Δεν μπορώ υπολογίσω επακριβώς το μέγεθος της κρίσης που διέρχεται εδώ και χρόνια η χώρα μας. Την συναντούμε όμως στα κλειστά μαγαζιά, στις συνεχείς πτωχεύσεις επιχειρήσεων, στην κατακρήμνιση μισθών και συντάξεων, στην απελπιστικά μεγάλη ανεργία.
Όμως σε όλα αυτά βλέπουμε και τον αντίποδα, που εγώ δεν μπορώ να τον εξηγήσω.
Το Σαββατοκύριακο στη Χαλκιδική υπήρξε το αδιαχώρητο. Ούτε χιλιοστό για μια πετσέτα στην αμμουδιά, ούτε χιλιοστό για παρκάρισμα. Τα πάσης φύσεως εστιατόρια υπερπλήρη. Κυριακή βράδυ οι ουρές των αυτοκινήτων για επιστροφή ήταν χιλιόμετρα (δεν υπερβάλλω), ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Οι τιμές στα ξενοδοχεία έχουν ξεφύγει απίστευτα. Το πιο "λογικό" αρχίζει από 200-250 € τη βραδιά. Κι αν πας στα κατ' αυτούς "φιρματα", θα πρέπει να δώσεις 280-300 € στο Πόρτο Καρράς και 480-600 € στο Eagle's Palace. Τη βραδιά παρακαλώ για απλό δωμάτιο, όχι σουϊτα.
Αναρωτιέμαι, από που τόσο χρήμα. Για να το ζητάνε, μάλλον θα το εισπράττουν κιόλας. Και η Χαλκιδική δεν είναι Μύκονος. Ο κόσμος που πάει εκεί όσο οικονομικά κι αν στέκεται δεν είναι του οικονομικού επιπέδου της Μυκόνου.
Δεν ξέρω, αν όλο αυτό είναι μαύρο χρήμα. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Να κλείνεις την επιχείρηση σου και μετά να κάνεις luxurious διακοπές.
Και οι μισθοί χαηλώνουν, η ανεργία αυξάνει, οι έμποροι διαμαρτύρονται και το χρήμα κυκλοφορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου