναίκες δεχόμενες αυτό το πράγμα, συνειδητά ή μη, φτάνουν πραγματικά στο τελευταίο σκαλοπάτι του φύλου τους. Εκεί που δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σεβασμός, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε τίποτε.

Σε αντιδιαστολή, η φίλη το παραβάλλει αυτό και το συγκρίνει με δύο κατηγορίες γυναικών για τις οποίες το σεξ είναι συνειδητή επιλογή, παρόμοια και για τις δύο αλλά από διαφορετική σκοπιά ιδωμένη.

Είναι οι γυναίκες που εκδίδονται για το χρήμα και μόνον, και οι γυναίκες που χρησιμοποιούν τις χάρες τους και το σεξ, για εύρεση κάποιας θέσης, για βελτίωση της θέσης, για αναρρίχηση σε αξιώματα, για δώρα και όλα τα συναφή. Και οι δύο λοιπόν κάνουν την ίδια δουλειά: χρήση του σεξ για κέρδος και μόνον, όχι για προσωπική ικανοποίηση και αναζήτηση ηδονής. Κοινώς πορνεία. Αυτές δεν τους νοιάζει καν αν είναι αντικείμενο κρέατος. Αυτό εξάλλου θέλουν. Να κερδίσουν κάτι.

Οι άλλες; Δεν καταλαβαίνουν; Και ονειρεύονται αγάπες και λουλούδια; Αυτές οι άλλες είναι που τις διαχειρίζονται σαν κρέας, χωρίς μάλλον να το καταλαβαίνουν. Εδώ θα ήθελα εγώ να δώσω μια ελάχιστη διέξοδο στη σκοτεινή αυτή ιστορία και να δεχτώ ότι ένα ποσοστό απειροελάχιστο, της τάξης του 0.000,  μπορεί να ξεφύγει από τον κανόνα και αυτό γιατί θα βρεθεί κάποιος άντρας που θα ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι. Δεν το πιστεύω και πολύ, αλλά είναι τόσο σπάνιο που απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.  

Και καταλήγοντας είπα στη φίλη ότι κατά βάση η γυναίκα της δύσης και η μουσουλμάνα των τζιχαντιστών κλπ είναι ουσιαστικά ίδιες από άποψη τελικής μεταχείρισης. Απλά στη δυτική γυναίκα έχουν επιτρέψει έναν πιο "φιλελεύθερο" φαινότυπο.

ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τόσες μέρες βροχή και κρύο. Σήμερα βγήκε ο ήλιος έστω και για λίγο. Ευκαιρία για βόλτα. Περπατώντας αργά, αλλά ίσως έτσι απολαμβάνεις καλύτερα τη βόλτα. Και μπορείς να παρατηρείς και τους άλλους περιπατητές. Έτσι πρόσεξα και μια μοναχική   κυρία. Γνωστή; Πιθανόν. Τόσα πολλά χρόνια πίσω. Κι όμως αυτή ήταν. Τη φώναξα. Ναι, η Λ. Τι περίεργο, πάλι το ίδιο γράμμα. Πόσες Λ. γνώριζα; Τι χαρές κάναμε Με γνώρισε αμέσως. Πόσα χρόνια. Μετά το πανεπιστήμιο (συμφοιτητές γαρ) χαθήκαμε ουσιαστικά. Ζήτημα να την είχα δει τυχαίως μια φορά.  

Κάτσαμε λίγο κάπου και τα είπαμε. Τι να πρώτοπούμε και τι να πρωτοθυμηθουμε. Τις ατέλειωτες ώρες που συζητούσαμε τα βράδια, γυρνώντας από το πανεπιστήμιο η κάποιο φροντιστήριο; Μέναμε πολύ κοντά και όταν φτάναμε στα σπίτια, πριν χωρίσουμε πιάναμε τη συζήτηση. Ατελείωτη. Και ήταν τόσο ευχάριστη η κουβέντα μαζί της. Το κορίτσι με τη γλυκειά φωνή. Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά είχε την πιο γλυκειά φωνή που άκουσα ποτέ στη ζωή μου. Συναρπαστική φωνή. Αξέχαστη. 

Είπαμε πολλά, για όλα. Προχώρησε κι αυτή στην καριέρα της. Διευθύντρια μεγάλου εργαστηρίου σε μείζον νοσοκομείο της πόλης. Όμως στο τέλος τι μένει; 

Φτάνοντας και στα προσωπικά, δεν την είδα ευχαριστημένη. Είπε ένα εντάξει κι έκλεισε το θέμα λέγοντας:

Δεν πρέπει να κάνεις πρώτη σου προτεραιότητα κάποιον που σε βλέπει απλά σαν εναλλακτική λύση.

Πόσο σωστό. Και πόση πίκρα έκρυβε. Μια από τις πιο έξυπνες φοιτήτριες της χρονιάς μας, με την ωραιότερη φωνή της ιατρικής, με μια άξια καριέρα και με φαινομενικά καλή οικογένεια, να καταλήγει σε τέτοιες διαπιστώσεις για τα προσωπικα της! 

