Τόσες μέρες βροχή και κρύο. Σήμερα βγήκε ο ήλιος έστω και για λίγο. Ευκαιρία για βόλτα. Περπατώντας αργά, αλλά ίσως έτσι απολαμβάνεις καλύτερα τη βόλτα. Και μπορείς να παρατηρείς και τους άλλους περιπατητές. Έτσι πρόσεξα και μια μοναχική κυρία. Γνωστή; Πιθανόν. Τόσα πολλά χρόνια πίσω. Κι όμως αυτή ήταν. Τη φώναξα. Ναι, η Λ. Τι περίεργο, πάλι το ίδιο γράμμα. Πόσες Λ. γνώριζα; Τι χαρές κάναμε Με γνώρισε αμέσως. Πόσα χρόνια. Μετά το πανεπιστήμιο (συμφοιτητές γαρ) χαθήκαμε ουσιαστικά. Ζήτημα να την είχα δει τυχαίως μια φορά.
Κάτσαμε λίγο κάπου και τα είπαμε. Τι να πρώτοπούμε και τι να πρωτοθυμηθουμε. Τις ατέλειωτες ώρες που συζητούσαμε τα βράδια, γυρνώντας από το πανεπιστήμιο η κάποιο φροντιστήριο; Μέναμε πολύ κοντά και όταν φτάναμε στα σπίτια, πριν χωρίσουμε πιάναμε τη συζήτηση. Ατελείωτη. Και ήταν τόσο ευχάριστη η κουβέντα μαζί της. Το κορίτσι με τη γλυκειά φωνή. Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά είχε την πιο γλυκειά φωνή που άκουσα ποτέ στη ζωή μου. Συναρπαστική φωνή. Αξέχαστη.
Είπαμε πολλά, για όλα. Προχώρησε κι αυτή στην καριέρα της. Διευθύντρια μεγάλου εργαστηρίου σε μείζον νοσοκομείο της πόλης. Όμως στο τέλος τι μένει;
Φτάνοντας και στα προσωπικά, δεν την είδα ευχαριστημένη. Είπε ένα εντάξει κι έκλεισε το θέμα λέγοντας:
Δεν πρέπει να κάνεις πρώτη σου προτεραιότητα κάποιον που σε βλέπει απλά σαν εναλλακτική λύση.
Πόσο σωστό. Και πόση πίκρα έκρυβε. Μια από τις πιο έξυπνες φοιτήτριες της χρονιάς μας, με την ωραιότερη φωνή της ιατρικής, με μια άξια καριέρα και με φαινομενικά καλή οικογένεια, να καταλήγει σε τέτοιες διαπιστώσεις για τα προσωπικα της!
Να ήταν η μόνη ; Πόσοι άντρες ή γυναίκες δεν καταλήγουν σε τέτοιο συμπέρασμα; Πόσο λάθος εκτιμούμε τον απέναντι μας μερικές φορές. Και πόσο λάθος να στηρίζουμε ορισμένα πράγματα σε αυτόν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου