ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ο χρόνος αποχωρεί. Αφήνοντας σε άλλους καλές και σε άλλους όχι καλές αναμνήσεις.

Προσωπικά, ο χρόνος αυτός με δίδαξε πολλά. Κυρίως δυσάρεστα. Και μου άφησε επώδυνες καταστάσεις, τελείως απρόσμενες. Διαχειρίσιμες ή μη θα το δείξει ο χρόνος που έρχεται. 

Ωστόσο, καλά ή κακά τα μαντάτα για τον καθένα, πρέπει πάντα να ελπίζουμε, και πάντα να πιστεύουμε. Κανείς δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του αλώβητο. Η πορεία μας καθοδηγείται 'Ανωθεν. Και για όλα υπάρχει κάποιος λόγος.

Καλή Χρονιά σε όλους. Με Υγεία και με Σύνεση. 

ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ

Κάθε πράξη σ' αυτή τη ζωή (πέραν της ρουτίνας) αφήνει ένα στίγμα, ένα αποτύπωμα στον άνθρωπο. Πλανάται πλάνη μεγάλη όποιος νομίζει ότι μπορεί να αποφύγει ή να παρακάμψει τα στίγματα (λίγα ή πολλά) της ζωής του. Έρχονται στιγμές που τον γκελώνουν, θέλει δεν θέλει. Και μερικές φορές τον ματώνουν.

 

AΤΙΤΛΟΝ

Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, 

αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις.

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ρέουν οι σκέψεις. Ρέουν και οι αναμνήσεις. Ο χρόνος λένε ότι είναι πανδαμάτωρ. Έχει την ικανότητα ή ιδιότητα να σου απαλείφει βαθμιαία τις άσχημες αναμνήσεις και έτσι επιβιώνουν οι σχετικά καλύτερες.

Παραμονές Χριστουγέννων. Τι να πρωτοθυμηθείς. Τη σοκολάτα που ήπιες σ ένα κλασικό καφέ της πόλης με την πιο ευχάριστη (τότε) παρέα που μπορούσες να έχεις; Φοβερή συνάντηση. 

Το ζαχαροπλαστείο μιας επαρχιακής πόλης όπου ένα ζευγαράκι φοιτητών τρέμοντας από το κρύο δίσταζε να μπει μέσα γιατί δεν ήξερε αν του έφταναν τα χρήματα; Υπήρχε πιο μεγάλη ευχαρίστηση από το να κεράσεις τα παιδιά αυτά ένα γλυκό κι ένα καυτό τσάι;

Τον αποκλεισμό από τα χιόνια, καθ οδόν ταξιδεύοντας και την αναγκαστική διανυκτέρευση σε μικρή πόλη κοντινή, σ ένα ξενοδοχείο γεμάτο από ταξιδιώτες, κι αυτοί αποκλεισμένοι από ανάγκη;.  Είχε διακοπεί παρακαλώ η συγκοινωνία στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης Αθηνών. 

Αναπολώντας τώρα, λες ας ήμουν νέος ή νεότερος και ας είχα τέτοιες περιπέτειες.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 10

Kοίταγε από το παράθυρο. Ο ήλιος χαμήλωνε σιγά σιγά. Πιο πολύ νύχτα τώρα. Αλλά σε λίγες μέρες θα άρχιζε η αντίστροφη πορεία. 

Πώς είναι η φύση. Πόσο σοφή είναι. Κάθε χρόνο η κυκλική πορεία. Η ισημερία, η αντιστροφή. 

Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και στη ζωή του ανθρώπου; Κι εκεί έχουμε μια ισημερία. Αλλά είναι μόνο μία. Διαφορετική χρονικά σε κάθε άνθρωπο. Από κει και πέρα όμως υπάρχει μόνον κάθοδος. Όχι άνοδος. Αρχίζει η επιστροφή στη γη που μας γέννησε.  Η άνοδος είναι πνευματική και ψυχική. Ευτυχής  όποιος την κερδίσει. Γιατί θα είναι μόνιμη. Και πάντα πρέπει να είμαστε εν εγρηγόρσει για αυτό.

Κοίταξε πάλι προς τα έξω. Ο ήλιος είχε χαθεί. Σκοτείνιασε. Άρχισε πια η διαδρομή της νύχτας. Προσπάθησε να διαπεράσει με το βλέμμα το έξω...

Από το ραδιόφωνο ακουγόταν κάτι μελωδικό. Ένα σου χάδι...

Είδες τι κάνει ένα χάδι...

Φωτίζει ακόμη και το βράδυ...

 

 

OΜΙΧΛΗ

Μετά μια ακόμη νύχτα με λίγο ύπνο, διαστήματα αϋπνίας και διαταραχές γενικώς, ξυπνάς το πρωί και βλέπεις ένα υπέροχο θέαμα. Η πόλη βυθισμένη στην ομίχλη.

 Πραγματικά, θέαμα που σε συναρπάζει και σε οδηγεί σε ποικίλους συνειρμούς.

Ομίχλη, είναι σαν να χάνεσαι στο μυστήριο της ύπαρξης σου. 

Καλημέρα.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 9

Η μέρα κυλάει. Το βράδυ είναι κολλημένο. Στάσιμο στο σκοτάδι της νύχτας. Φοβάται φαίνεται να αντικρύσει το φως της αυγής, της μέρας. Εκεί που φαίνονται οι αληθινοί ή ψεύτικοι άνθρωποι. 

Η μέρα κυλάει λοιπόν. Το βράδυ σκέπτεσαι. Τι έκανες τη μέρα; Ποιους είδες; Με ποιους και με πόσους μίλησες; Η επικοινωνία αναγκαία για τον άνθρωπο. Για όλους. Όμως τη νύχτα κάνοντας ταμείο, βλέπεις αν άξιζαν όλα αυτά, όλοι αυτοί. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μιλάς με πολλούς. Με τη ψυχή σου μπορείς να μιλάς; Αυτό αξίζει. 

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ. Καβάφης 

ΚΡΕΑΣ...

Σήμερα μια φίλη,  μου έστειλε ένα μικρό πόνημα της. Να το διαβάσω, να το κρίνω κλπ. Γράφει εδώ και χρόνια. Ερασιτεχνικά βέβαια, αλλά γράφει καλά. Κι εγώ ερασιτεχνικά γράφω κι έτσι ανταλλάσσουμε τις ερασιτεχνικές μας απόψεις μερικές φορές.

Το κείμενο αφορούσε τις οχλήσεις, την πίεση, την αντίσταση αλλά και την υποταγή που υφίσταται μια γυναίκα στο περιβάλλον της, και ειδικά το εργασιακό. Εμπειρίες από το δικό της περιβάλλον θεωρώ, μιας και γνωρίζω περίπου τι τραβάει η ίδια. 

"Κρέας - το έσχατο σκαλοπάτι..." ο τίτλος.

Βέβαια, δεν χρειάζεται να διαβάσεις το συγκεκριμένο διήγημα (ας το πούμε έτσι) για να καταλάβεις τι παίζεται στον ανελέητο χώρο της εργασίας, αλλά και εκτός αυτής. Οι γυναίκες αποτελούν το συνεχές και μόνιμο θήραμα των ανδρών (άσχετο αν στην πράξη πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο). Αυτά περιγράφει η φίλη,  μυθιστορηματικά βέβαια, προσπαθώντας να δώσει μιαν εξήγηση για το πώς οι περισσότερες γυναίκες βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι οι άντρες τις θέλουν για την προσωπικότητά τους, την ευφυία τους κλπ. Αδυνατούν να καταλάβουν πως η πλειονότητα ουσιαστικά των ανδρών τις χρησιμοποιεί σαν ένα κομμάτι κρέας. Για ικανοποίηση των ορέξεων και αναγκών τους και μόνον. Οι γυναίκες δεχόμενες αυτό το πράγμα, συνειδητά ή μη, φτάνουν πραγματικά στο τελευταίο σκαλοπάτι του φύλου τους. Εκεί που δεν μπορεί να υπάρξει ούτε σεβασμός, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε τίποτε.

Σε αντιδιαστολή, η φίλη το παραβάλλει αυτό και το συγκρίνει με δύο κατηγορίες γυναικών για τις οποίες το σεξ είναι συνειδητή επιλογή, παρόμοια και για τις δύο αλλά από διαφορετική σκοπιά ιδωμένη.

Είναι οι γυναίκες που εκδίδονται για το χρήμα και μόνον, και οι γυναίκες που χρησιμοποιούν τις χάρες τους και το σεξ, για εύρεση κάποιας θέσης, για βελτίωση της θέσης, για αναρρίχηση σε αξιώματα, για δώρα και όλα τα συναφή. Και οι δύο λοιπόν κάνουν την ίδια δουλειά: χρήση του σεξ για κέρδος και μόνον, όχι για προσωπική ικανοποίηση και αναζήτηση ηδονής. Κοινώς πορνεία. Αυτές δεν τους νοιάζει καν αν είναι αντικείμενο κρέατος. Αυτό εξάλλου θέλουν. Να κερδίσουν κάτι.

Οι άλλες; Δεν καταλαβαίνουν; Και ονειρεύονται αγάπες και λουλούδια; Αυτές οι άλλες είναι που τις διαχειρίζονται σαν κρέας, χωρίς μάλλον να το καταλαβαίνουν. Εδώ θα ήθελα εγώ να δώσω μια ελάχιστη διέξοδο στη σκοτεινή αυτή ιστορία και να δεχτώ ότι ένα ποσοστό απειροελάχιστο, της τάξης του 0.000,  μπορεί να ξεφύγει από τον κανόνα και αυτό γιατί θα βρεθεί κάποιος άντρας που θα ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι. Δεν το πιστεύω και πολύ, αλλά είναι τόσο σπάνιο που απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.  

Και καταλήγοντας είπα στη φίλη ότι κατά βάση η γυναίκα της δύσης και η μουσουλμάνα των τζιχαντιστών κλπ είναι ουσιαστικά ίδιες από άποψη τελικής μεταχείρισης. Απλά στη δυτική γυναίκα έχουν επιτρέψει έναν πιο "φιλελεύθερο" φαινότυπο.

ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τόσες μέρες βροχή και κρύο. Σήμερα βγήκε ο ήλιος έστω και για λίγο. Ευκαιρία για βόλτα. Περπατώντας αργά, αλλά ίσως έτσι απολαμβάνεις καλύτερα τη βόλτα. Και μπορείς να παρατηρείς και τους άλλους περιπατητές. Έτσι πρόσεξα και μια μοναχική   κυρία. Γνωστή; Πιθανόν. Τόσα πολλά χρόνια πίσω. Κι όμως αυτή ήταν. Τη φώναξα. Ναι, η Λ. Τι περίεργο, πάλι το ίδιο γράμμα. Πόσες Λ. γνώριζα; Τι χαρές κάναμε Με γνώρισε αμέσως. Πόσα χρόνια. Μετά το πανεπιστήμιο (συμφοιτητές γαρ) χαθήκαμε ουσιαστικά. Ζήτημα να την είχα δει τυχαίως μια φορά.  

Κάτσαμε λίγο κάπου και τα είπαμε. Τι να πρώτοπούμε και τι να πρωτοθυμηθουμε. Τις ατέλειωτες ώρες που συζητούσαμε τα βράδια, γυρνώντας από το πανεπιστήμιο η κάποιο φροντιστήριο; Μέναμε πολύ κοντά και όταν φτάναμε στα σπίτια, πριν χωρίσουμε πιάναμε τη συζήτηση. Ατελείωτη. Και ήταν τόσο ευχάριστη η κουβέντα μαζί της. Το κορίτσι με τη γλυκειά φωνή. Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά είχε την πιο γλυκειά φωνή που άκουσα ποτέ στη ζωή μου. Συναρπαστική φωνή. Αξέχαστη. 

Είπαμε πολλά, για όλα. Προχώρησε κι αυτή στην καριέρα της. Διευθύντρια μεγάλου εργαστηρίου σε μείζον νοσοκομείο της πόλης. Όμως στο τέλος τι μένει; 

Φτάνοντας και στα προσωπικά, δεν την είδα ευχαριστημένη. Είπε ένα εντάξει κι έκλεισε το θέμα λέγοντας:

Δεν πρέπει να κάνεις πρώτη σου προτεραιότητα κάποιον που σε βλέπει απλά σαν εναλλακτική λύση.

Πόσο σωστό. Και πόση πίκρα έκρυβε. Μια από τις πιο έξυπνες φοιτήτριες της χρονιάς μας, με την ωραιότερη φωνή της ιατρικής, με μια άξια καριέρα και με φαινομενικά καλή οικογένεια, να καταλήγει σε τέτοιες διαπιστώσεις για τα προσωπικα της! 

Να ήταν η μόνη ;  Πόσοι άντρες ή γυναίκες δεν καταλήγουν σε τέτοιο συμπέρασμα;  Πόσο λάθος εκτιμούμε τον απέναντι μας μερικές φορές. Και πόσο λάθος να στηρίζουμε ορισμένα πράγματα σε αυτόν; 

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...

 Κάποτε άκουγε ένα τραγούδι και έκλαιγε. Τώρα ακούει το τραγούδι και σκέφτεται. Αύριο δεν θα ακούει καν το τραγούδι. Έτσι πιστεύει ότι θα νιώσει ελεύθερος/η. Όμως είναι ελευθερία να ξυπνάς το πρωί και να μη νιώθεις δίπλα σου μιαν ανάσα, μια φωνή, έστω μια γκρίνια;

Πόσο λάθος έχουν μερικοί άνθρωποι. Γυναίκες ή άντρες. Το ίδιο είναι...

Σοφό αυτό που έλεγε κάποιος/οια: δεν με νοιάζει με ποιον κοιμάσαι τα βράδια. Εγώ κάθε πρωί ξυπνάω μαζί σου. 

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... -8

 Χειμωνιάτικος καιρός. Συννεφιά, βροχή, κρύο. Όμως, είπαμε, κάθε εποχή έχει τις χάρες της.

Καλό ντύσιμο, ίσως ένα καπέλλο, το κασκόλ απαραίτητο και έτοιμος για βόλτα στην παραλία. Αυτή η μουντή ατμόσφαιρα σε πολλούς δεν εμπνέει. Ωστόσο, είναι ίσως πιο καλή για βόλτα από ότι να έχει ήλιο και ζέστη.

Παραλία άδεια. Ελάχιστοι περιπατητές, ευκαιρία για "άθληση" και (περι)συλλογή. Στις σκιές του ουρανού πιο εύκολα συγκεντρώνονται οι σκιές της μνήμης. Περπατάς αργά, ο αγέρας τσιμπά τα μάγουλα, σε ξανανιώνει, σε ζωντανεύει.

Οι σκέψεις φουντώνουν σιγά σιγά, το μυαλό θυμάται. Φέρνει εμπρός τα καλά, απωθεί τα όποια δυσάρεστα. Κι όταν η κούραση ειδοποιήσει, τότε υπάρχει και το παγκάκι. Πάντα άδεια τέτοια εποχή τα παγκάκια. Και πραγματικά είναι πολύ όμορφο να κοιτάς τη σκουρόχρωμη θάλασσα, ανταριασμένη καμιά φορά, Πάντα καλά ντυμένος, επαναλαμβάνω. 

Μια τέτοια φορά συνάντησα κάποτε δύο κινούμενα μάτια. Μόνο μάτια. Όλο το υπόλοιπο ήταν καλυμμένο. Μπότες, παντελόνι, παλτό , σκουφί, κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό και στο πρόσωπο. Το μόνο που φαινόταν ήταν δύο μάτια. Χρώμα; Απροσδιόριστο. Ο καιρός γαρ. Αστραποβόλα; Ναι. Δύο μάτια. Τα δύο βλέμματα διασταυρώθηκαν, στιγμιαία. Και μετά χάθηκαν. Το αποτέλεσμα; Χρειάζεται άραγε; Υπήρξε αποτέλεσμα; Φυσικά όχι, εμφανώς. Το ότι όμως μετά τόσες δεκαετίες θυμάμαι εκείνο το βλέμμα, δεν είναι ένα κάποιο αποτέλεσμα;

Η ΓΑΤΟΥΛΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

 Η βροχή ατελείωτη. Άνοιξαν οι ουρανοί. Το κρύο τσουχτερό. Κολλημένος στο σώμα θέρμανσης προσπαθούσε να ζεσταθεί.

Σκέφτηκε το γατί. Τη γατούλα που του κρατούσε συντροφιά. Το είχε στη βεράντα, σε ειδικό κουβούκλιο, κουβέρτα από κάτω, κουβέρτα σκεπασμένο, οι τέντες κατεβασμένες. Δεν έφτανε η βροχή. Θα μπορούσε να το έχει μέσα στο σπίτι, αλλά δεν το ήθελε η γάτα. Γινόταν ανήσυχη και τριγύριζε. Έψαχνε το έξω πάντα. Τη βεράντα, τον κήπο, τα δέντρα. 

Ομως σήμερα ο καιρός ήταν δύσκολος. Έπρεπε να το προστατεύσει το γατί. Βγήκε έξω και με προσοχή έφερε τη γάτα στο δωμάτιο. Στη ζέστη. Με τις δύο κουβερτούλες της. Η γατούλα από τη ζέστη, χαλάρωσε και ηρέμησε. Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Αυτός και η γάτα. Τι βλέμμα είχε το ζώο. Μπορεί μια γάτα να κοιτά με ευγνωμοσύνη; Και όμως μπορεί. Αυτό έβγαινε από τα μάτια και το βλέμμα του τρυφερού ζώου. Ένα βλέμμα που δύσκολα ίσως θα εισέπραττες από άνθρωπο. 

ΞΕΧΑΣΑ

Πρωί. Χαράματα; Κοιτάς το ρολόϊ και βλέπεις ότι έπρεπε ήδη να είχε ξημερώσε

Όμως ο ουρανός μουντός. Σκοτεινός. Βαριά σύννεφα. Βρέχει. Χειμώνας πια. Που να πας σήμερα; Πώς να κυκλοφορήσεις; Κοιτάζω το μελαγχολικό τοπίο. Κάθε εποχή έχει τις χάρες της. Ακόμη και ο χειμώνας. 

Ας πάω για πρωινό. Ένα τσάϊ θα βελτιώσει τη διάθεση που προκάλεσε το σκοτεινό φόντο του καιρού. Στην κουζίνα με πλημμυρίζει ένα άρωμα θεσπέσιο. Μάλιστα, κατάλαβα. Οι σακούλες με τα λεμόνια. Όχι του εμπορίου φυσικά. Από τη λεμονιά του κήπου φρεσκοκομμένα. Τόσα χρόνια δεν είχα παρατηρήσει πως τα αρώματα της φύσης είναι κλάσεις ανώτερα από τα τεχνητά υγρά με τα οποία ραντίζονται οι γυναίκες. Αρκεί να μυρίσει κανείς ένα απλό λεμόνι, ολόκληρο ή και κομμένο στη μέση. Θα ταξιδέψει σε άλλα ευωδιαστά επίπεδα. 

Σήμερα αντιλήφθηκα ότι είχα ξεχάσει. Εδώ και καιρό. ΞΕΧΑΣΑ, ναι. Πολύ σημαντικό αυτό και πολύ σύντομα. Κάποτε για να ξεχάσω χρειάστηκε πολύς καιρός. Επώδυνες καταστάσεις. Δεν πρέπει κανείς να βασανίζεται έτσι. Δεν αξίζει θα έλεγα. Τώρα ξέχασα, εύκολα. Delete το λένε στην καθομιλουμένη. Πιο απλά σημαίνει ότι το πρόσωπο που ξέχασα δεν ήταν κάτι σημαντικό, κάτι το ιδιαίτερο. Κάτι που να μπορεί να αφήσει ένα στίγμα, ένα αποτύπωμα στη ζωή σου. Ordinary people. Έτσι δεν το λένε στα ελληνικά;

Προχώρησα προς την κουζίνα πάλι. Ας αφεθώ στα μυρωδικά της φύσης...

Μακράν των τετριμμένων κοινών καταστάσεων...

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... -7

 Σε κάθε άνθρωπο τυχαίνουν στιγμές απόλυτης μοναξιάς. Είσαι μόνος. Έχουν φύγει όλοι. Το σπίτι άδειο. Τα τηλέφωνα σιωπηλά. Οι φίλοι αποσύρθηκαν. Οι συγγενείς ουσιαστικά δεν υπάρχουν. 

Σκοτάδι βαθύ γύρω. Η νύχτα κυκλώνει την ύπαρξη σου. Άυπνος αναλογίζεσαι. Οι αναμνήσεις αρχίζουν σιγά σιγά να ξυπνούν. Τι, πότε, που. Και τότε μόνον καταλαβαίνεις, τι έκανες, αν διαχειρίστηκες σωστά τον χρόνο σου. Αν σπατάλησες τη ζωή σου με πρόσωπα ανάξια λόγου, επιφανειακά, καιροσκόπα. Ή αντίθετα αν μπόρεσες να αξιοποιήσεις ανθρώπους σωστούς με ουσία. Όχι γιατί είχαν ωραία μάτια ή κάτι ελκυστικό αλλά γιατί είχαν νου και σκέψη. Τυχεροί οι δεύτεροι, πλην όμως σπάνια να πετύχουν αυτόν τον σκοπό. Να βρουν έναν Άνθρωπο. Διότι οι άνθρωποι σπανίζουν σήμερα. Τόσο από το αντρικό όσο και από το γυναικείο φύλο. Ειδικά από το δεύτερο. Πεταλουδιτσες της στιγμής που δεν διστάζουν να καψαλιστούν για λίγες στιγμές "ευτυχίας". Να νιώσουν γυναίκες! Και μετά πάνε παρακάτω. Και ο κύκλος επαναλαμβάνεται.

Οι παρέες; Συνήθως ανούσιοι τύποι που συζητούν περί ανέμων και υδάτων. Για να περάσει η ώρα. Να πάνε μετά σπίτι, να φάνε να κοιμηθούν, να ξυπνήσουν, να δουν τηλεόραση κοκ. Μια απελπιστική ρουτίνα οπου ο χρόνος σέρνει τα βήματα του, ώσπου κάποια στιγμή να σταματήσει. Γιατί τίποτε δεν είναι αιώνιο. 

Κι εκεί μέσα στο σκοτάδι αναλογίζεσαι. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να δημιουργήθηκε για μια τέτοια πλαδαρή, κενή τόπου και χρόνου ζωή. Δεν μπορεί να έρχεται και να παρερχεται σαν μια ανιαρή πνοή του ανέμου. Χωρίς να αφήσει κάτι πίσω του. Δεν μπορεί. Κάτι πρέπει να υπάρχει στο γίγνεσθαι κάθε ατόμου. Κάτι πρέπει να κρύβει κάθε ύπαρξη. Αυτό το κάτι πρέπει να βρει ο καθένας. Ίσως του δόθηκε η ελεύθερη βούληση. Ίσως να μην είναι όλα προγραμματισμένα. Ίσως πρέπει να ανακαλύψει ο ίδιος αυτό που μπορεί να κάνει, το αποτύπωμα που πρέπει και μπορεί να αφήσει σ' αυτόν το κόσμο. Για να γίνει ένας καλύτερος κόσμος. Να τον βρούνε οι νέοι. Η κάθε επερχόμενη γενιά. Κι ετσι σταδιακά, σιγά σιγά να γίνει ο τόπος αυτός μια όαση της προσωρινής ζωής, ένα ικανό εφαλτήριο για την αέναη περιπλάνηση στους ευδαιμονικούς κήπους της αληθινής ζωής.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 6

Περπατούσε στα στενοσόκακκα του συνοικισμού. Δρόμοι, άλλοι καλοστρωμένοι, άλλοι κακοτράχαλοι,  χώματα, νερά που έτρεχαν από δω κι από κει. Σπιτάκια χαμηλά με την αυλίτσα τους. Η φτώχεια ήταν φανερή. Τι να κάνεις όμως; Εργατικές κατοικίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι και οι κάτοικοι ήταν στο επίπεδο της οικονομίας. Αν και ποτέ δεν ξέρεις. Οι γυναίκες στις αυλές τάιζαν τα παιδιά,  κουτσομπόλευαν και περνούσε η ώρα, μάλλον ευχάριστα. Τυπική εικόνα ενός μικρού χωριού στις παρυφές της μεγάλης πόλης. 

Τριγύρισε  αρκετά. Δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον η περιοχή. Προχώρησε προς τα κάτω. Εκεί που προφανώς πρέπει να ήταν το κέντρο του οικισμού. Όντως έτσι ήταν. Άλλαζαν κάπως τα πράγματα εδώ. Φώτα, μαγαζιά, καφετέριες. Φτηνιάρικα βέβαια. Όμως τα κοράσια σημαιοστολισμένα, άλλα με εξόμφαλα μίνι, άλλα σαν λατέρνες με φο μπιζού, άλλα με τα τσιγάρα στα χέρια. Νεαρές και βάλε υπάρξεις που δήλωναν το ποιόν και την καταγωγή τους προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν με τα υπαρκτά ή μη κάλλη τους και τις όχι και τόσο καλόγουστες πολύχρωμες φορεσιές. Χαρακτηριστική ήταν η κατατομή των περισσότερων. Ευρυκάπουλες, ελαφρώς ραιβά πόδια. Προφανής ποντιακή κατατομή. Όμως αυτές με τα μη σωστά πόδια το μίνι τι το ήθελαν; Και αυτές με τα κάπως περιττά κιλά σε κατάλληλες θέσεις, γιατί φορούσαν τόσο στενά ρούχα; Πόσο πρόκληση πια;

Κάθησε σε μια καφετέρια της περιοχής. Παρήγγειλε ένα μη αλκοολούχο ποτό (ο σερβιτόρος είναι αλήθεια τον κοίταξε λίγο περίεργα - μη αλκοολούχο ποτό στο μαγαζί του;). Πολύς νεαρόκοσμος, λιγότεροι οι μεγαλύτερης ηλικίας, θολή ατμόσφαιρα από τους καπνούς, μουσική μάλλον ενοχλητική, τελείως αντικειμενικά. Άρχισε να παρατηρεί γύρω του.

Σ ένα τραπεζάκι, μια κάπως μεγαλύτερη από τη λοιπή πιτσιρικαρία κυρία, ήταν με έναν επίσης κάπως μεγαλούτσικο κύριο και κάπνιζε ναργιλέ! Με πάθος κι ένα βλέμμα λάγνο. Και καλά αυτό. Ήθελε και κάπνιζε. Το χέρι της όμως ήταν αεικίνητο. Όλο και ψαχούλευε (χούφτωνε μάλλον) τον κύριο. Όχι αυτός αυτήν, όπως συνήθως βλέπουμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτή ήταν η δράστις. Ναι, μέσα στην καφετέρια. Τι να τη νοιάζει; Η ατμόσφαιρα ήταν ανάλογη. Ο ναργιλές μάλλον την είχε αποχαυνώσει την κυρία. Ποιος να ξέρει τι ασίγαστο πάθος να είχε εκείνη την ώρα. Γι' αυτό που και που έσκυβε επάνω στον κύριο. Δήθεν ήθελε να του πει κάτι αλλά στην πράξη φαινόταν ότι ήθελε να του φάει όλο το αυτί. Βέβαια μάλλον ήθελε να του φάει κάτι άλλο πολύ πιο χαμηλά αλλά δεν τολμούσε, παρά την αποχαύνωση της. 

Αφού ήπιε το ποτό του (είπαμε μη αλκοολούχο), άφησε ένα γενναίο μπουρμπουάρ στο σερβιτόρο και απεχώρησε από το κακόφημο, κατά την άποψη του μαγαζί. Εξάλλου θα επέστρεφε την άλλη μέρα για να συνεχίσει τη φωτογράφιση, που ήταν και ο κύριος σκοπός της επίσκεψης του στο δυτικό αυτό προάστιο. Θα πήγαινε επίσης, σε μια εκδήλωση της εκκλησίας όπως είχε διαβάσει σε ανακοίνωση. Θα μπορούσε έτσι να δει και την άλλη πλευρά των κατοίκων εκεί. 

Την άλλη μέρα ξεκίνησε πρωί-πρωί για το προάστιο. Η εκκλησία ήταν μεγάλη, επιβλητική θα έλεγε για την περιοχή και τα κτίρια που την έπνιγαν. Η λειτουργία ήταν κατανυκτική, ο κόσμος ευλαβικά παρακολουθούσε, υπήρχε μια ηρεμία. Ο απλός κόσμος πάντα είναι πιο ταπεινός και πιο προσηλωμένος στη λειτουργία. Ειδικά ο ποντιακής καταγωγής.

Τελειώνοντας η λειτουργία άρχισε ο κόσμος να βγαίνει προς την έξοδο. Και ξαφνικά την είδε. Είδε μια κυρία σεμνοτυφούσα με ένα τσούρμο παιδιά γύρω της και τον σύζυγο να τη συνοδεύει. Του θύμισε αμέσως κάτι. Ναι ήταν η χθεσινή λάγνα κυρία της καφετέριας με το ναργιλέ και τον κύριο που χαϊδολογούσε. Που όμως δεν ήταν ο σημερινός κύριος που τη συνόδευε. Πόση διαφορά σε όλα, στο ντύσιμο, στη συμπεριφορά, στην κίνηση. Η σοβαρή και σεμνή πολύτεκνη κυρία με τα ιδιάζοντα καπνιστικά κλπ γούστα. Τι σου είναι ο κόσμος, τι μπορεί να δεις ξαφνικά. Τι κρύβει ο καθένας μέσα του. Και πόσο μπορεί να το καλύπτει ή όχι;

Η πολύτεκνη θρησκευόμενη - κυρία την ημέρα. Η νοικοκυρά του σπιτιού που φρόντιζε τόσο κόσμο. Και το βράδυ -  η λάγνα παθιασμένη γυναίκα που δεν φοβόταν να βγει δημοσίως με τον κίνδυνο να εκθέσει το πάθος της. Δεν είναι εύκολο να κρυφτείς όσο και αν αλλάξεις εμφάνιση. Τι πόλεμος παιζόταν άραγε στην ψυχή της γυναίκας αυτής; Τι να κρύψει από φόβο και τι να δείξει από χαρά;  Και πόσο ισορροπία να είχε το άτομο αυτό; Είναι δυνατόν όμως να μην καταλαβαίνει ότι ο εσωτερικός αυτός πόλεμος θα αντανακλούσε και στην όλη οικογενειακή κατάσταση; Τα πάθη μου τα λάθη μου. Και φαίνεται τα πάθη ήταν μεγάλα για να την οδηγούν σε τέτοια λάθη. 

Το τελικό στην τυχαία αυτή συνάντηση και διαπίστωση καταστάσεων ήταν όταν πρόσεξε τον σύζυγο. Του φάνηκε γνωστή φυσιογνωμία. Σίγουρα κάπου τον ήξερε. Θα προσπαθούσε να τον θυμηθεί. Ο σύζυγος που ήταν το τελικό θύμα μιας παθολογικής συνύπαρξης. Οι γυναίκες δεν παθαίνουν τίποτε. Δεν τις αγγίζουν τέτοια πράγματα. Τη δουλειά τους να κάνουν μόνον. Εκείνοι που τελικά υποφέρουν είναι οι άντρες, που δουλεύουν, τρέχουν, κοπιάζουν αλλά αγνοούν τι παίζεται πίσω από την πλάτη τους. Το αιώνιο παιχνίδι του ισχυρού και αδύναμου φύλου. Ποιος είναι ο ισχυρός; Η ζωή το δείχνει. 

Έσκυψε το κεφάλι και έφυγε γρήγορα από τον χώρο. Θα επέστρεφε στη βάση του. Δεν είχε όρεξη πια να φωτογραφήσει. Τι να απεικονίσει; Την υποκρισία των ανθρώπων αυτών; Τις γυναίκες που δεν σέβονται ούτε τα παιδιά τους; Και ήταν τόσα πολλά. Που οδηγεί το πάθος!

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 5

Απόλυτη ησυχία στο δωμάτιο. Για μια ακόμη φορά. Είχε σβήσει το φως και καθόταν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Τι περίμενε; Τι θα μπορούσε να περιμένει άραγε;  Να ξεχαστεί, να ξεχάσει και τον πόνο. Μανία αυτός ο πόνος. Δεν έλεγε να αποχωρήσει, να μην βασανίζει ένα κορμί, αλλά να  μην βασανίζεται και ο ίδιος ο πόνος. Κάθε μέρα πάλευε αυτός με τον πόνο, ο πόνος με τα παυσίπονα. Και φυσικά την πλήρωνε ο λήπτης των παυσιπόνων. 

Α, ωραία έκφραση. Του φάνηκε ποιητική. Μόνο που δεν ήταν. Ο κλαυσίγελως του έρωτα. Άλλη μια περίεργη έκφραση. Πώς του ήρθε;  Σημαίνει άραγε κάτι; Περίεργα παιχνίδια του μυαλού μέσα στη σκοτεινή νύχτα.

Παίζοντας με τις λέξεις και τον πόνο θυμήθηκε ξαφνικά ένα παλιό επεισόδιο. Ήταν πάλι βράδυ. Χτύπησε το τηλέφωνο. Η Λ. Η τρίτη Λ που θυμόταν. Είχε τρομερό πονοκέφαλο. Ημικρανία; Είχε και περίοδο του είπε. Της ερχόταν να ... Μα τι να την κάνει αυτός; Κανένα παυσίπονο δεν την έπιανε. Της είπε λοιπόν πρακτικές οδηγίες:

-βγες έξω, πάνε μια βόλτα στην παραλία σας, τέτοια ώρα δεν θα έχει κόσμο, ανασαινε βαθιά και κοίτα τα αστέρια. Κάτσε δίπλα στη θάλασσα, άκουγε τον φλοίσβο και μέτρα όσα περισσότερα αστέρια μπορείς. Αν βρεις, πιες και ένα χυμό ή καλύτερα νερό.

-Όταν συνέλθεις τηλεφώνησε μου. Όποια  ώρα και να είναι.

Και πράγματι. Κάποια στιγμή ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. 

-Είσαι ο καλύτερος του είπε. Μου έφυγε ο πόνος. Ηρέμησα. Σου χρωστάω ένα ακριβό κέρασμα. Πάρε επιτέλους την απόφαση κι έλα στο νησι μας. Θα σε φιλοξενήσω εγώ. Τόσο σπίτι έχουμε. 

Πράγματι έπρεπε να πάει τότε. Το να αναβάλλεις για αργότερα είναι βασικό λάθος. Ποτέ δεν ξέρεις αν το αύριο θα σου επιτρέπει το ταξίδι. Και ήταν τόσο όμορφο το νησί. 

- Κάποτε θα έρθω της είπε. Τώρα στείλε μου ένα καλό παλιό κρασί Robola. Να πιω στη υγεία σου.

Και όμως το έστειλε. Ένα καλάθι με τα υπέροχα αυτά κρασιά. Και μια υπογραφή: Πενθεσίλεια. Προτιμούσε πάντα το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Αυτό με το οποίο υπέγραφε τα υπέροχα κείμενα της. 

Πενθεσίλεια, η γοητευτική βασίλισσα των Αμαζόνων. Που πήγε να πολεμήσει τον Αχιλλέα, αλλά δεν κατάφερε να τον εξοντώσει. Το κοντάρι της έσπασε δύο φορές πάνω στην ασπίδα του. Και ο Αχιλλέας την κάρφωσε ο ίδιος με το σπαθί του.  Συγχρόνως της έβγαλε τη μάσκα που φορούσε. Για να δει με ποια πολεμούσε . Και τότε γεννήθηκε ο μεγαλύτερος κεραυνοβόλος έρωτας της μυθολογίας μας. Ήταν τόσο όμορφη η Πενθεσίλεια. Τα δύο βλέμματα συναντήθηκαν στιγμιαία κι αυτό έφτανε. Η έκρηξη των αισθημάτων. Όμως η μία πέθαινε, ο άλλος ακίνητος δεν πίστευε το κακό που έκανε. Έμεινε στην ιστορία ο έρωτας αυτός. Μάλιστα όταν ένας στρατιώτης του Αχιλλέα είδε τη μονομαχία πήγε να βοηθήσει και επιτέθηκε στην Πενθεσίλεια. Τότε ο Αχιλλέας έξαλλος και παθιασμένος με αυτό που έχασε σηκώθηκε και εκτέλεσε τον στρατιώτη του.

Έρως ανίκατε  μάχαν.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 4

 Τι βροχή. Όλη μέρα. Και το κρύο; Τι συνδυασμός. Πόνος, φόβος, κρύο, βροχή. Και αν προσθέσεις και τη νύχτα τότε. δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα.  

Κάποτε του αρεζε πολύ η βροχή. Κάποτε όμως. Σε άλλες ηλικίες, χωρίς πόνους, ξένοιαστες εποχές. Θυμήθηκε μια καταιγίδα. Φοβερή. Είχαν σκαρφαλώσει στο δάσος της πόλης. Με ένα τετρακίνητο. Μέρα μεσημέρι.  Σταμάτησαν σ ένα ξέφωτο. Κάτω είχε μια υπέροχη θέα της πόλης. Αυτό όμως κράτησε για λίγο. Γιατί ξαφνικά ο ουρανός συννέφιασε. Σκοτείνιασαν όλα. Και άρχισε μια αγρια βροχή. ΛΕς και θα τρύπαγε ο ουρανός του αυτοκινήτου. Τι να κάνουν; Αποκλεισμένοι μέσα στο αυτοκίνητο. Με τόνους νερά γύρω τους,. Περίμεναν. Και περιμένοντας...

Δυνατή εμπειρία. Που τα χρόνια εκείνα.    

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 3

Κρυώνω.  Απόψε κρυώνω  πολύ. Φοβάμαι. Δύο συναισθήματα που τσακίζουν τον άνθρωπο... Βουνό τα κύματα του άγνωστου αύριο. Ή θα σκαρφαλώσεις το κακοτράχαλο βουνό ή θα κολυμπήσεις στα άγρια κύματα. Πόσο πιθανό να νικήσεις;

Αισιοδοξία χρειάζεται. Που να τη βρεις όμως; Πόσο επιθυμία για ένα ταξίδι. Είναι και εκείνες οι ώρες που σου έρχεται η επιθυμία να βγεις έξω. Να περπατήσεις. Τρεις τα χαράματα. Να σε δροσίσει ο παγωμένος αγέρας. Ή να πάρεις το αυτοκίνητο. Και μέσα στη νύχτα να γυρνάς. Χωρίς σκοπό. Και γυρνώντας να αρχίσει να ξημερώνει. Αυτό σε χαλαρώνει. Και σε ανταμείβει. Η Θεσσαλονίκη είναι μαγευτική όταν αρχίζει και χαράζει. Είναι μια άλλη όψη της πόλης. 

Πάντα μου άρεσε αυτή η ώρα. Το έζησα (το επεδίωξα μάλλον) μερικές βραδιές στη Ν. Υόρκη. Να περπατάς τα χαράματα. Στο Μανχάτταν. Να βλέπεις τους ατμούς να αναδύονται από τα φρεάτια. Τον κόσμο να αρχίζει να πυκνώνει. Τα μαγαζιά με πρωϊνό να ανοίγουν ένα-ένα. Πόσα τέτοια μαγαζιά στους δρόμους. Πρωϊνό (πρωϊνό όμως) νωρίς στη Ν. Υόρκη είναι μια εμπειρία απολαυστική, αξέχαστη. Γραφικές και πανέμορφες γωνίες. Η πολύβουη πόλη έχει ξυπνήσει και ο κόσμος τρέχοντας για τις δουλειές του κάνει και μια στάση για το κολατσιό του. Μαγαζιά γεμάτα, γλώσσες διάφορες. Και μέσα στην ταραχή παραγγέλνεις κάτι στα αγγλικά και μπορεί να σου απαντήσει ο σερβιτόρος στα ελληνικά. Μόνο για ένα τέτοιο πρωϊνό θα ήθελα να ξαναπάω στη Ν. Υόρκη.

Η χαραυγή στη Θεσσαλονίκη φυσικά διαφορετική, αλλά δεν παύει να είναι μια επίσης ελκυστική εμπειρία. Πιο χαλαρές κινήσεις, πιο απαλά χρώματα, τα παιχνιδίσματα των φώτων με την ήρεμη θάλασσα, οι γραφικοί ξενύχτηδες που ξεπροβάλλουν ένας ένα από τα μπαράκια … Μια ενδιαφέρουσα παρέκκλιση από τον τυπικό ύπνο της νύχτας.

Οι σκέψεις και οι θύμησες φαίνεται να γαλήνεψαν κάπως τον φόβο...

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 2

Πόνος. Συνεχής ή περιοδικός. Υποφέρεται; Γιατί; αναρωτιόταν. Και κουνούσε αμέσως το κεφάλι του, ζητώντας συγγνώμη. Υπάρχει γιατί σε τέτοιες περιστάσεις; Υπάρχει ερμηνεία; Όχι φυσικά. Ο άνθρωπος έτσι δομήθηκε. Εν σοφία, αλλά φθαρτός. Κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κάποτε αρχίζει η φθορά. Σε άλλους νωρίτερα σε άλλους αργότερα. Και αποτελεί μέγιστη ύβρι το να αναρωτηθεί κανείς, το γιατί σε μένα; Μα όλοι ίδιοι είμαστε. Τι θα πει γιατί σε εκείνον και όχι στον άλλον. Τί είναι ο άνθρωπος για να ορίζει σε ποιον θα φανεί το Α ή Β κακό;

Βέβαια, αυτό είναι ελάττωμα ή ατόπημα πολλών κατοίκων του πλανήτη μας. Πολλοί θεωρούν πως είναι άτρωτοι, παντοτινοί, πως θα κυριεύσουν το σύμπαν. Οποία ματαιοδοξία. Οποία άγνοια. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι πάντα έτοιμος, για το αύριο. Και φυσικά καλό ότι μπορεί να πραγματοποιήσει σήμερα να μην το αναβάλλει ποτέ για αύριο. Ό,τι μπορεί να ζήσει σήμερα ας το ζει. Το αύριο είναι άλλος αιώνας.

Κοίταξε το  ρολόϊ, ως συνήθως. Απλές έννοιες, σκέφτηκε. Θεωρούσε ότι όλοι τις γνωρίζουν. Πιθανόν ναι, πιθανόν όχι. Ένας βραχύς αλλά οξύς πόνος του θύμισε την κατάσταση του. Έπρεπε σιγά-σιγά να αποσύρεται. 

 

ΟΛΑ

Τα έσβησα ΟΛΑ. Και όποιος με γνωρίζει καταλαβαίνει τι σημαίνει για μένα να σβήσω έναν όγκο αρχείων, κειμένων, φωτογραφιών. 

Η μεγαλύτερη τιμωρία όμως είναι πέραν αυτού, το να αφαιρείς κάποιον από τη σκέψη σου.

Θέλει πολύ δύναμη αυτό.

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... - 1

Η μουσική έπαιζε απαλά. Ίσα ίσα για να καλύπτει το συνεχές βουητό των αυτιών. Ένα μαρτύριο κι αυτό. Το πιο αθώο ουσιαστικά. Θυμόταν, πριν πολλά χρόνια, νέος σχετικά τότε, είχε πάει στο Λονδίνο για το πρόβλημα. Ο καλύτερος ΩΡΛ εκείνη την εποχή ήταν ένας Ινδός. Θα πεις στην Αγγλία πάντα οι ξένοι είναι αυτοί που διαπρέπουν. Οι Άγγλοι δεν φημίζονται ούτε για το σύστημα υγείας που διαθέτουν, ούτε για την ιατρική ευφυία τους, ούτε για τις στρατηγικές που εφαρμόζουν. 

Του είπε λοιπόν ο γιατρός, ότι τα βουητά αυτά είναι όπως η πρεσβυωία. Εμφανίζονται στη μέση ηλικία και παραμένουν εσαεί. Πρεσβυακουσία. Δεν χρειάζονται ούτε φάρμακα ούτε τίποτε. Λίγο μουσική. Βέβαια όταν κανείς είναι νέος, δεν χρειάζεται ούτε τη μουσική. Δουλειές, τρεχάματα, κούραση και το βράδυ έρχεται ο ύπνος.

Τώρα όμως; Η ηλικία προχώρησε, εμφανίστηκαν προβλήματα, εξαφανίστηκε ο ύπνος. Το ταβάνι πάντα άσπρο. Τα βιβλία απέναντι, τα βλέφαρα ανοιχτά, οι σκέψεις στριφογυρίζουν. Η μουσική λοιπόν απαραίτητη. Απαλά νοσταλγικά κύματα φέρνουν κάποια γαλήνη. Φέρνουν αναμνήσεις. 

Ώρες ώρες το απαλό κύμα αλλάζει. Σα να ξεσπάει καταιγίδα και η μουσική αγριεύει. Είναι τότε που εμφανίζονται οι θύμησες από τα παλιά. Από τα νιάτα. Τότε που υπήρχαν οι κλασικές ντισκοτέκ. Πολλές οι φοιτητο-παρέες. Γελαστοί νέοι, ξένοιαστα κορίτσια. Χόρευαν με τις ώρες. Ωραία χρόνια. Αλλά και λίγο αργότερα. Νέοι γιατροί. Δεν σταμάτησαν. Η διασκέδαση συνεχιζόταν. Οι νεαροί κύριοι με τα κοστούμια και τις γραβάτες (πάντα), οι γιατρίνες κομψά ντυμένες. Άλλες εποχές, όμορφες εποχές. Λες και έδιναν ραντεβού οι τάξεις στη "Θεσσαλονικιά". Την εκπληκτική disko λίγο μετά το αεροδρόμιο της πόλης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια συνέχιση, επέκταση ή προέκταση του περίφημου "Χορού της Αμυγδαλιάς". Ο διασημότερος χορός του πανεπιστημίου.  Ο ετήσιος χορός της Ιατρικής Σχολής, όπου προσπαθούσαν να παρευρίσκονται φοιτητές και από τόσες άλλες σχολές. Οι μουσικές εκείνες λοιπόν μπλεκόντουσαν με την απαλή νυκτερινή μουσική. Μια πάλη του χθες με το σήμερα. Πώς όμως να ηρεμήσει ο άνθρωπος με τέτοιες εναλλαγές;

Εκεί που θυμόταν μια κάποια κλασική κυρία του σήμερα, μια νοικοκυρά, μια εργαζόμενη, πετάγονταν στο μυαλό η εκρηκτική τροφαντούλα της Καρόλου Ντηλ. Τι αναμνήσεις. Τι χρόνια.Tι πάρτυ σ εκείνο το παλιό αρχοντικό της Ντηλ. Και μαζί θυμήθηκε και τη φίλη της.  Η Λ. και η Λ. Δύο διαφορετικές νεαρές του ιδίου στυλ όμως, με ίδιο αρχικό ονόματος. Συμπτώσεις. Η μία στο ιστορικό της είχε  ένα κολλέγιο κι ένα δυνατό οίκο αισθητικής. Με παράπλευρο μια εγγραφή στους Ρόταρυ. Η άλλη ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά καταστήματα του κέντρου. Τότε που δεν υπήρχαν ούτε εμπορικά mall, ούτε αλυσίδες καταστημάτων. Η ζωή περιστρεφόταν γύρω από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Ποιος όμως νοιαζόταν για γάμο τότε; Σωστό ή λάθος; Δύσκολο το συμπέρασμα. 

Ξαφνικά σιγή. Η απαλή μουσική είχε τελειώσει. Οι μνήμες θόλωσαν. Κοίταξε το ρολόι απέναντι. Πάλι τα ίδια. Πάλι αϋπνία. Τουλάχιστον οι μνήμες απαλύνουν λίγο τους πόνους. Που να βρίσκονται άραγε σήμερα η Λ και η Λ;  

 

ΡΕΟΥΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Κυλούσαν οι μέρες και οι νύχτες. Ειδικά οι νύχτες. Μέσα στη σιωπή και στον πόνο. Να προσπαθείς να ισοζυγίσεις τη μοναξιά, τα κύματα φόβου, τις ζοφερές σκέψεις και  τις ριπές πόνου. Γίνεται; Άραγε είναι μοναξιά ή μοναχικότητα; ‘Εννοιες όμως τελείως διάφορες. Η μοναξιά είναι κατάσταση που σε οδηγεί σε θλίψη, σε κατάθλιψη. Μπορεί να είσαι μόνος ακόμη και αν έχεις γύρω σου πολύ κόσμο. Ακόμη κι αν σε περιτριγυρίζουν γνωστοί και φίλοι.

Αξίζουν όλοι;

Η μοναχικότητα είναι κάτι το διαφορετικό. Το επιλέγεις. Σου δίνει δύναμη. Σε οδηγεί στη δημιουργία. Σε συνεπαίρνει μερικές φορές.

Καθόταν και σκεπτόταν. Ειδικά τα παγωμένα βράδια. Τις λευκές εκείνες νύχτες που ο ύπνος δεν κατηφορίζει στα βλέφαρα. Η μοναξιά τη μέρα ίσως μπορεί να απαλυνθεί. Τη νύχτα όμως δεν παλεύεται. Ανελέητη, σκληρή, τυραννική. Οι σκέψεις κατρακυλούν, θέλουν να ξεφύγουν από το νου, να πλημμυρίσουν τον χώρο. Είναι τόσο πολλές. Και ο χώρος τόσο μικρός. Η ζωή σου όλη, ξετυλίγεται σιγά – σιγά. Τι ήσουν, τι ήθελες, τι κατάφερες, τι θα γίνει από δω και πέρα. Το άλλο βράδυ τα ίδια. Οι ίδιες ή παραπλήσιες σκηνές. Οι δείκτες του ρολογιού σέρνονται αργά. Δεν λέει να ξημερώσει. Να φανεί λίγο φως της αυγής. Μια ελπίδα. Περιμένεις κάποιο τηλέφωνο, ένα μήνυμα. Μα ποιος μπορεί να ασχοληθεί με αυτά τέτοιες ώρες; Ποιος μπορεί να σκεφτεί έναν άλλον όταν προσπαθεί ο ίδιος να καλύψει μέσα στο σκοτάδι της νύχτας τις δικές του ανησυχίες, να αγκαλιάσει λίγο τον ύπνο, καλύπτοντας έτσι τις όποιες αλλότριες και πιθανόν κρυφές ή φανερές αγκαλιές της μέρας;  Και αξίζουν άραγε τέτοιες έννοιες και μηνύματα;

Γι αυτό ίσως νιώθει κανείς μόνος. Ειδικά όταν φτάνει στο σημείο να καταλάβει πόσο και που σπατάλησε τη ζωή του. Σε ανούσιες παρέες. Σε διασκεδάσεις χωρίς ουσία. Όσο θυμόταν τα ταξίδια ! Ναι αξίζουν. Το θέμα είναι ποια και με ποιους. Θυμόταν. Τόσες παρέες. Τόσος χρόνος χαμένος. Άνθρωποι κενοί, γυναίκες κούφιες. Στολισμένες για έξοδο. Φτιασιδωμένες για να καλύψουν κάθε τυχόν ελάττωμα. Όλες υποτίθεται ερωτευμένες. Όμως με τη διασκέδαση και την καλοπέραση. Ακόμη και οι δήθεν σοβαρές κολυμπούσαν στην ανυπαρξία ιδεών και απόψεων. Επιφάνεια. Εγώ, το μότο τους. Υποκρισία και μόνον. Το αστείο; Όσο πιο ηθική φαινόταν μια γυναίκα τόσο πιο βαθιά κολυμπούσε στα νερά της ανηθικότητας. Σκεπτόταν ότι αν έγραφε ένα βιβλίο με το θέμα αυτό και με παραδείγματα-μαρτυρίες θα ήταν πρώτο σε πωλήσεις. Οι ευηπόληπτες κυρίες της καλής και μη κοινωνίας.

Στήλωσε το βλέμμα στο ρολόϊ. Σε λίγο θα χάραζε. Άλλη μια νύχτα τελείωνε. Άκουσε κάτι ήχους από το μπαλκόνι. Είχε αρχίσει να βρέχει. Το φθινόπωρο ήταν εδώ και ο χειμώνας καραδοκούσε. Έκλεισε το φως. Ίσως μπορούσε για λίγο να κοιμηθεί.

 

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

 

ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ

Έχεις μια σχέση. Έντονη, βαθειά. Την θέλεις και υποτίθεται σε θέλει. Η σχέση δεν έχει προοπτική λόγω αντικειμενικών δεδομένων από την πλευρά του άνδρα. Γνωστό και στους δύο από την πρώτη στιγμή. Η γυναίκα όμως προχώρησε. Και αφού έδεσε η σχέση, αφού πέρασε πολύς χρόνος ευτυχισμένων στιγμών, κάποια στιγμή η γυναίκα είπε τέλος. Αναμενόμενο εξ αρχής, αλλά απότομο και σκληρό. Δεκτό ωστόσο.

Ο άνδρας προσπάθησε να ηρεμήσει, να ξεχάσει, να μαζέψει τα ερείπια μιας σχέσης όχι πολύ αποδεκτής λόγω συνθηκών, αλλά ευεργετικής γι αυτόν. Δεν θα τον πείραζε τόσο ο χωρισμός, αν μπορούσε να έχει μια φιλική έστω συμπαράσταση, μια κατανόηση.  Ήταν και σε φάση που τα χρειαζόταν όλα αυτά. Δεν μπορούσε όμως να το διαχειριστεί ακόμα. Προφανώς  και η κυρία θα επιθυμούσε κάτι ανάλογο γιατί προσπάθησε να έρθει σε επαφή κάποια στιγμή. Το κατάφερε τελικά και άρχισε να υπάρχει μια επικοινωνία. 

Ώσπου μια μέρα η κυρία ζήτησε συζήτηση για ένα θέμα που την απασχολούσε. Άρχισε λοιπόν να εξιστορεί στον τέως σύντροφό της (με το οποίον υπόψη είχαν ζήσει πολλά και είχαν εκτεθεί αρκούντως) ότι βρήκε έναν άλλον άντρα μέσης ηλικίας, που δεν βλεπότανε (δικά της λεγόμενα), μετρίων λοιπών δυνατοτήτων, που όμως αυτή νομίζει ότι τον αγαπάει, ότι τον θέλει τρελά. Η κυρία που είναι παντρεμένη πολύτεκνη και νέα, και ο κύριος μεσήλικας, χωρισμένος με μεγάλα παιδιά.  Και τα λέει αυτά στον τέως. Και δεν σταματά εκεί αλλά του περιγράφει πως έκαναν έρωτα, πως κοιμήθηκε κάποιες φορές στο σπίτι του, πως πήγαν εκδρομές. Η παντρεμένη πολύτεκνη με τον χωρισμένο μεσήλικα.  

Ο τέως έχει μείνει αποσβολωμένος και αντί να της κλείσει το τηλέφωνο κάθεται και ακούει, περιμένοντας την κατάληξη. Η οποία είναι η εξής: Ο νυν φίλος μεσήλικας εξαφανίσθηκε κάποια στιγμή και η κυρία έχει πέσει σε μαύρες απελπισίες, άρχισε να καπνίζει, παραμέλησε την οικογένεια, και ζητά από τον τέως συμβουλές για το πώς να φερθεί. Τι να κάνει με τον νυν. Να τον κυνηγήσει για να τον επαναφέρει (που άραγε;), να τον αγνοήσει, να προσπαθήσει για διαζύγιο; Το τελευταίο είναι ανέφικτο με τις συνθήκες που επικρατούν στο σπίτι της κυρίας.

Ο τέως δεν μπορεί ακόμα να αντιληφθεί τον λόγο των περιγραφών. Δεν μπορεί να χωνέψει το γιατί ειπώθηκαν πράγματα που αντανακλούσαν και στη δική τους σχέση. Αφέλεια; Εκδίκηση; Λάθος; Και πως μπορείς να λες σε κάποιον ότι πήγες στο ίδιο μέρος, στο ίδιο ξενοδοχείο όπου είχες πάει με αυτόν, αλλά τώρα πήγες με άλλον. Και να χαίρεσαι. Και να ζητάς συμβουλές. Πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια γυναίκα.  Και καλά να ζητάς συμβουλές για κάτι που έχεις βρει. Αλλά να περιγράφεις στον τέως, που ξέρεις ότι σε θέλει πολύ ακόμη,  τις ερωτικές σου επιδόσεις με τον νυν; Αυτό δεν είναι εξωφρενικά διαστροφικό; Θεωρώ πως είναι ο ορισμός της πουτανιάς. Μιας γυναίκας που δεν σκέφτεται πάρα μόνο τον εαυτό της και την ηδονή της. Εκτός πια κι αν έχει τόση ανωριμότητα που δεν καταλαβαίνει τι κάνει, τι λέει και σε ποιον τα λέει.  Νομίζω λοιπόν ότι αυτά όλα επιβεβαιώνουν τον διαχρονικό ορισμό: όλες οι γυναίκες είναι πόρνες.

Μικρή λεπτομέρεια. Η κυρία είναι ή παριστάνει τη θρησκευούμενη.

Κάθε σχόλιο δεκτό.

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ

 Λες σε κάποιον ότι είναι τετοιος πάθοιος, έχει αυτό ή το άλλο ελάττωμα και του συστήνεις να μη ρίχνει σε τέτοια επίπεδα τον εαυτό του..

Και αυτός καταλαβαίνει άλλα και νομίζει ότι του συστήνεις να μην συναγελάζεται με τέτοια επίπεδα.. 

Βλέπεις καμμιά φορά μπλοκάρει το μυαλό και των έξυπνων ανθρώπων. Και αντι να αναλογιστούν γιατί τους τα λες αυτά, σε βρίζουν κι από πάνω.

Γυναίκες!!! Τι περιμένεις.

 

ΡΗΣΕΙΣ ΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Μια κυρία διετύπωσε την ακλόνητη άποψη της (προφανώς σε κάποια συζήτηση γυναικών) ότι  "όλοι οι άνδρες είναι μαλάκες".

Πολύ συζητήσιμο αυτό, αλλά δεν θα διαφωνήσω. Να διευκρινίσω όμως το γιατί. Κάτι που δεν τόλμησε να το πεί η κυρία. Είναι λοιπόν μαλάκες διότι κάθονται και ασχολούνται και τρέχουν πίσω από τις γυναίκες, οι οποίες κατά γενική  και επιστημονική παραδοχή είναι ΟΛΕΣ πουτάνες. Γονιδιακό ελάττωμα αυτό. Κάτι που δεν συμβαίνει στους άνδρες. Τώρα γιατί ο άντρας πρέπει να κυνηγά τέτοιου είδους όντα, αυτό είναι μια σκοτεινή πλευρά της ιστορίας. Γνωστού όντος ότι η γυναίκα κουβαλάει μέσα της έναν τόνο βλαπτικών και επικίνδυνων χαρακτηριστικών. Όμως η αφέλεια του άντρα επεκτείνεται και στο ότι πιστεύει πως αυτός θα είναι ο ένας και μοναδικός που θα κρατήσει μια γυναίκα. Δεν αντιλαμβάνεται ότι μόλις στρίψει τη γωνία, το μάτι της γυναίκας ήδη στριφογυρίζει για να εντοπίσει το επόμενο θήραμα. Συγχρόνως; Δεν την ενοχλεί καθόλου. Είπαμε, Πουτάνες.

Πιο σωστός ένας σοφός γέρων που έλεγε "τα πάθη, τα λάθη και οι γυναίκες κοστίζουν ακριβά στη ζωή". Ακριβώς, διότι οι γυναίκες προκαλούν έντονα πάθη που όλα μα όλα στο τέλος αποδεικνύονται λάθη.

Κρίμα στους άντρες. Δεν θα πω το ίδιο για τις γυναίκες. Δεν θα το καταλάβουν. Εξάλλου στερούνται αντιληπτικής ικανότητας για τέτοιες λεπτές αποχρώσεις. 

ΠΕΡΙ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΟΥΣ

 Λένε πως αν σβήσεις το φως κάθε γυναίκα είναι ίδια.

Αν όμως ανάψεις μια γυναίκα, κάθε σκοτάδι είναι μοναδικό.

ΠΕΡΙ ΙΔΑΝΙΚΩΝ

 

Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. 

Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού.

Ε. Κριαράς

 

ΠΗΓΑ

Πήγα 

Όπου και να πήγα κενό

Ότι και να διάλεξα

Υποκρισία 

Στάθηκα για λίγο 

Κοίταξα για κάμποσο

Ψέμα

Τι έμεινε σ' αυτόν τον κόσμο; 

Κομπορρήμονες

Ιδεολήπτες 

Νάρκισσοι

Ακκιζόμενες κυρίες 

Απόλυτη αγνωσία 

Αντικειμένου και υποκειμένου

΄Ενα πλήρες χάος.

 ΓΧ

 

Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ

 

21-3-24 / ΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ (ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΔΩ)

Πόσο δύσκολο να κοιμηθείς

Λες και τα μάτια έχουν βελόνες

Οι πόνοι συνεχίζουν 

Το σκοτάδι πέφτει 

Απόλυτη ησυχία γύρω σου

Mόνον η μοναξιά σε συντροφεύει

Xάθηκαν όλοι  

Mα τι τους θέλεις όλους;

Tη μία ψάχνεις, την ψυχή σου

Γυρνάς εδώ γυρνάς εκεί 

Κενό παντού

Πόσο να κρατήσει η μοναξιά

Και τι μπορεί να σου προσφέρει;

ΓΧ

ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΕΣ

Όταν διαπιστώνει κανείς δυσαρμονία πάσης φύσεως στο οικογενειακό του περιβάλλον, τότε το πιο σοφό είναι να αποχωρεί έγκαιρα. Άμεσα θα έλεγα. Αγνοώντας κάθε εμπόδιο που  υπάρχει, αγνοώντας τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν, αγνοώντας κάθε κατάσταση. Μένοντας, καταστρέφονται σιγά-σιγά όλα και πολύ περισσότερο ο εαυτός αυτού που μένει.

Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό κακό του κεφαλιού του κάνει, και όταν θα αρχίσει να υφίσταται τα δεινά θα είναι πλέον αργά. Εκτός αν του αρέσει η συγκατοίκηση με ένα άτομο ουσιαστικά ξένο, που το μόνο κοινό που θα έχουν είναι ίσως η συμφωνία αναλογικής συμμετοχής στα έξοδα.    

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΙ ΠΕΡΊΠΑΤΟΙ

 Οι ώρες κυλούν. Αργά. Ο λεπτοδείκτης από το ρολόι του τοίχου χτυπάει κάθε λίγο. Πόσο αργά όμως είναι αυτό το λίγο. Σου φαίνεται ότι δεν θέλει να προχωρησει. Δεν θέλει να ξημερώσει. 

Γιατί όμως; Κόλλησε στη νύχτα. 

Η νύχτα, ο πόνος, ο χρόνος και η μοναξιά. Δύσκολος συνδυασμός.

ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΑΛΓΗ

 Ψάχνοντας κανείς τα λάθη του τι περιμένει άραγε να βρεί;  Κι αν τα βρει θα είναι επανορθώσιμα;  Μάλλον όχι. Τότε τι κερδίζει; Μα να γνωρίζει και να μην τα ξανακάνει. Αν φυσικά θα υπάρξουν παρόμοιες συνθήκες για να διαπραχθούν τα ίδια λάθη. Πολλές φορές οι περιστάσεις είναι τελείως διάφορες ή είναι αδύνατον να υπάρξουν.

Αμπέλου σοφίες λέω μάλλον, αλλά εν μέσω ισχυρών πόνων δεν μπορείς και να σκεφτείς. Απλά περνά λίγο η ώρα, ξεχνάς τα άλγη και περιμένεις να ξημερώσει μια άλλη μέρα. Ελπίζοντας να είναι καλύτερη.

Λένε ότι ο ισχυρότερος πόνος στον άνθρωπο είναι οι ωδίνες του τοκετού. Δεν ξέρω πως μετρήθηκε αυτό και πόσο σωστό είναι. Πάντως θα πω κάτι απλό και γνωστό. Χρειάζεται προσοχή παντού και πάντα.  Μερικά πράγματα θέλουν ελάχιστα δευτερόλεπτα για να συμβούν και πολύ χρόνο για να αποκατασταθούν. Συνήθως με παράπλευρες συνέπειες. 

Να πονάς στο χέρι, στην πλάτη, στη μέση και να γράφεις; Μα έτσι ξεχνάς τους πόνους. Και κυλάει η ώρα. 

ΣΚΕΨΕΙΣ

 Τι μέρα κι αυτή. 

Βροχή, κρύο, πόνος, σκέψεις.

Κάτι ανούσια και ανιαρά τηλεφωνήματα. Να περιμένεις το ένα και μόνο και να έρχονται ανούσιες κλήσεις. Βέβαια ότι δίνεις παίρνεις. Αν δεν επικοινωνείς εσύ γιατί περιμένεις να επικοινωνήσουν οι άλλοι μαζί σου;

Δύσκολες μέρες .  Και μάλιστα όταν έχεις ο ίδιος μέρος της ευθύνης. Δύσκολο να αναζητάς ψηγματα ύπαρξης ή νοητής επαφής.

Ας ελπίσουμε να βελτιωθεί ο καιρός, να ηρεμήσει η κατάσταση,να φύγουν οι σκέψεις και οι πόνοι.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ !

Γιατί μία να είναι η Ημέρα της Γυναίκας; Αφού οι γυναίκες κυριαρχούν στη ζωή όλων, όλη μέρα, κάθε μέρα. Συνεπώς προς τι η υπόμνηση; 

Καλή άραγε ή όχι η καθημερινή συμπόρευση με το γυναικείο φύλο; Δύσκολη η απάντηση. 

Ο Ωνάσης έλεγε "αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν αξία". Από την άλλη ο σοφός γέρων του πεζοδρομίου και της παραλίας έλεγε "τα λάθη, τα πάθη και οι γυναίκες κοστίζουν ακριβά στη ζωή".

Αμφότερα σωστά. Η μία ρήση επιβεβαιώνει την άλλη. 

Χρόνια Πολλά λοιπόν κυρίες του πλανήτη αυτού. Παντού υπάρχετε, παντού είστε όμορφες, παντού καταδυναστεύετε το νου των ανδρών.  

  

                       

                                   NEW YORK                                                                                  BUENOS AIRES

F-3

 

ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Το φεγγάρι ζαλισμένο
στο σεντόνι κύλησε
Ένα στόμα μελωμένο
έγειρε, με φίλησε. 

https://youtu.be/njSunx8zZ1k?si=i6POjBX8vWaMXXOh

Αξέχαστα τραγούδια, αξέχαστες σκηνές, αξέχαστες εποχές.

ΒΡΟΧΗ

Τι βροχή εχθές.  Δεν σταμάτησε παρά μόνο το βράδυ. Η βροχή κάνει καλό. Γενικώς. Στον άνθρωπο, μπορεί να ξεπλύνει τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, τις ενοχές. 

Βάδισα ώρα πολύ. Χωρίς ομπρέλα. Αν θες να προφυλαχθείς δεν έχει νόημα να περπατάς στη βροχή με ομπρέλα. Απλά δεν περπατάς. Βάδισα λοιπόν, μέχρι που νότισαν τα ρούχα, μέχρι που υγράθηκαν τα πόδια μέσα στα παπούτσια, μέχρι που η υγρασία περόνιαζε. Το κέρδος; Τίποτε. Οι αναμνήσεις και οι σκέψεις  εκεί, κολλημένες, ισχυρές, δυναμωμένες θα έλεγα.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΔΙΟΤΙ

Πάντα έψαχνα το γιατί

Ποτέ δεν ανακάλυψα το διότι.

F-2

 

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

Ελπίζω αυτό το φεγγάρι (με την αντιφατική ονομασία), που ήδη λάμπει μεγαλοπρεπές στον ουρανό, να φέρει την άνοιξη γρήγορα. 

Άνοιξη στον τόπο, αλλά και άνοιξη στις ψυχές των "πασχόντων". 

Κάποτε έλεγα σε έναν φίλο, ότι είναι δύσκολο να γλυτώσεις από τα φεγγάρια του έρωτα, όταν κάθε μήνα σου το υπενθυμίζει η πανσέληνος. Δεν το πίστευε ώσπου να το ζήσει και ο ίδιος.  

Του επισυνάπτω κι ένα φοβερό τραγούδι σε εκπληκτική εκτέλεση για να το αφιερώσει όπου επιθυμεί. 

https://youtu.be/Hat1Hc9SNwE?si=zOymKCs6Kc8UWrgE

ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ;

Λοιπόν, είναι απίστευτο. Σύμπτωση, ψευδαίσθηση; Συμβαίνουν αυτά;

Ένα όνειρο. Πολύ σύντομο. Περίεργο. Μια σκηνή υπέροχη, αλλά συγχρόνως με ελαφρώς δύσκολα στοιχεία. Έδινε δηλ. συγχρόνως χαρά και φόβο. Ήταν τόσο ζωντανό που πετάχτηκα από τον ύπνο φωνάζοντας μάλιστα ένα όνομα.

Προσπαθώντας να συνέλθω άνοιξα μηχανικά το κινητό. Και τι περίεργο,  έπαιζε ένα τραγούδι (youtube):

Σήκω και φύγε
φύγε, σου λέω
για ό, τι γίvει
εγώ δε φταίω
Σήκω και φύγε
πoυ σoυ μιλάω
μη μoυ χαλάς
ό, τι αγαπάω

https://youtu.be/Z_dUMXcfbj8?si=tzZb20YCZNR7sUk_

Μέσα στη ζαλη είδα όλο το video. Και όμως είχα δει στον ύπνο μια σκηνή του με εμένα και οικείο πρόσωπο. Το video δεν το είχα δει ποτέ άλλοτε. Το τραγούδι ζήτημα να το είχα ακούσει μια φορά πριν πολλά χρόνια.

Μπορεί να συμβαίνουν τέτοιες περίεργες συνθέσεις και συμπτώσεις; Ακόμη προσπαθώ να ερμηνεύσω τα συμβάντα. Επαναλαμβάνω ζωντανό.

F-1

 

ΑΥΓΗ

 

Για σκεφτείτε μετά μια όμορφη νύχτα (Αγ. Βαλεντίνου ή μη) 

να ξυπνήσετε σε ένα επίσης όμορφο τοπίο!

ΣΤΙΓΜΕΣ

Δύο στιγμές, εντυπωσιακές

Μεταξύ τους μακρυνές

Αλλά μοναδικές 

Η δεύτερη πιο σαγηνευτική 

Πείρα, ωριμότητα ή τέχνη;

Τέχνη το να προβάλλεις 

Μεγαλύτερη το να καλύπτεις

Δυο στιγμές 

Ανεξίτηλα μοναδικές.

NO COMMENTS

 

ΝΥΧΤΑ

 

Η νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου...

ή όπως λέμε

Η νύχτα του Αγ. Βαρθολομαίου...