Να ήταν η μόνη ;  Πόσοι άντρες ή γυναίκες δεν καταλήγουν σε τέτοιο συμπέρασμα;  Πόσο λάθος εκτιμούμε τον απέναντι μας μερικές φορές. Και πόσο λάθος να στηρίζουμε ορισμένα πράγματα σε αυτόν; 

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...

 Κάποτε άκουγε ένα τραγούδι και έκλαιγε. Τώρα ακούει το τραγούδι και σκέφτεται. Αύριο δεν θα ακούει καν το τραγούδι. Έτσι πιστεύει ότι θα νιώσει ελεύθερος/η. Όμως είναι ελευθερία να ξυπνάς το πρωί και να μη νιώθεις δίπλα σου μιαν ανάσα, μια φωνή, έστω μια γκρίνια;

Πόσο λάθος έχουν μερικοί άνθρωποι. Γυναίκες ή άντρες. Το ίδιο είναι...

Σοφό αυτό που έλεγε κάποιος/οια: δεν με νοιάζει με ποιον κοιμάσαι τα βράδια. Εγώ κάθε πρωί ξυπνάω μαζί σου. 

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... -8

 Χειμωνιάτικος καιρός. Συννεφιά, βροχή, κρύο. Όμως, είπαμε, κάθε εποχή έχει τις χάρες της.

Καλό ντύσιμο, ίσως ένα καπέλλο, το κασκόλ απαραίτητο και έτοιμος για βόλτα στην παραλία. Αυτή η μουντή ατμόσφαιρα σε πολλούς δεν εμπνέει. Ωστόσο, είναι ίσως πιο καλή για βόλτα από ότι να έχει ήλιο και ζέστη.

Παραλία άδεια. Ελάχιστοι περιπατητές, ευκαιρία για "άθληση" και (περι)συλλογή. Στις σκιές του ουρανού πιο εύκολα συγκεντρώνονται οι σκιές της μνήμης. Περπατάς αργά, ο αγέρας τσιμπά τα μάγουλα, σε ξανανιώνει, σε ζωντανεύει.

Οι σκέψεις φουντώνουν σιγά σιγά, το μυαλό θυμάται. Φέρνει εμπρός τα καλά, απωθεί τα όποια δυσάρεστα. Κι όταν η κούραση ειδοποιήσει, τότε υπάρχει και το παγκάκι. Πάντα άδεια τέτοια εποχή τα παγκάκια. Και πραγματικά είναι πολύ όμορφο να κοιτάς τη σκουρόχρωμη θάλασσα, ανταριασμένη καμιά φορά, Πάντα καλά ντυμένος, επαναλαμβάνω. 

Μια τέτοια φορά συνάντησα κάποτε δύο κινούμενα μάτια. Μόνο μάτια. Όλο το υπόλοιπο ήταν καλυμμένο. Μπότες, παντελόνι, παλτό , σκουφί, κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό και στο πρόσωπο. Το μόνο που φαινόταν ήταν δύο μάτια. Χρώμα; Απροσδιόριστο. Ο καιρός γαρ. Αστραποβόλα; Ναι. Δύο μάτια. Τα δύο βλέμματα διασταυρώθηκαν, στιγμιαία. Και μετά χάθηκαν. Το αποτέλεσμα; Χρειάζεται άραγε; Υπήρξε αποτέλεσμα; Φυσικά όχι, εμφανώς. Το ότι όμως μετά τόσες δεκαετίες θυμάμαι εκείνο το βλέμμα, δεν είναι ένα κάποιο αποτέλεσμα;

Η ΓΑΤΟΥΛΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

 Η βροχή ατελείωτη. Άνοιξαν οι ουρανοί. Το κρύο τσουχτερό. Κολλημένος στο σώμα θέρμανσης προσπαθούσε να ζεσταθεί.

Σκέφτηκε το γατί. Τη γατούλα που του κρατούσε συντροφιά. Το είχε στη βεράντα, σε ειδικό κουβούκλιο, κουβέρτα από κάτω, κουβέρτα σκεπασμένο, οι τέντες κατεβασμένες. Δεν έφτανε η βροχή. Θα μπορούσε να το έχει μέσα στο σπίτι, αλλά δεν το ήθελε η γάτα. Γινόταν ανήσυχη και τριγύριζε. Έψαχνε το έξω πάντα. Τη βεράντα, τον κήπο, τα δέντρα. 

Ομως σήμερα ο καιρός ήταν δύσκολος. Έπρεπε να το προστατεύσει το γατί. Βγήκε έξω και με προσοχή έφερε τη γάτα στο δωμάτιο. Στη ζέστη. Με τις δύο κουβερτούλες της. Η γατούλα από τη ζέστη, χαλάρωσε και ηρέμησε. Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Αυτός και η γάτα. Τι βλέμμα είχε το ζώο. Μπορεί μια γάτα να κοιτά με ευγνωμοσύνη; Και όμως μπορεί. Αυτό έβγαινε από τα μάτια και το βλέμμα του τρυφερού ζώου. Ένα βλέμμα που δύσκολα ίσως θα εισέπραττες από άνθρωπο.