Η μέρα κυλάει. Το βράδυ είναι κολλημένο. Στάσιμο στο σκοτάδι της νύχτας. Φοβάται φαίνεται να αντικρύσει το φως της αυγής, της μέρας. Εκεί που φαίνονται οι αληθινοί ή ψεύτικοι άνθρωποι.
Η μέρα κυλάει λοιπόν. Το βράδυ σκέπτεσαι. Τι έκανες τη μέρα; Ποιους είδες; Με ποιους και με πόσους μίλησες; Η επικοινωνία αναγκαία για τον άνθρωπο. Για όλους. Όμως τη νύχτα κάνοντας ταμείο, βλέπεις αν άξιζαν όλα αυτά, όλοι αυτοί. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μιλάς με πολλούς. Με τη ψυχή σου μπορείς να μιλάς; Αυτό αξίζει.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Κ. Καβάφης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου